35 Yılın Sonunda..

35 yılın birikimi daha fazla oluyor heralde. En iyi içinde büyüyen biri olarak, bu olayların aslında biranda patlamadığını en iyi siz bilirsiniz heralde. 35 sene içinde bu olayların mutlaka patlak vermiş olması lazım.35 yıl birşeyler paylaşılmış, bundan sonra neden diye düşünüyor insan ama tak dediği biryer oluyor heralde.

Pek net şeyler konuşulmamış ve karara bağlanmamış, belki de iki tarafta kısa bir ayrılıkta, birbirlerini daha iyi anlayacak ve hayatlarında ne kadar önemli olduklarını farkedecekler kimbilir. Bu durumda olmaları bile üzer insanı tabi ki, ama en azından ortada henüz boşanma olayı mevzu olmaması sizi rahatlatsın biraz. Aynı şekilde bana söylemesi kolay gelse de, size yaşaması zor da olsa, her iki tarafta ayrı olarak mutlu olucaksa, ayrılık sonucuda, insanı rahatlatmalı, ama kolay şey değil ve mantıklı yaklaşılacak bir durumda değil.

Karar ne olursa olsun, haklarında hayırlısı olur inş.
Siz de kendinize ve bebeğinize dikkat edin. Herşey düzelecektir, bir yolunu bulacaktır inş, bulmalıda, hiçbirşey yerinde saymıyor, herkes için en iyisi olur inş.
 


Çok teşekkür ederim. Desteğiniz ve iyi dilekleriniz güç veriyor. İyisini düşünmeye çalışıyorum. Çok kolay değil işim ama biliyorum bebeğim için iyi olmak zorundayım. Ben daha hiç kokusunu almadan bu kadar düşünüyorsam bebeğimi onlar beni kimbilir ne kara düşünüyor ve ben üzüldüğüm için ne kadar üzlüyorlar. Kabullenmek zor bazı şeyleri ama hayat işte. Bunu da yaşamak varmış.
 

Çok teşekkür ederim, destek olacak birkaç söz duymak çok önemli şimdilerde benim için. Evet doğrusu alınan bir karar yok, öfkeyle çıkılan yollar var aslında. Dönülür mü bu yollardan, bilmiyorum. Dönülse bile bu birikmiş sorunlar nasıl çözülecek onu da bilmiyorum. Sabır, zaman, metanet... İşte ancak bunlarla ayakta durabiliyorum. Bebeğim en büyük gücüm. Yavrum daha gelmeden annesinin en büyük desteği. Zaman çözecek herşeyi öyle ya da böyle.
 
Canım sakın kendini üzme.
Onlar aslında şu anda geç kalınmış bir şeyi yapıyorlar.
Bazen ayrı ayrı olmaları beraber olmalarından çok daha iyi, kavga bitiyor, gürültü bitiyor, sükunet geliyor.

ınan bana keşke diyorum benim annem-babam da boşansalar, şaka gibi ama o kadar mutlu olurdum ki.
42 yıldır birbirlerini yiyorlar ve bu bu sürtüşmenin boyutları artık hakaret, beddua, küfür vs. dönüştü.
Keşke onlar da ayrılsa da her gün her gün bu dertlerle uğraşmak zorunda kalmasak.

Emin ol hayırlısı budur, üzme kendini.
ıkisini birarada ama mutsuz göreceğine, ayrı ayrı ama mutlu görürsün...
 

Sen beni iyi anlarsın o zaman MonaPisa. Zaten beni bağlayan da bu. Şu anda istesem bir şekilde yeniden barış ilan edilmesini sağlarım. Çünkü şimdiye kadar beni işin içine soktukları her seferinde birbirlerini anlamaları için bir yol açtım ve kavgayı bir şekilde zoraki de olsa tatlıya bağladım. Biraz da duygusal baskı filan... :)) Ama artık bu olsun istemiyorum. Bu sorun çözülecekse çözülsün, çözülmeyecekse de çözülmeyeceğini bilelim istiyorum. Aklım böyle çalışıyor ama yüreğim sanki 10 yaşında bir çocuğun yüreği, kaldıramıyorum.
Daha önce de yazdım ya, en zoruma giden şey de şu. Aslında ortada herkesin yaşadığı sorunlardan daha fazlası yok. İhanet, şiddet, hayata bakışta farklılık, maddi sorun, ne bileyim hayattan beklentilerde bir farklılık yok. 35 yıldır bitmeyen bir inat var. Konu aileler tabi ki ama hani burada açılan konuları filan düşününce ailelerle ilgili de öyle ahım şahım bir sorun yok. Sadece kabullenemiyorlar bazı şeyleri. Ama öyle büyümüş ki artık bu inat, zannedersin ki hiç iyi günleri olmamış. Oysa öyle güzel bir aileydik ki biz. Çoculuğumu mutsuz hatırlatan hiçbirşey yok. E bu kadar basit mesele de dediğin gibi artık hakaret vs. noktasına gelince de aklım şaşıyor, beynim dönüyor. Paylaşamadığınız ne sizin deyip çekip gitmek istiyorum.
Sabır, başka ilaç yok, sabır.
 
