9 yaşındaki birisi çocuktur. Ergenler bile çocukça davranış sergileyebiliyorken, 9 yaşından çok bir şey beklememek lazım. Ailesinin ilgi, sevgi ve şefkatine muhtaçtır. Erkek çocukları 12 yaşında ön ergenliğe girer ki 12 yaşındaki oğlum hala çocuk hissediyor kendini (Kız çocukları erkeklere göre daha erken ön ergenliğe girer). Şimdiki çocuklar gelişimlerini daha geç tamamlıyorlar üstelik. Kendiniz ile kıyaslamayın. (Çocuk olmasalar cezai ehliyetleri olurdu, oysa 12 yaşına kadar olan çocuklarda ceza-i ehliyet yoktur).
Ben bile 45 yaşındayım, annem babam ayrılsa üzülürüm ki 9 yaşında iken, en çok onlara ihtiyacım olduğunda ailemin parçalanması, hele ki babamın başka biriyle evlenmesi beni çok sarsardı. Belli ki çocuğun altta yatan problemleri var ve dışarı bu şekilde yansıtıyor. Kolay değil yaşadıkları. Ben hep çocuklara üzülüyorum.
Anne boşandı yaşamına devam ediyor. Baba evlenmiş o da kaldığı yerden hayatına devam ediyor. Ya çocuk... Tenis topu gibi bir annede bir babada. İster istemez kendini istenilmeyen hissediyordur. Anne işim var diye babaya postalıyor, Babaya alıyor evine getiriyor, farklı bir kadın var evde, babayı paylaşıyor... Çocuk iki evde geçiriyor evini, nereye gitse misafir gibi. Evini bile sahiplenemiyordur. Sadece biraz empati kurun, 9 yaşında görün kendinizi. 9 yaş dediğiniz nedir ki? 12 yaşındaki oğlum hala oyuncaklarıyla oynuyor. Arkadaşları bize geldiğinde arkadaşları da öyle... Oyun çocuğu daha onlar...Bu kadar şey onlar için çok ağır. Aile olmanın sorumluluğunu yerine getirememiş, evliliği yürütememiş iki insan boşanmış, kendilerinin yapamadıklarını çocuktan beklemesinler... Bence bırakın da çocuklar çocukluklarını yaşasın. Ki boşanan ailelerin çocukları yaşıtlarına göre erken büyümek zorunda kalıyor, hayatın ne olduğunu erken görüyorlar...
