Selam Arkadaşlar,
Gukem'cim, şu son 1.5 yılda öğrendiğim tek şey, kendimi ne kadar hırpalarsam hırpalayayım, bunun sonuca bir katkısı olmadığı. Hepimiz aşağı yukarı aynı şeylerden muzdaribiz (bu arada bildiğim kadarıyla güzel çıkmış test sonuçların, maşallah). Çok iyi anlıyorum seni, bir sene önce ben de senin gibiydim. Ovülasyon takibiden sonra aşılama yaptırmadan direkt tüpe gitmiştim. Olur diye çok ümit ettim herhalde, olumsuza hiç hazırlamamıştım kendimi. Nasıl bir hayal kırıklığı, nasıl bir kalp ağrısı, çok iyi anlıyorum o yüzden seni. Hepimiz anlıyoruz. Ancak çok klasik olacak ama zamanla o acıyla başa çıkmayı öğrenmeye başlıyor insan. Ben pesimist biriyim esasında, ancak bu topiğe inanarak olumlu cümleler yazıyorum, zamanını bilmiyorum ama azmederek, negatiflerden umutsuzluğa kapılmayarak, uğraşarak hepimizin günün birinde anne olacağımıza kalpten inanıyorum. Burada herşeyi paylaşıyoruz, sen de yazarak iyi etmişsin, gerçekten yalnız olmadığını bilmek bununla başa çıkabilmek için çok önemli. Bir müddet sonra çünkü eş de her zaman destek olamıyor kadına. Çünkü geçen senemi, gece gündüz bununla geçiriyordum, ağzımdan çocuk, tedavi, kür v.s. dışında laf çıkmıyordu. Adamlar da bir müddet sonra boğuluyorlar haliyle. Arada ne değişti, pek birşey değil, başarısız tedaviler, kürtaj. Şu an biliyorsun yine bir tedavideyim ve eşim dün gece bana ne güzel, bırak tüpü, tedavide değilmişiz gibisin, 2 sene önceki gibi davranıyorsun dedi. Çok hoşuma gitti. Bebeğimi daha az istiyor değilim, aralarda hala gözyaşı döküyorum ama sanırım kendimi kahretmemek konusunda biraz yol aldım. Bilmem ne demek istediğimi anlatabildim mi? Yapacağın son şey, kendini kahretmek olsun canım arkadaşım.
Deniz Bulut'a çok katılıyorum, bir an önce güvenli ellere teslim etmelisin kendini. Tüp, aşılama, takip, her neyse, gerçekten her ayımız kıymetli bizim.