Ablama karşı tahammülüm kalmadı!

ablaniz hayattan hiç keyif almiyor gibi.hiç bir amaci hedefi aktivitesi yok galiba.
insan bütün gün evde olunca gercekten bazen bunalima giriyor.ne üstünü degistiresin ne bir işe el suresin geliyor.
dışarı çıksa gezse arkadaşları varsa onlarla zaman geçirse.yada yapacak biseyler bulsa kursa gitmek gibi.eminim kendine daha çok dikkat eder o sekilde.ablaniz zor bir dönem geciriyor olabilir ama bence sizde haklısınız.anneniz siz çalışıyorsunuz geldiginizde iki tabak yemek yapmış olmak cok zor degil bana göre.
yapmak zorunda değil diyoruz ama o halde annenizde çalışmak zorunda degil.isten gelince siz de bulaşık yikamak zorunda değilsiniz.her işimizi baskalarina yaptiramayacagimiza göre iş paylaşımı yapmak lazim.
ablanizi tanımıyorum gercekten bunalımda olabilir ama keyfine düşkün biride olabilir.
konuşmaya calisin güzelce sonuçta kardessiniz.umarım anlar sizi ve kendi için birşeyler yapmaya teşvik edin..
 
İyi de kadin hep boyleymis kardesi napsin.İyi valla her bosanan depresyona giren yillarca boyle yasasin.Diger aile bireyleride telef olsun cunku digerlerinin bunalma hakki yok.Canim bence ayri eve cik .Ablanin evlenmeye niyeti var mi
 
  • Beğen
Reactions: KV_
Ne olursa olsun hiçbir arkadaş, hiç kimse ablanın/kardeşin yerini tutmuyor. Ben de küçükken ablamla anlasamazdim. Ablam konuşkan kendine guvenen bir genc kizken ben dogmusum ve birden icine kapanmış. Hala da öyledir. Duygularini pek belli etmez. Cok duygusaldir. Bizim de aramizda 10 yaş var.
Sinirlenince agzina geleni soyler, ablalik taslar, kavga eder küseriz, sinirden deliririm bazen nefret ederim ama illa ki barisiriz ve yine can ciger oluruz.
Ozellikle ablalar anne gibi olur. Korur elestirir kirici olsa da.. Ne olursa olsun kardeş kanin canin.. Yarin bir gun anne babamiza bir sey olsa kardeş kardeşe kalacagiz. Onun huyu karakteri artik bu. Ben duygusunu ve siniri arkada birakip saglikli iletisim kurup adim atsan belki az da olsa duzelir.. Sevginin iyilestiremeyecegi bir sey yok bence.
Hakkinizda hayirlisi olsun canim.. Umarim araniz duzelir.
 
Siz götürün doktora neden boyle gözünüzün önünde hayatinin bitmesine izin veriyorsunuz. Haklisin soylediklerin zor tahammül edilir şeyler ama çabalayın biraz daha.
 
Ben nasıl götüreyim Allah aşkına ?
Belki de bugüne kadar 30 kere doktor konusunu açmışımdır. Tatlı dille denedim olmadı, kavga edip kırıcı konuşarak denedim o da olmadı.
İstemiyor. Bişeyim yok diyor. Benim annem yaşlı başlı haliyle çalışıp yorgun argın geliyor eve de ona ne olmuş ya ne olmuş ? Annem kocasını akciğer kanserinden kaybetmiş bir kadın. O yıllardır hayatını yaşıyor, çeken biziz. Eşşek gibi çalışıp sonra eve gelip birde ev işini girişen biziz. Dayanamıyorum artık.
 
Ablamı sevmiyorum. Belki dünyanın en kötü kardeşiyim ama onu sevmiyorum.
Bencilliğini sevmiyorum. Pasaklılığını, anlayışsızlığını, emir verişlerini, bazı şeylerin arkasına sığınmalarını, eleştiriye tahammülünün olmamasını, bi kere bile bana abla gibi yaklaşmamış, beni koruduğunu onun için değerli olduğumu hissettirmemiş olmasını sevmiyorum!
 
