Sağol Lale.. Büyük destek oldun gerçekten. Herkesle de konuşulamıyor böyle şeyler. Son noktaya geldiler mi? Ben de emin değilim. Ama gelmediyseler bile bu kez bir bahaneyle sorunun derinine inmeden konu kapansın istemiyorum.
Bir terapistle konuşmaya ikna etmiştim gibi aslında ama konu uzayıp da sinirler gerildikçe bunları konuşmaya fırsat kalmadan olay anlattığım noktaya geldi.
Belki de benim için konuyu zorlaştıran şu. Dışarıdan bakılınca kendi çevrelerine göre imrenilecek bir hayatları var. Sorunsuz hatta etrafta pırlanta gibi denen türden iki çocuk, Allah bereket versin fazla olmasa da yetecek kadar gelir, gezmeyi seven birbirine arkadaşlık eden bir çift, kafa dengi karı koca, aydın insalar, mükemmel anne, mükemmel baba. Ama işte bu aileler konusuna gelene kadar herşey. Bu konu açılınca tabirimi caiz görün içlerinden canavar çıkıyor. Ve en fenası da ben birine haksız, birine haklı diyemiyorum. ıkisinin de öyle çok haklı olduğu nokta ama aynı zamanda öyle çok hatası var ki. ıletişim kurabilseler sorun çözülecek. Ama bu konuda asla konuşulamıyor. Her konuda kendi kuşaklarından sekiz adım ötede iletişim becerisine ve medeni cesarete sahip bu iki insan bir konuda kendileri olmaktan çıkıyor.
Biri hatalı olsa, birini suçlayabilsem belki kabullenmem daha kolay olurdu. Ama o kadar arada bir noktada ki işin sorumluluğu. Bunları kendi annem babam diye yazmıyorum. Gerçekten objektif olmaya çalışıyorum. Kardeşim çok daha olgundur benden, o da aynı fikirde. Hatta maalesef eşim de bazı şeylere tanık oldu. O da aynı fikirde.
Zor günlerin beni beklediğini biliyorum. Biraz rahatlamak için konuyu açtım. Bebeğime zarar vermek istemiyorum. Yardım almaya başlayacağım ama terapiste gitmem birşeylerle yüzleşip canımı yaka yaka içimi temizlemem demek. Bunu bir süre ertelemek zorundayım. Seanslar çok stresli geçebilir.