Ah be canım, ben artık arayı bulmayı bırakalı çok uzun süre oluyor.
Bilakis tetiklemeye çalışıyorum, evet ayrılın, en doğrusu bu, siz de kurtulun biz de diyorum.
Ama onlar bunu maalesef başaramıyorlar.

Annem çıkıyor yok yaa ayrılayım da evleri paraları başkasıyla yesin diyor (böyle bir takıntısı var, babamın sevgilisi olduğunu zannediyor) ardından babam çıkıyor ayrılırım ama bu kadın hasta, kim bakacak ona diyor... annem dayanamıyor ben o....luk yaparım yine yaşarım diyor...... Olayın vehametini görebiliyor musun? Bu çok korkunç bir şey....

O yüzden hiç elleşme, nihayetinde koskocaman insanlar, elbette iyice düşünüp taşınmışlardır.
Haa gönül ister miydi böyle olsun, elbette istemezdi.
Ama bizim payımıza da bu düşmüş.
Allah büyük, neylerse güzel eyler... vardır bir bildiği... dediğin gibi Allah bize de onlara da sabır versin.
 

Gerçekten olanları insanın aklı almıyor. Bizimkiler sizinkilerin teris bana akıl veriyor. İlk annesi babası ayrılan sen misin? Kabullen artık diye. Ama sonra bir şekilde benim tepkilerimden de etkilenip barışıyorlar. Birkaç ay çok iyi. O kadar iyi ki sanki örnek aile nasıl olur desen bizim resmimizi çizerler. Sonra aileleri ile ilgili bir ufak olay gene herşeyi sil baştan ediyor. Ben de bu sefer vicdan azabı duyuyorum benim yüzümden mi barışmışlardı, ne hakkım var diye. Ama tabi mantıklı düşününce biliyorum ki ben işin bahanesiyim. Cesaret edemedikleri için benim hassasiyetimi bahane ediyorlar.
İşte böyle bir kısır döngü ve açmaz.
Bu sefer farklı ama, hissediyorum bunu. Ya boşanacaklar ya da bu işi çözmek için bir adım atacaklar. Aslında olay büyümeseydi ben onları terapi için ikna etmiştim. Belki bir kapı açar konuşabilmeleri için. Konuşabilseler aslında herşey başka olacak ama...
 
Bizimkiler ayrı şehirdeler, orda 2 evimiz var, yaklaşık 2 senedir evlerini ayırdılar ama ne ayırma, ayrılsak da beraberiz modunda. Annem yemek yapar, babam sefer tasıyla alır gider evine, sonra çamaşırlarını getirir annem yıkar geri verir. Babam alışveriş yapar bırakır vs. vs. lakin bu karşılaşmaların hemen hepsi meydan muharebesi şeklinde geçer. Yok bile bile bunu aldın da yok bile bile tuzlu yaptın da....

Ben telefon etmeden önce içimden 3 kulhuvallahu bi elham okur da açarım telefonu, çünkü hasbelkader sinirli bir ana denk gelirsem (ki 24 saatin 22 saati böyle bir tehlike var) ben de alırım güzelce ağzımın payını. Ama bazen de bi bakarım ooo seninkiler oturmuş karşılıklı kahve höpürdetiyorlar... eee noldu yaa daha 1 saat önce kanlı bıçaklıydınız, ee kızım işte sizden konuştuk 3 günlük dünya falan filan. Aa ne güzel yaa derim içimden, 1 saat sonra ararım dönmüşler başa... annem babamı kovmuş, babam şikayette... of ki ne of.