  • Beğen
Reactions: KV_
Anlattığına göre bence ablanda bir psikolojik bir hastalık var ama hangisi onu anca bir hekim bilir sürekli gizli depresyon diye bir hastalıkta var , bu kadar negatif tavırları olanlar sağlıklı olduğunu varsaymıyorum evlilikte fiyasko, kardeşlikte fiyasko, arkadaşlıkta fiyasko, kişisel temizlikte yok, ev düzeni yemek yapmada yok bence geçikmeden hekime yönlendirin
ablanıza yapacağınız bir iyilik varsa bu dur
 
Ablamla hiçbir zaman tam anlamıyla abla kardeş bağımız olmamıştır. O benden 14 yaş büyük. Yıllarca hep kavgalar ettik, bazen günlerce haftalarca küs kaldık ve sonunda barıştık. Çoğunlukla ilk adımı hep ben atmışımdır. Küçüklüğümden beri tavırları tarzı çok tuhaf gelmiştir. Hiç beni koruduğunu, bir abla gibi yaklaştığını hatırlamam mesela. Özgüveni fazlasıyla eksik çok evhamlı biridir. Duygularından hiç bahsetmez ve kimseye güvenmez. Uzun yıllar süren dostuluğu arkadaşılıkları yoktur, çünkü her seferinde kavga edip arkadaşlıklarını sonlandırmıştır. Çalıştığı yerde de çok kavga ederdi iş arkadaşlarıyla, sonunda mobbinge uğruyorum diyip çıktı işyerinden. 2 senedir çalışmıyor. Hijyen açısından da çok eksikleri var, mesela dişlerini ayda 1 kere belki fırçalar. Tuvaletten çıktıktan sonra ellerini genellikle yıkamaz. Kaç kere kavga etmişizdir bu konular yüzünden. Kahvaltı hazırlamaz, yemek yapmaz, temizlik annemin zoruyla yapar. Rahatına aşırı düşkündür, geç saatlere kadar uyur. Hergün kahve falına baktırır telefondan. Ve bu durum artık beni ziyadesiyle rahatsız ediyor. Ne yapabilirim sizce? Ayrı bir eve mi geçsem? Çok acı biliyorum ama ablama artık tahammülüm kalmadı, içimde bir sevgi de yok.

Bu arada ablamın bundan yıllar önce kısa süren bir evliliği oldu. Şuan bekar.

Bu anlattıkların bana ablanın depresyonda olduğunu düşündürdü. Kişisel temizlikten vazgeçmek psikolojik sıkıntı belirtisidir, hiç doktora gittimi
 
Ben nasıl götüreyim Allah aşkına ?
Belki de bugüne kadar 30 kere doktor konusunu açmışımdır. Tatlı dille denedim olmadı, kavga edip kırıcı konuşarak denedim o da olmadı.
İstemiyor. Bişeyim yok diyor. Benim annem yaşlı başlı haliyle çalışıp yorgun argın geliyor eve de ona ne olmuş ya ne olmuş ? Annem kocasını akciğer kanserinden kaybetmiş bir kadın. O yıllardır hayatını yaşıyor, çeken biziz. Eşşek gibi çalışıp sonra eve gelip birde ev işini girişen biziz. Dayanamıyorum artık.

Sen evden ayrılırsan annen hepten yalnız kalacak ama yaşlı başlı kadına bir de bu yalnızlık fazla olmaz mı, ablaya bir çözüm bulmak gerek. Anneniz bir doktora ikna edemez mi
 
Ablan hasta ve iyicene mantığını da kaybederek bi halleri devam edecek gibi duruyor.o hale de gelince ondan daha cok nefret edeceksin.hayatta amaci yok.acaba kim dr a ikna edebilir ki.kisisel temizligi reddedip baska evhamlari varsa okb olmasi muhtemel.herkesin işi gücü var kendine göre hayat telaşı o da bi yerde amacsiz ilk denemesinde hayattan kopmuş.bunuda herseyi bosvererek kapatmaya calisiyor.diyorum kimse beni onaylamiyor işi ve kendi evi olsa psikolojik rehabiliteye ihtiyaci var.sizin tarafinizdan değil.anneniz ve sizin yaninizda ancak asalak gibi kaliyor..ayrica kimseyi evhamlari suçlamayın evhamlari zihnimize kaziyan annemiz oluyor.bende cok arastirdim.sürekli biseylerin korkulari annelerin beynimize kazidigi korkular.psikoloji saglamken farketmiyorsinuz ama gücünüzü kaybedince sizi hayattan sogutmak icin birebir.
 
