Senle durumumuz benziyor kuzum. Benim kızım da 21 aylık şu an. Hamile kaldığımdan beri ne yaparım nasıl yeterim diye düşünmediğim tek bir gün olmadı. 21 aydır kızıma verdim hayatımı. Kızımla birlikte sosyalleşemiyorum çünkü gerçekten çok hareketli bir çocuk. Görüştüğüm arkadaşlarım var ama kızımın peşinde koşarken ne oturup sıcak kahve içebiliyorum ne muhabbet ediliyor

Şimdi sil baştan başlayacağım. Kolay değil elbette gözümde çok büyüyor. Ve ben 2 yaşın zorluğunu yenidoğana tercih ederim. Yenidoğan bebek bana aşırı stresli geliyor. Ebeveynliğin tamamına baktığımda da en zoru da ergenlik geliyor bana. Üstüne titreyip tüm hayatını adadığın çocuk günden güne senden uzaklaşıp gidiyor. Çok acıklı ama doğal bir süreç. Bizim çocuklar aynı anda ergen olacak. Onları koruyabilecek miyim güzel yetiştirebilecek miyim hayata hazır edebilecek miyim bir sürü korku üstüme geliyor. Eşimle üçüncü çocuğu asla istemiyoruz. İkinciyi bile planlayıp yapmadık zaten. İkimizi de müthiş bir stres sarıyor zaman zaman. Ama eşim tüp bağlatma konusunda çok katı. Nedenini bilmesem de geri dönülmez şekilde kendimi kısırlaştırma düşüncesi bana da tuhaf geliyor

En mantıklı spiral geliyor şu an bana. Risk sıfır değil ama yine de diğerlerinden daha iyi bir yöntem