Görücü usulü kalmadı dedik diye suçlu olmuşuz.
İstanbul, Ankara ya da İzmir'de yaşamıyorum ama görücü usulü evlilik görmüyorum.
Hem olsa bile ne diyelim, "Evet görücü usulü var ama sizin kısmetiniz yokmuş" mu diyelim? Çalışan ve sosyal hayatın içinde olan bir kadın için görücü usulüne sıra gelene kadar dünya kadar tanışma ortamı var.
Konu sahibinin yazısı yaşını başını almış, hayattan elini eteğini çekmiş gibi kasvet dolu. Yaşını yazmasa 33 olduğu anlaşılmaz. 29 yaşındayım, aramızda kuşak farkı falan da yok. Karşıma geçip böyle konuşsa "Ne diyorsun sen teyze?" derim.
Sorun evliliğe bakış açısında. Yoksa sevmek, sevilmek istemesi çok normal. Evlenmek istemesi de çok normal. Anormal olan bunu hayatının amacı haline getirmesi. Sabah kalkıp görücüden gelecek telefon için dua etmek falan... Kusura bakmayın da benim çevremdeki hiçbir erkek bu zihniyette biriyle evlenmek istemez. Belli ki hanımefendinin çevresindekiler de böyle düşünüyor.
Erkekler hep kendinden genç ister diye bir şey de yok. Sevgilim 3 yaş küçük benden. Hala da evlenmeyi düşünmüyorum. Siz 33 yaşında bu kadar arabesk takılırsanız adamlar tabii "Ben bi daha gencine bakıp geleyim" der.
Mutluluğunuzu medeni durumunuzdan bağımsız hale getirin. Hiç kimse bir başkasının tek mutluluk kaynağı olmak, kurtarıcısı olmak istemez. Öyle olmak istiyorsa zaten o adamdan hayır gelmez.