Ablam 39 yaşında ve hayatında sadece 1 buçuk sene çalıştı. Okumadı da. Küçüklükten beri tüm ev işlerini ben yaparım. 8-9 yaşımdan beri ona hizmet ederim, suyuna kadar ayağına götürürüm. Ben çalışıyorum, annem çalışıyor kadıncağızın sağlık durumu iyi olmamasına rağmen çalışıyor. Evet belki bu düşüncelerim kötü bende kendime yakıştıramıyorum ama sabahın köründe kalkıp bu saatlerde eve gelip onu pijamalarla pineklerken görmek beni artık çıldırtıyor. Şuan dün annemin yaptığı yemeği yemiş ve tencereyi dahi yıkamamış. Kim yıkayacak ? Ben tabii. Durum bu.
Doktora git dediğimde de kızıyor sen benden küçüksün bana akıl mı veriyorsun diyor.. Tabii bi kadın için zor evlenip boşanmak ama ne hayatlar var bazı şeylerin arkasına sığınmak doğru mu ? Beni niye anlamaya çalışmıyorsunuz ki.. Hem olmuş mu bitmiş yıllar geçmiş evliliğin üstünden. Kendimi bildim bileli böyle.

Valla sana çok güzel anlatmışlar. Aynı evde yetismissiniz ana - kız bir olup ablanıza gıcık kalıyorsunuz. Hala o şöyle o böyle. Abla değil de abi olsaydı bu laflar söylenecek miydi acaba. Haa o zaman sadece çalışmaması problem olurdu herhalde.

Kadın belli ki depresyonda. Veya kişilik bozukluğu artık neyse ne. Var bişey belli ki. Hala konu yemek yemiş tencere duruyor. Annemin yaptığı yemek hemde. Biraz farkındalık. Empati. Karşı tarafı anlamaya çalışmak. Ondaki sıkıntıları fark edip çözümler aramak vs. Onun yerine ana kız biz uyumludur. Çalışıyoruz. Bu uyymsuz bütün gün evde biz da ona gıcık kapıyoruz. Kadıncağız sadece işte değil evde de mobingilizce yaşıyor olabilir.

Benim de kardeşim var. Annem onda veya bende benzer bişey fark etse diğerinden yardım ister. Hemen konuyu masaya yatırırız ne yapabiliriz ne yapalım diye kafa patlatır çözüm ararız. Aile olmak böyle birşeydır. Dışlanmış bir abla ile aile olamazsınız. Siz ana kız olmuşsunuz. Aile değil.
 
Ablan hasta ve iyicene mantığını da kaybederek bi halleri devam edecek gibi duruyor.o hale de gelince ondan daha cok nefret edeceksin.hayatta amaci yok.acaba kim dr a ikna edebilir ki.kisisel temizligi reddedip baska evhamlari varsa okb olmasi muhtemel.herkesin işi gücü var kendine göre hayat telaşı o da bi yerde amacsiz ilk denemesinde hayattan kopmuş.bunuda herseyi bosvererek kapatmaya calisiyor.diyorum kimse beni onaylamiyor işi ve kendi evi olsa psikolojik rehabiliteye ihtiyaci var.sizin tarafinizdan değil.anneniz ve sizin yaninizda ancak asalak gibi kaliyor..ayrica kimseyi evhamlari suçlamayın evhamlari zihnimize kaziyan annemiz oluyor.bende cok arastirdim.sürekli biseylerin korkulari annelerin beynimize kazidigi korkular.psikoloji saglamken farketmiyorsinuz ama gücünüzü kaybedince sizi hayattan sogutmak icin birebir.

Ben de katılıyorum. Konu sahibi 20 yaşında olsa ablası 34. Bu kadın 1 günde böyle olmadı değil mi? 34 yaşında yetiskin bir insanı hadi seni doktora götürelim diyip ikna etmek ile 15-18yaşında bir ergeni götürmek arasında fark var. Bu kadina doğru dürüst annelik yapılmamış. Ergenlikte, boşandıktan sonra, işten ayrıldıktan sonra çok sefer yardım edilebilirdi.
 
