Merhaba,
Yaklaşık bir haftadır bu başlık altındaki paylaşımlarınızı okuyorum. Deneyimlerinizden faydalanmak, son zamanlarda giderek bulanıklaşan düşüncelerimi netleştirebilmek için.
Bir hesapladım da, 37 yaşım bitmiş bu yıl. Okuldu, işti, aileydi, arkadaşlardı, oraya buraya koşuşturmaktı derken nasıl geçmiş anlamamışım bunca zaman. Yıllardır doğumgünü kutlamayı da sevmediğimden doğru dürüst hesap etmemişim bazı şeylere çok geç kaldığımı…
Bu yıl tesadüflerle dank ediyor aklıma. Demek farkına varmanın zamanı şimdiymiş diyorum her şeyin bir zamanı olduğuna inandığımdan. Bazı şeyler geç de gelse elde edilen mutlulukta azalma olmuyor. Hayıflanıyor insan en fazla, neden daha önce yaşamadım ki diyerek…Ertelememenin önemi kavranıyor acı da olsa kimi zaman. Zararın neresinden dönülürse kardır hesapları yapılıyor. Yine de çoğu zaman hesaplara uygun gitmiyor işler.Her şerde bir hayır vardır deniyor.
Eşimle uzun yıllar öncesinden tanışıyor olmamıza rağmen 3 yıldır birlikteyiz. Bu birliktelik 1 yıl önce yaptığımız evlilikle aynı evde yürütülmeye başladı. İkimiz de çok seviyoruz çocukları. Ama bir çocuk sahibi olmak, daha doğrusu ikimizin bir çocuk yapmamız konusunda tutarsız düşüncelere sahiptik. Hep dünyaya yeni bir birey getirmek yerine evlat edinmek ya da koruyucu aile olmak gibi düşünceler geliştirip işimize gücümüze koşturmaya devam ettik. Zaman zaman benim “kadınlığım” tutarak, “ama bir tane doğursam mı, sonra pişman olmasak” dediğim zamanlar oldu. Sanki çok kolaymış gibi. Düşününce zor geldi sorumluluk.
Geçenlerde tayf’ın da yazdığı gibi zamanında annelerimize söylediğimiz ''ben mi istedim beni doğurmanı,doğurmasaydın'' sözlerini duyma olasılığıydı saçma da olsa bu sorumluluktan kaçınma sebebimiz. Kendim için, ben istediğim için bambaşka bir hayatı dünyaya getirecek olmak ürkütücü bir gerçeklikti. Ama hormonlarım söz dinlememeye başlamıştı artık. Bilinçaltım bana oyunlar oynamaya başlamıştı bile. Çocukluğunu bildiğim eşimin tombik, esmer, her daim bir yaramazlık peşinde koşan hallerini getirip duruyordu aklıma. Oturup ilkokul günlerimizi anıyorduk birlikte. Çocukluğumdaki o sevimli çocuğa benzeyen bir çocukla ortayaşımda aynı evde yaşasam fena mı olurdu sanki?
Zamanın pek çabuk geçmekte olduğunun ayırtına varmıştım. Planlar yapmaya başladım kendi kendime. Eşimle kararımız çok netti. Sosyal Hizmetler İl Müdürlüğüyle görüşüp kimsesiz çocuklardan birini evlat edinecek ya da koruyucu aile olarak başvuruda bulunacaktık. Bu, ikimizin de ayrı ayrı gençlik yıllarımızdan beri istediği bir şeydi. (Geçmiş zaman kipinde yazıyorum ama bu düşüncemizden asla vazgeçmedik, mutlaka bir gün yapacağız bunu) Planım doğrultusunda yaz dönemi sigarayı bıraktıktan sonra aldığım kiloları vererek işe başlayayım düşüncesiyle (az buz değil 20 kilo kadar) diyetlere başladım. Başarı kaydetmeye başlarken kısa bir tatil molası girdi araya.
