Ben, 36 yaşıma kadar hep zayıf, narin, ince bir insandım. Çok düzgün bir fizige sahip olduğum için hep imrenildim ve bu güvenle de biraz şımarıktım. Yıllar önce benden yaşca da küçük bir genç kızın belinde var olan koca simidi ile, -kızım bu ne sana hiç yakışımıyor falan diye- söylenmiştim
Zaman zaman kendi kendime onun ahı tuttu diye düsünmekten kendimi alamıyorum.
Neyse, 4 yıldır şişman bir kadın olarak yaşamayı denedim. Sürekli mutsuz, alışverişten zevk almayan hatta artık hiç giyim alışveriş yapmayan, ne giyeceğim derdi yüzünden evden dışarı çıkmayan, 40 yılda bir dışarı çıkıp trafikte, markette, restoranda orda burda kavga edip eve dönen, aa seni görmeyeli ne kadar kilo almışşın diyen kişiyi dövmek isteyen ve artık insanlarla pek görüşmeyen, sürekli yemek düşünen, kafasından binbir türlü lezzetli ve zararlı gıda geçen, kendine güvenini kaybeden başka birisi oldum. Hayattaki en büyük şansım, evimde çalışa bileceğim bir işe sahibim.
Pazar günü üniversiteden kız ardaşlarımla (ve tanımadıgım birkaç başka kızda olacak) sabah kahvaltısı organizyonu var. Sürekli kendimi motive etmeye çalişiyorum ve içimdeki gitme son anda bahane uydur (mesala grip ol) sesi ile iki gündür savaşıyorum. Pazar günü ne olursa olsun bu durumu yeneceğim, o gün çok cici olacağım, kimseye sinirlenmiyeceğim, sakin olacağım ve dönünce sizlere yazacağım.
Bunları niyemi yazdım sizelere söz vermek için, artık daha da dönülmez bir noktadayım hepinize söz veriyorum...
ve orada kimseye diyetteyim demeden, çaktırmadan sadece yemem gerkenleri yiyecegim. inşallah birisi çıkıp diyet mi yapoyorsun ne diyeti yapiyorsun, bak şunuda dene demez... e derse evet yeni başladım der konuyu kapatırım dimi?