Seninkiler o bahsettiğin adımı dilerim ki atabilip bir şeyleri yoluna koyabilirler, ben benimkilerden umudu kestim, birinden biri göçüp gidene kadar bu iş böyle sürer gider.
 
Aslında sen daha şanslısın. Sizinkiler birbirine kıyamıyor, anlatıklarından anlaşılıyor bu. Bizde böyle değil işte. Eğer biri öfkeliyse karşısındaki umrunda olmaz, ki biri öfkeliyse öteki de mutlaka öfkelidir. Bizimkiler ayrı evde olsa hayatta öyle annem babama yemek filan yapmaz. Bir de öyle saman alevi değil bizimkiler. Küslük çok sürüyor. Yıpratan da bu zaten. Aynı evin içinde günlerce haftalarca sinir savaşı şeklinde yaşıyorlar, konuşmadan etmeden. Ama barışınca da birkaç ay çok iyi.
Böyle bölük pörçük anlatınca birşeye de benzemiyor ama. Sizin için umut biraz daha fazla sanki.
 
Yani umut derken işte bu şekilde sürüp gider, ne bi adım geri ne bi adım ileri... onlar bunu artık bir yaşam tarzı haline getirmişler, bildikleri başka bir hayat yok. Eskiden kendimi çok yıpratırdım, günlerce ağladığım, bunalımlara girdiğim oldu. Sonra baktım ki bunlar böyle aynı tas aynı hamam, olan bana oluyor, ben de takmamaya başladım.

Üzülmüyor muyum, tabiki çok üzülüyorum, keşke benim de normal bi ailem olsa, annem diyebilsem, babam diyebilsem, ama olmuyor işte. Onlar kendileriyle öyle meşguller ki gözleri çocuklarını bile görmüyor. Yapacak bir şey yok. Sanırım kabullenmek en doğru çözüm bizim açımızdan, yoksa kendimizi yıpratmaktan bi adım öteye yol gidemiyoruz.
 
çok üzücü bir durum 35 yılın ardından gelen ayrılık.aslında önemsemediğimiz küçük sorunlar git gide büyüyor ve bir müddet sonra önüne geçilmez hal alıyor.iki tarafında canına tak ettiriyor.rabbim anne ve babanızın hakkında hayırlı olan şeyin en güzelini versin
 

Çok sağolun. Ben de artık en hayırlısını dilemeyi öğreniyorum sanırım yavaş yavaş. Elimden birşey gelmiyor ki!! Bilemiyorum sonu nereye gider ama ben artık kabullenme sürecine girdim sanki. Canım yana yana.
 


Valla bilemiyorum, benim de en korktuğum böyle sürüp gitmesi mi yoksa ayrılmaları mı bilemiyorum. Ben aslında annem babam deyince içi dolu dolu olailen bir insanım. Hani nasıl anlatayım, sorunlu bir ailede büyümedim. Aile deyince aklıma gelen şey bu birikimler patlayana kadar içinde yaşadığımız o sıcacık yer. Kabullenmemi zorlaştıran da bu sanırım. Herkes bize imrenirken bizim ailemizi böyle parça parça ediyor oluşumuz. Keşke bir onbeş yıl öncesine sarabilsek bandı da o biriken şeyler birikmeden hallediliyor olabilse.
 
Üzüldüm Yerçekimlikaranfil.

Biraz da kendi ailemi gördüm anlattıklarında.. Annemle babam özünde çok dost,çok sevgili bir çiftken, tek sorunları,birbirlerini tek incitişlerı,birbirlerinin aileleri yüzünden oldu.boşanma lafı geçti bizimkilerde ama boşanmadılar.ben daha mutlu olacaksanız ayrılın dedim,kararımı sorduklarında. ama dilim böyle söylerken, içimde bir şeyler 24 yıllın verdiği bir şeyler paramparça olmuştu,dağılmıştım. sanki birbirlerinden ayrılmaktan değil de, beni parçalara ayırmaktan söz ediyorlarmış gibi..
boşanma olmadı bizde. belki sizinkiler de ayrılmaz.aslında şu an bizimkiler net olarak ne şekildeler bilmiyorum. uzaktan bakınca iyi gözüküyorlar ama ben ağır bir ruhsal hastalık geçirdim.(tamamen başka nedenlerden) tedavim sürüyor ve başka şehirde yaşıyorum. belki de sırf bu yüzden herşey sineye çekildi,hiç bir sorun kalmamış gibi gözüküyor olabilirler..

