İstanbullu değilim ben canım, sağol temennin için dönme şansım olsa şehrime keşke. Çocuğum için daha da çok istiyorum ama zor gözüküyor. Kesinlikle mutlu olamıyorsan ne yaparsan yap hep batıyor.Insallah en kisa zamanda donebilirsiniz IstanbulaInsan gercekten bir yerde mutlu olamiyorsa oraya ait hissedemiyorsa ne yaparsan yap olmuyor
Canım 20. Haftadan önce hissettiğin şeyler gaz,seğirme vs dedi doktor bana.dışardan görmek biraz daha sonraki haftalardır diye düşünüyorum kuzenim 33-35. Haftalarda filan atardı video bizeKızlar size bir şey soracağım, şimdi 14+1 im ben, ilk bebiş zaten, bu bebişi ilk ne zaman hissederim yoksa şimdiden hafif hissedilir mi? Bir de tekmesi falan ne zaman dışarıdan görülecek kadar oluyor?
Bu hamilelik deli deli şeyler sorduruyor bana
13den sonra hissetmeye başlayabilirsin kuzum, benim karnım çok büyümemişti o yüzden tekmesi hiç dışarıdan görünmediKızlar size bir şey soracağım, şimdi 14+1 im ben, ilk bebiş zaten, bu bebişi ilk ne zaman hissederim yoksa şimdiden hafif hissedilir mi? Bir de tekmesi falan ne zaman dışarıdan görülecek kadar oluyor?
Bu hamilelik deli deli şeyler sorduruyor bana
Maşallah ne güzel olmuşBazen çok zorlamamak gerekiyor. Ben ve eşim kayseriliyiz ben bartına memur olarak atandım o istanbula atandı sonra evlenince eş durumundan istanbula geldim geldiğimden beri hem iş hem şehir beni boğuyordu resmen 5 yıl boyunca doğu görevi çıksın diye uğraştık. O kadar stresten hastalanıyordum sık sık. En son geçen sene kafaya koydum dedim ben tercih yapcam sen de dilekçe ver gönderirlerse gönderirler yoksa her türlü geri dönerim nasılsa dedim tam tercih yapacağım gün adetim bir hafta gecikmişti test yapıym ne olur ne olmaz dedim pozitif çıktı beklemiyorduk şok olduk öyle olunca yine gidemedim hamile bir çocuk yapamazdım tek. Kaldık neyse sonra çekmeköy muhit olarak hoşumuza gitti ilçede çalışacağım yere yakın olsun atamamıda ilçeye aldıraym diye oraya yakın tuttuk evi. Şimdi öğlenaeası yemeğe eve geliyorum çocuğumun anaokulu da iş yerime çok yakın park falan çok sakin ormanın dibindeyiz. Nasip neyse kaçılmıyor bazen.
YAğ oranı az olan zayıf gebelerde erken hissedilirmiş ben önceki bebeğimi 16 17 lerde hissediyordum bunda da yeni yeni acaba bebek mi diyorum ama net bi şekilde ayırt edemiyemiyorum.Kızlar size bir şey soracağım, şimdi 14+1 im ben, ilk bebiş zaten, bu bebişi ilk ne zaman hissederim yoksa şimdiden hafif hissedilir mi? Bir de tekmesi falan ne zaman dışarıdan görülecek kadar oluyor?
Bu hamilelik deli deli şeyler sorduruyor bana
Maşallah ne güzel olmuşBenim iş yerimi değiştirme şansım yok maalesef, yeri de çok kötü. Güzel yerlerinde oturayım şehrin diyemiyorum rahat rahat yoksa bu sefer trafiği çekmek zorundayım. bebek olunca süt iznine eve gelmem gerekecek, mecbur o muhitte oturacağız. Hiç de sevmediğim bir yer. Allahım bir kapı açsın, bir çare bir çözüm versin diye yalvarıyorum resmen. Hiç sevmiyorum işimi.