Tatil dönüşü ha bugün gideyim bir muayene olayım yumurtalıklarımdaki kistler duruyor mu durmuyor mu, ha yarın giderim doktora, önce kime gideyim arkadaşlara sorayım derken ağustos ayında adeti pas geçtiğimi bile fark etmemişim. Zaten son dönemlerde gecikmeli adetler gördüğümden çok da üstünde durmamıştım açıkçası. Dönem dönem yumurtalıklarımda oluşup kendiliğinden yok olan doktorların “normal, olur, geçer” dediği kistlere yordum gecikmeyi. Ta ki, göğüslerimdeki olağandışı şişlik ve ağırlığı hissedip kasıklarımda hafif sancıların adet sancısı dışında bir şey olduğunu anlayana kadar. Gecenin bir yarısı evde son adet tarihimi kaydettiğim ajandayı açtım. Günlerden 24 ağustostu ve ajandada son adet başlangıç tarihim 17 temmuz olarak görünüyordu. Ertesi sabah ilk iş eczaneden bir gebelik testi satın alıp uygulamak oldu. Testin referans çizgisi mavileşirken neredeyse eş zamanlı olarak ikinci çizgi de belirmeye başladı. Sonunda her iki çizgi de ayan beyan karşımda duruyordu ve ben şaşkın, bir o kadar da mutlu hissediyordum kendimi. Bu sefer bayram ertesini mi beklesem, hemen bir doktora gidip muayene mi olsam ikilemi girdi hayatıma. Neyse, çok sabredemeyip 3 gün sonrasına hiç tanımadığım bir doktordan randevu alıp gidip muayene oldum. Muayeneye gittiğim gün de hafif bir lekelenme oldu. Doktorda keseyi gördük. Daha 5 haftalık olduğundan içinde ne olduğunu şimdi göremeyeceğimizi biliyordum. Lekelenme nedeniyle doktor bayram tatilinde yatmamı, riskim olduğunu, bu arada 2 gün arayla beta HCG baktırmamı istedi.
3 günlük sırrımı doktor dönüşü gözyaşları içinde eşimle paylaştım. “hamileyim ama düşük riskim varmış”… Beraber sevinip beraber ağladık. Hiç düşünmediğimiz bir anda tesadüfen olan henüz bu “şey”e. Şey diyorum çünkü alabildiğine belirsizlikti bizim için her şey. Kahreden iki günlük bekleme sonucu tahlil sonucu doktora götürüldü. Son derece mekanik bir şekilde hamilelik devam ediyor cevabı alındı doktordan.. Yine sevinçten ağlayarak eve döndük eşimle birlikte.
Bu arada benim 10 yıl önce 6 haftalık hamileyken yaşadığım bir düşük var. (İkimizin de ikinci evliliği; ilk evliliğimde hiç istemezken nasıl olduğunu anlamadan hamile kalıp birkaç hafta sonra düşük yapmıştım. Herkese erkenden söylediğim için çok pişman olmuştum sonrasında. Zaten yürümeyecek bir evlilik olduğundan bu bebeğin hiç doğmaması her taraf açısından hayırlısı oldu diye düşünürüm geçen yılların verdiği sükunetle.) Çok yakınımız, annem ve kardeşim dışında kimseye söylememeye karar verdik bu nedenle. Bayram boyu yattım, minimum hareket ve dikkatle geçti bayram tatili.
Ve o haftasonu, Pazar sabaha karşı kanamam başladı. Düştü, dedim. Doğumevine acile gittik. (O uzun tatilden sonra başka bir yerde hem de Pazar günü nöbetçi jinekolog olacağını tahmin etmemiştim) Kese bozulmasına rağmen hala ordaydı. Progesteron takviyesiyle o günü geçirip pazartesi başka bir hastaneye gidip yine yeni bir doktorla tanıştık. O gün yoğun hasta programına rağmen acilden gelen hastayı kabul eden doktor, tesadüfen yakın arkadaşlarımdan birinin ısrarla tavsiye ettiği “hiç başkasını aramana gerek yok” dediği doktordu. Gerçekten çok ilgilendi. Progesteron günde 300 mg.dan 600’e çıkarıldı. Kesintisiz yatağa bağlı olarak geçirdiğim devreye başladık. İki günde bir gidip ultrasonla durum kontrolü yapıyorduk.