bu arada en doğrusu; yapabilirsen eğer, onlara anne baba olarak değil de ayrı bireyler gibi bakabilmek.onları bir bütünmüş gibi düşünmek yerine.
onların sadece anne, ve ya sadece baba olmadıklarını kabullenmemiz gerekiyor bir noktada.. kendileri ile ilgili kararlarını içimizden dahi olsa sorgulamadan kabullenmek en mantıklı olanı...

başarabilene tabi..

gecenin bu vakti,yanlış anlama gelebilecek kötü bir şey yazmamışımdır umarım.amacım gerçekten sıkıntını bir nebze olsun hafifletebilmek,yoksa doğru olan şudur , budur diye ahkam kesmek değil yerimseniben
 
Son düzenleme:

Çok teşekkür ederim Catharsis. Buna benzer sorun yaşayan ne çok insan var. Bu da bize özgü toplumsal gerçeklerden biri herhalde.
ıki hafta oldu. Hala ayrı evde kalıyorlar ama boşanmaya dair bir adım da atan yok. Gelecek günlerde neler olacka bilmiyorum. Barışabilir gibi de bir halleri var.
Barışırlarsa sorun çözülmüş de olmayacak tabi. O zaman yeni arayışlar lazım.
Bense daha iyiyim. Artık sonuçları kabullenme konusunda içim fakrlı söylese de dıştan daha soğukkanlı duruyorum sanki. Ama dediğin doğru, bu fikir sanki onları değil de beni iki parçaya bölmek gibi hissettiriyor. Bu lafın benim için yeni bir ışık yakan laflardan biri oldu. Bunun için ayrıca teşekkür ederim.
Bundan sonrası onlara kalmış. Koca koca insanlar.
 
demek daynma güçleri buraya kadarmış
35 yıl sabretmişler ve pes etmişler.
zor bir durum hem ailen hem senin için inşallah verdikleri bu karardan pişman olmazlar
 
canım sen sakın kendini çok üzme bebeğinide düşün..kolay değil çok zor bir şey senin için ama .Kendini şöyle teselli et (eğer barışmazlarsa) annenle baban ayrılacak bile olsa sen onlardan ayrılmıycaksınki..belki onlar açısından daha iyi olur bilemezsin..Bütün bunları onlar yaşıyor şu an..şunuda unutma onlarda böyle olmasını istemezlerdi..Kim isterki..işte bazen insan kendisi bile neyin nereye varacağını bilemiyor.....inşallh ikisi içinde hayırlısı neyse o olur canım...kendine ve bebişine iyi bak...guclubacismile
 
DUYGUCIKMAZI .!.:
demek daynma güçleri buraya kadarmış
35 yıl sabretmişler ve pes etmişler.
zor bir durum hem ailen hem senin için inşallah verdikleri bu karardan pişman olmazlar
Genişletmek için tıkla...


Sağol. Umarım pişman olmazlar. Ben bilsem ki hayat onlar boşandıktan sonra daha kolay olacak onlar için bu kadar sarsılmam. Ama o da zor, böyle de zor gidiyor. Bakalım son kararları ne olacak. Ben etkilememek için sormuyorum birkaç gündür.



Ben de onu diliyorum işte. Herkes için en hayırlısı neyse o olsun. Bir yere kadar müdehale edilebiliyor işte.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
  • Kilitli
çok derdim var nolur yardım edinnn
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
2K
Bbyyss
P
  • Kilitli
Eşimin ailesi beni istemiyor mu?
4 5 6
Yorumlar
100
Görüntüleme
3K
accessdenied
N
Eşimin ailesi beni ve torununu reddetti
4 5 6
Yorumlar
112
Görüntüleme
6K
mineokur
M
B
HER SABAH GÜNE MUHALEFET OLMAK İÇİN BAŞLAYAN SEVGİLİ
4 5 6
Yorumlar
106
Görüntüleme
6K
TozsuzPembe
M
birinde takılı kalmak (aşırı uzun!!!)
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
2K
Salon Kadini
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…