Memleketi bu tarafta çünküpeki neden İzmir'de olma konusu bu kadar mühim eşin için?
yani sen ciddi ciddi sevmiyorsun, bunu bir çözüme ulaştırmanız lazım böyle hayat geçmez ki? en azından belli bir süreyse de 3 yıl 5 yıl, ikinizden biri iş bulunca vs adını koysanız?
Eşim de ilk zamanlar bana Adana’da yaşayıp yaşayamacağımı sordu hatta tayin istedi tabi o zamanlar sevgiliydik başımda kavak yelleriMemleketi bu tarafta çünkübiz en başından konuşup anlaştık. O zamanlar İzmir bana böyle öcü gelmiyordu. Yaşarım dedim. Kabul ettim. Sonrasında da cayamadım. Eşimi suçlayamıyorum o sebepten, baştan ben söz verdim diye. Ama dayanamıyorum bazen, ben konusunu açınca da çok üzülüyor.
Kesinlikle öyle. Hele şu dönem iyice yokluğunu hissediyorum bir desteğin. Hastane, doktor bulurken bile zorlandım. Soracak kimsem yoktu burda konu açtım hatta. 10 sene önce her yerde yaşarım diye düşünüyordum ama artık farklı düşünüyorum.Susmuyorr insanın kendini yaşadığı yere ait hissetmemesi çok zor gerçekten. Ben ilçe değiştirip depresyona girmiş insanım. Seni anlamamak mümkün değil.
Ahahh, çok şanslıymışsın keşke benimkinin de olmasaydıEşim de ilk zamanlar bana Adana’da yaşayıp yaşayamacağımı sordu hatta tayin istedi tabi o zamanlar sevgiliydik başımda kavak yellerisenin olduğun her yerde olurum demiştim ama tayin olmadı şimdi iyi ki olmadı diyorum geçen gün ablası keşke Adana’da olsanız hep bi arada yaşardınız (kendi ailesiyle) dedi önce siz gidin taşının Adana’ya yaşarsan biz de geliriz dedim
Seni çok iyi anlıyorum ben de 2008 de üniversite için geldim lanet Ankara’ya sonra eşimle burda tanıştık ve işimi de burada buldum kaldık burda. Sadece eşimin erkek kardeşi ve eşi var ve 3 ayda bir falan görüşüyoruz çok samimi değiliz onlarla. Bizi buraya iş dışında bağlayan bişey yok. Ben Mersine istersem hemen geçerim uzman olarak aynı pozisyonda kalarak, burda bir kamu kurumunda Merkez teşkilatında olduğum için ama eşimin durumu öyle değil. Statüsü düşer geçerse. Bir de eşim pek istekli değil zaten Mersin’e gitmeye, ailemin iç işlerimize karışacağını düşünüyor oysa öyle bişeye izin vermem. Ama bıktım burda olmaktan ben de. Yapayalnız hissediyorum bazen. Bir de anne babalarımız sonsuza kadar yaşamayacak onlarla sağlıklı günlerinde ne kadar zaman geçiysek o kdar iyi diye düşünüp daha da üzülüyorum. Yalnız değilsin yani canım.İstanbullu değilim ben canım, sağol temennin için dönme şansım olsa şehrime keşke. Çocuğum için daha da çok istiyorum ama zor gözüküyor. Kesinlikle mutlu olamıyorsan ne yaparsan yap hep batıyor.
‘Bir de anne babalarımız sonsuza kadar yaşamayacak onlarla sağlıklı günlerinde ne kadar zaman geçiysek o kdar iyi’Seni çok iyi anlıyorum ben de 2008 de üniversite için geldim lanet Ankara’ya sonra eşimle burda tanıştık ve işimi de burada buldum kaldık burda. Sadece eşimin erkek kardeşi ve eşi var ve 3 ayda bir falan görüşüyoruz çok samimi değiliz onlarla. Bizi buraya iş dışında bağlayan bişey yok. Ben Mersine istersem hemen geçerim uzman olarak aynı pozisyonda kalarak, burda bir kamu kurumunda Merkez teşkilatında olduğum için ama eşimin durumu öyle değil. Statüsü düşer geçerse. Bir de eşim pek istekli değil zaten Mersin’e gitmeye, ailemin iç işlerimize karışacağını düşünüyor oysa öyle bişeye izin vermem. Ama bıktım burda olmaktan ben de. Yapayalnız hissediyorum bazen. Bir de anne babalarımız sonsuza kadar yaşamayacak onlarla sağlıklı günlerinde ne kadar zaman geçiysek o kdar iyi diye düşünüp daha da üzülüyorum. Yalnız değilsin yani canım.
Memleketi bu tarafta çünkübiz en başından konuşup anlaştık. O zamanlar İzmir bana böyle öcü gelmiyordu. Yaşarım dedim. Kabul ettim. Sonrasında da cayamadım. Eşimi suçlayamıyorum o sebepten, baştan ben söz verdim diye. Ama dayanamıyorum bazen, ben konusunu açınca da çok üzülüyor.
Günaydın kızlar nasılsınız? Bu hafta dert köşesi olmuş burası, Allah hepimizin içine ferahlık versin. Benim de canım sıkkın bu ara.Ben İzmir’e evlenip geldim ama hiç alışamadım kızlar ya hiç sevmiyorum. Zaten sevmiyordum şu deprem tuzu biberi oldu artık. Yıkılan binalar o kadar yakın ki pencereden çekim yapan tv arabalarını görebiliyorum. Korku ve kaygıyla girdik evimize. Çok şükür bir sıkıntı, hasar yok ama yine de tedirginim. İnşallah deprem olmaz diye uyuduk dün gece. Hiç istemiyorum artık burda yaşamak, ama eşim de mümkün değil ikna olmuyor. Burdaki işimden de nefret ediyorum. Ben ömrümde hiç öff yarın iş var gitmek istemiyorum dediğimi bilmem, burda ayaklarım geri geri gidiyor. Önceki iş yerimi de ondan öncekini de seviyordum hem iş arkadaşlarımı hem yaptığım işi. Ne işi, ne iş yerini ne insanları sevmiyorum sevemiyorum. Geldiğimden beri mutsuzum. Evimiz yok ev bakıyoruz bir süredir ama allah biliyor içimden hiç bu şehirden ev almak gelmiyor. Bazen, nankörlük olmasın bebeği de yanlış zaman da mı yaptım diyorum. kimsem yok burda. Ne ailem ne akrabam ne arkadaşım. İşten eve evden işe. Bir tek eşimle çıkıyoruz bir yerlere. Ben memleketimde arkadaşlarımla buluşur, gezer, tiyatroya, konsere giderdim. İş çıkışı iş arkadaşlarımla bir şeyler içmeye giderdik. Kardeşlerimle görüşüp alışveriş yapardık. Şimdi hiçbirini yapamıyorum. O kadar bunaldım ki. Zaten corona alt üst etti her şeyi. Eve tıkıldık kaldık resmen. Gitmek istiyorum burdan alışamıyorum.
Şanslıymışsınız ne güzel. Ben 2 sene olacak bu binaya taşınalı, yan komşumu geçen hafta ilk kez gördüm. Kimseyi tanımıyoruz. Ha çok da umrumda değil öyle komşuluk olsun derdinde bir insan değilim ama böyle. İş yerimde de aynı şekilde kimse gelip hayırlı olsun demedi. Birçoğu gayet soğuk ve garip tipler. İyileri de var tabi ki. Önceki iş yerlerimde daha mutluydum. Aile gibiydik. Sizin şansınıza bence güzel insanlar denk gelmiş hep.
Canım benim allah razı olsunatanamayanogretmen canım çok üzüldüm anlattıklarına keşke komşum olsaydın diyorum içimden...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?