Doktorumuz, ilk günden itibaren son derece sağduyulu davranarak bize gerçeklerden bahsetti. Kesenin şekli bozulmuştu. İçinde 5-6mm boyutunda bir embriyo vardı. Çok az da olsa kalp atışı denen kıpırtı gözlemlenebiliyordu. Ama normalde 130-140 olması gereken atış, 60-70lerdeydi. Doktor, bu gebeliğin çok büyük bir ihtimalle sonlanacağını, ama kalp atışı gözlemlenmeye devam ettiği süreç boyunca hiçbir işlem yapmayacağını, atış sona ererse sonlandırma yapacağını anlattı. “Sonra da bundan sonrasına bakacağız. Kan tahlillerinizi yapıp bir sorun olup olmadığını inceleyeceğiz. Gerekirse genetik test yürütüp inceleyeceğiz ve bir sonraki gebeliğin sağlıklı olmasını sağlayacağız” dedi, 2 hafta boyunca her gidişimizde. Biraz güçlenmeye başlar gibi oldu kalp atışları sondan bir önceki kontrolde. Doktor şaşkındı, “seninki, senle birlikte direniyor. Devam et” dedi. 4 gün sonra ise kese ve embriyo kıpırtısız, gelişimi son ultrasonla aynı olduğu şekilde duruyordu öylece. Bu süreçte o kadar çok yıkılıp yeniden toplanmıştım ki, “ama ben hiçbir olumsuzluk hissetmiyorum” diye saçmalıyordum ultrasondaki görüntüye bakarak. Radyaloji uzmanının ayrıca yaptığı tarama sonucu bana rahimde diğer bölgelerdeki kan akışı renklendirilerek gösterildi, kese ve civarında ise hiçbir renk yoktu. Gelişi gibi ani oldu gidişi de.. SAT’a göre 9. haftaya gireceğimiz gün ultrasonun belirlemesine göre 17 eylülde 6+3de veda ettik sevincimize..
Sonrası, doktorumuzun gösterdiği özen ve inceliklerle dolu hastaneye günübirlik yatış. Yapılan sonlandırma (kürtaj kelimesini kullanmamasına sevinmiştim dokturun, ben de kullanmıyorum)… Cuma günü kontrolde her şeyin normal olduğunu öğrendik. Kalan parça ya da herhangi bir olağanüstülük yok. Kanamam az az devam ediyor. Doktoruma göre 1 hafta daha sürebilirmiş. Sonrasında adet olacağım ve kurban bayramı sonrası bahsettiği testleri yapmak üzere tekrar görüşeceğiz. Ha, bu arada kilo vermeye gayret edeceğim ki, yeni hamilelikte şekerle, tansiyonla boğuşmayacağız.. Yaklaşık olarak Ocak ayından sonra yeni gebeliği düşünebilirsiniz dedi bir de…
İyi de doğru dürüst düşünmüyorduk ki.. Hani bencillikti, sırf ben istiyorum diye bilinci dışında bir varlığı dünyaya getirmek? Kaybedince mi değer artıyor bazı şeylerin? Bu hissettiklerim de böyle mi? Ya yine olmazsa, çok mu yıkılırım? Yeniden denemeye gücüm var mı ki???
Sorular.. sorular.. sorular.. Kafamda dönüp duruyorlar. Cevap versem de vermesem de; verdiğim cevap mantıklı gelse de gelmese de benimleler..
Sonra oturdum son birkaç yıldır bu başlık altında yazılanları okudum. Çoğunuzla yaşıtız. Çok güzel anlatmışsınız duygularınızı. Sevinçlerinizi, hayalkırıklıklarınızı, sorunlarınızı, ürettiğiniz çözümleri, sitemlerinizi, umutlarınızı biliyorum artık. Siz de beni bilin istedim.
Ve itirafım şu ki; tayf; evet aynen senin söylediğin gibi zaman zaman ''neden anlamsızca bebek istediğimi bilmiyorum'' diyordum.. Ama itiraf edeyim; bencilce gibi görünse de tamamen kendim için bir bebeğim olsun istiyorum ben de… Bir daha denemek için bütün gücümü toplasam o dev beni ve bebeğimi de korur mu?