Benim kızım da epeydir 2 yaş sendromunda . Asansör düğmelerine o basar. bina kapısı, evin kapısını o açar.
Yolda yürürken nereden gideceğini o gösterir
.
Pat diye kaldırıma oturur beni de yanına çağırır eğer uygun bir kaldırımsa ben de yanına otururum değilse yerlere yatar
.
Dışarda hırka mont giymez , kediler -köpekler kürkünü giymiş diye gösterim kedi köpek yoksa kuşlar tüylerini giymiş derim ikna olur
Yemeği sofrada yemez , sofra toplandıktan 10-16 dk sonra çekmeceden kaşık alır , buzdolabının kapısını tıklatır ham ham diye. Dolabı açarım acı biber turşusu ya da salça yemek ister
Yoğurdu buzdolabından çıkarmadan tencereden kepçeyle ( onun için ayrı küçük bir tencereye koyuyorum) kuru üzümü masada tabakta çatalla yer
Bezini kirletince söyler çıkarınca kaçar , oyuncağa giydirelim diye ikna eder, giydiririm, bu sefer pijama giymez.
Sevmediği kıyafetleri var, asla giymez, hangisini giyeceğini gösterir.
Bunlar hatırladıklarım. Çok gülüyorum halimize . çoğunlukla bir iş yapamıyorum ama geçecek diye takılmıyorum .
hiçbir şey yapmıyorsam aklıma o seçenek geldi
herşeyi kendi yapmak istiyor yapmazsa kıyamet kopuyor o yapsın die süreci başa alıyoruz en baştan yapacağı şeyi kendi başına yapıyor öyle mutlu oluyor sebepsiz yere ağlıyor ağlayınca sakinleştirmek baya zor oluyor ne bırakabiliyorum ne de yanına yanaştırıyor hırçınlaştı iyice birde bana düşkünlüğü arttı akşam evde ananeyle babayla oynamak istemiyor ne yapsam paçamda peşimde var mı böyle şeyler yaşayanlar baya bunalmış durumdayım
iceri giriyorum o daha kapıyla oynama derdinde. Sabah bez değiştirip elbise giydirmek bir eziyet oldu
