Lütfen yargılamayan iyi kalpli ve yardımcı olmak isteyen insanlar yazsın. Psikolojik olarak zor bir dönemden geçiyorum. 6 yıllık ilişkimden sonra evlendik. Aşk dolu yıllarımız oldu. Ama ben neden böyle biri haline geldim bilmiyorum, çevremdeki herkes tarafından çok beğenilen ilgi gören biriydim. (belki hala öyleyimdir de psikolojik sorunlarım nedeniyle farkında değilimdir.) eşim de beni hep çok kıskanırdı ama güzeldi kıskançlıkları zarar verici değildi. Bana bakan erkeklere ters bakıyordu sosyal medyada bana yazanlara sinirleniyordu ama bana hiç zarar verici bir sey yapmıyordu hoşuma da gidiyordu. Ama ne olduysa ben bu hisleri kaybettim, sanki artık sevilmiyorum beğenilmiyorum kıskanılmıyorum. Evleneli 1 yıl oluyor özellikle son 6 aydır böyleyim. Biraz fazla tripliyim alınganım, eşime göre hep ona alınıyorum trip atıyorum çocukça davranıyorum. Evet haklı ama elimde değil ki. Mesela kuzenlerimle takılıyoruz bi kuzenimin huyu suyu çok iyidir uyumludur, onu cok seviyo sürekli bizi kıyaslıyo işte ben öyle ılımlı değilmişim falan. Bunlar canımı öyle acıtıyor ki haykırarak ağlamak geiyor içimden (nomal bi davranış değil biliyorum biliyorum tutamıyorum ama)
bu arada çok da güzel bir işim var, şartları çok iyi ve kaliteli. ama orda ble mutlu değilim.
Normal zamanda eşim aramız iyiyken bana cok güzel davranır, hastalandığımda bebek gibi bakar, bi ortama girdiğimizde özellikle onun ailesinin yanında hep beni düşünür yemek yedirmek rahat ettirmek ister vs. ama iş benim aileme gelince bi farklı, hep gülerek benim huylarımla dalga geçer (ona göre bu dalga geçmek değilmiş ama bana takılmak benimle uğraşmakmış)
Bir de o kıskançlığı eskisi gibi yok artık, sosyal medyadan ekleyenleri çok umursamıyor belki evlendiğimiz içindir ve ben tanımadığım hiçbirini kabul etmediğim içindir. Aslında normal olan zaten bu, ama sanırım ben sevgisini hep öyle gördüğüm için böyle olunca sevgisini sorgular oldum. Beni artık eskisi kadar beğenmediğini düşünürüm hep. Aslında bazı anlarda durur bakar bana ve der ki “çok güzelsin sen gerçekten” bu anlarda ona cok inanıyorum bunları düşününce ona haksızlık ettiğimi asıl sorunun bende olduğunu düşünüyorum. Ama arkadaşlarımla bir araya geldiğimizde onlarla benden daha cok ilgilenmesini, sohbet etmesini gülüşmesini çok kıskanıyorum. Sanki herkesle benden daha mutlu diye düşünüp kavga ediyorum onunla. Ve kavgalar ciddi boyutlara çıkıyor..
Ama ben dayanamıyorum artık. Bu olaylar beni bitirdi, sanki bir daha düzelemeyecekmişim gibi. Bana saygısı kalmadı gibi, ben düzelsem bile bunlar bir kere yaşandı ya artık beni eskisi gibi sevmez saygı duymaz diye cok üzülüyorum.