Ben nasıl götüreyim Allah aşkına ?
Belki de bugüne kadar 30 kere doktor konusunu açmışımdır. Tatlı dille denedim olmadı, kavga edip kırıcı konuşarak denedim o da olmadı.
İstemiyor. Bişeyim yok diyor. Benim annem yaşlı başlı haliyle çalışıp yorgun argın geliyor eve de ona ne olmuş ya ne olmuş ? Annem kocasını akciğer kanserinden kaybetmiş bir kadın. O yıllardır hayatını yaşıyor, çeken biziz. Eşşek gibi çalışıp sonra eve gelip birde ev işini girişen biziz. Dayanamıyorum artık.

Bence siz gidin annenizi de alın gidin bir terapiye başlayın. Belli süre sonra ablanız da davet edin. Katılacaktır. Sen doktora git demek sen de problem var demek. Hep beraber gitmek demek biz birşeylerı değiştirmek istiyoruz demektir
 
  • Beğen
Reactions: KV_
Ablam 39 yaşında ve hayatında sadece 1 buçuk sene çalıştı. Okumadı da. Küçüklükten beri tüm ev işlerini ben yaparım. 8-9 yaşımdan beri ona hizmet ederim, suyuna kadar ayağına götürürüm. Ben çalışıyorum, annem çalışıyor kadıncağızın sağlık durumu iyi olmamasına rağmen çalışıyor. Evet belki bu düşüncelerim kötü bende kendime yakıştıramıyorum ama sabahın köründe kalkıp bu saatlerde eve gelip onu pijamalarla pineklerken görmek beni artık çıldırtıyor. Şuan dün annemin yaptığı yemeği yemiş ve tencereyi dahi yıkamamış. Kim yıkayacak ? Ben tabii. Durum bu.
Doktora git dediğimde de kızıyor sen benden küçüksün bana akıl mı veriyorsun diyor.. Tabii bi kadın için zor evlenip boşanmak ama ne hayatlar var bazı şeylerin arkasına sığınmak doğru mu ? Beni niye anlamaya çalışmıyorsunuz ki.. Hem olmuş mu bitmiş yıllar geçmiş evliliğin üstünden. Kendimi bildim bileli böyle.
Tembellik hastalığı. Ama napıcan atsan atılmaz satsan satılmaz.
 
Ben de katılıyorum. Konu sahibi 20 yaşında olsa ablası 34. Bu kadın 1 günde böyle olmadı değil mi? 34 yaşında yetiskin bir insanı hadi seni doktora götürelim diyip ikna etmek ile 15-18yaşında bir ergeni götürmek arasında fark var. Bu kadina doğru dürüst annelik yapılmamış. Ergenlikte, boşandıktan sonra, işten ayrıldıktan sonra çok sefer yardım edilebilirdi.
ya öyle bişey ki düşmeyen anlayamaz.annesi ve kız kendi hayatlarını yaşamak istiyorlar hayat mücadelesindeler tamam hakları da. bence o abla orda olmamalı kendi ayakları üstünde durmalı.uzak olmalı kendi başının çaresine bakmalı.Allah korusun evime dönsem bi şekilde annem elimdeki parayı almak için yağ .çeker. çalışmasam eziklemeye uğraşırlar.eminim kardeşim eziyet etmeye kalkar.annem boşver demekle yetinir hayvan gibi herifin neresini boşvericem onu da çıkaran sen insan olmayı öğretsene değilmi hastaysan yetmiyorsa gücün tedavi ol değil mi?Allah annemle kardeşime muhtaç etmesin inşallah.belki konu sahibi iyi biri olabilir ama benim annem çaresiz kardeşimde sanki camiden bulmuş gibi.annem değişir diye kendini kandırıyor sadece.annem arkamda gibi göründü.gider gelirim anneme ama olacakları biliyorum.kocamla kavga ederken ki tavırlarından gördüm ikisininde ne yapacağını.ayrılıpta eve gelmiş kadınlara ailesi nasıl psikolojik siddet uyguluyor anlıyorum.yani kısaca konu sahibinin ablası ister haklı ister haksız olsun ailesi tedavi ettirip kendi ayakları üzerinde durması sağlasınlar herkesin kafası rahat olur.
 
Amin.. