22 yaşındayım 8 aylık evliyim boşanma kararı aldım. eşimle mayısta tanıştım ağustosta evlendim eylülde yurtdışına gittim. ve evliliğimin ilk haftasından itibaren beni çok yalnız bırakmaya başladı. yani orada var olan hayatına devam etti sanki ben yokuşum gibi. bekar gibi. daha sonraları master yapmak ya da çalışmak istediğimi sosyal biri olduğum için evde kala kala delireceğimi söylemeye başladım. bana ne istersen yap dedi ama ne zaman bunun için uğraşsam param yok. orası olmaz. borç alamam. ne gerek var dedi. evin geçimini zor sağlarken daha da kısmamı istedi ama kendi bekarkenki harcamalarıma devam ettti. afedersiniz utanarak söylüyorum ama o sıkıntıya girmesin diye kendime ordan bi iç çamaşırı bile almadım ben. sosyal evde durmayan üniveristede burslu okumuş yurtdışında yaşamış kimseye muhtaç olmamış birinden, evden çıkmayan sürekli yemek temizlik yapan ve bunları beğendiremeyen birine dönüştüm. bunlar tabiki beraberinde depresyonu getirdi. kendimden vazgeçmiştim çünkü. el uyuşmalarım uyku bozukluklarım ve kusmalarım oluyordu. hasta olduğumu en azından ailemi görmek içn tr ye gelmek istediğimi söyledim. bana abarttığımı canım istediğinde gidip gelemeyeceğimi söyledi. tabi bu süreçlerde beni sürekli eleştirmeleri alttan alttan hakaretvari laf sokmaları... hep ben onun elini tuttum hep ben sarıldım. sıcak diye beni iterdi. en son başka bir ülkeye taşınmaya karar verdik. herşey hazırken valizleri topladığımız gün ben tr de 2 ay kalmak istiyorum dedim. hayır tedavi ol gel dedi. bende ısrar ettim. daha önce böyle konuşmadığımızı söyleyince ayır valizini defol git dedi. sonra görüntülü olarak annesini araıyp "ben bunla uğraşamam gönderiyorum başlatın işlemleri" dedi. arkasından " annesine "bunun ne kadınlığı var ne yemeği ne temizliği ne itaati" dedi. üstüne dini zaaflarım yüzümden müslüman bile değilsin dedi. ondan sonrasını kaldıramadım nefesim kesildi zaten. babamı arayp anlattım biletini alacak mıymış edi babam. eşim de sana vereek param yok dedi. babam da aldı biletimi ve geldim. 8 ayda toplasan 1 hafta yüzüm gülmedi. cicim haftası bile yaşamadım. aşağılama eleştirme sürekli memnuniyetsizlik canıma tak etti. buraya geldikten 15 gün sonra yazdı ne zaman geliyosun diye ben de kafamda bitirdiğimi söyledim. ben seni çok seviyorum asla boşamam gibisinden maço laflar etti cevap vermedim. numaramı değiştirdim. ve 15 gün geçti bana bi daha hiç ulaşmaya çalışmadı. ne anesi ne kendisi üstlerine bi kusur kondurmadan yurtdışı zor geldi sizin kız kontes e getirdiler mevzuyu. daha neler neler. bu kısa bir özetti sadece.şu an antidepresan kullanıyorum. tr ye geldiğimde annemler gece uyurken bakmışlar. tamamen yüzüm ağlamaklı dişlerim ellerim kaskatı uyumuşum 10 gün. mide ve hastasıyım ve inanılmaz zayıfladım. bu haldeyim ablalarım kardeşlerim. siz olsanız napardınız sizin içn çaba bile göstermekten aciz sevgisi sadece dilinde biriyle?
edit: 2 dil biliyorum. iki bölüm bitirdim. ailemin maddi durumu da iyiydi. ailemi kariyerimi sosyal çevremi herşeyi bırakıp gittim
SAKIN barışmayı aklından bile geçirme, inan çok sinirlendim bu adama, sana da çok üzüldüm. 3 ayda küçücük yaşında evlenmişsin, neden yaptın bilemiyorum ama şimdi zararın neresinden dönersen kardır. KURTUL bu adamdan, bunca şeye karşın dönsen artık şiddet de başlar, aldatma da daha beteri de. Ailesi de ister kontes ister prenses desin, hiç zerre kadar umursama, o adamı yetiştiren aileden ne bekleyebilirsin ki zaten
Elbet kullandığın o ilaçlar etki edecek, tedavin sonuç verecek. Hayatın düzene girecek. Daha çok gençsin, ayağa kalkacaksın, umudunu hiç kaybetme, donanımlısın da zaten, yakında istediğin yaşamı yaşayacaksın. Hiç tanımadan evlenmişsin ama tanıyacağın kadar tanımışsın orada, sakın değişebileceğine ihtimal verme.
Kusura bakma ama seni eş olarak almamış. Eve karın tokluğuna çalışacak istediği zaman koynuna alabileceği bir hizmetkar aldığını sanmış hadsiz. Ne demek adam her istediğini yaparken bir genç kadın kendisine bir iç çamaşır bile alamasın onca süre, para yok diye!?! Eşin sana insan olarak, kadın olarak, birey olarak zerre saygı gösterememiş ki, bir erkek insani melekelerden yoksunken sevse kaç yazar, tüm duyguları da karakterine bulaşmaz mı neticede!
İyi gününüz olmaması senin durumunda iyi bile, özleyeceğin, hasretini çekeceğin hiç bir güzellik yok ki. Bu atlatmanı kolaylaştırır. Umarım kendinden hiç vazgeçmezsin ve bir an önce ayağa kalkarsın. Yalvarsa, kapında yatsa bile kabul etme lütfen. Dönmeyi aklından bile geçirme...
Sen kurtulduğuna sevin. Geleceğine bak, kendinden umudunu hiç yitirme olur mu?
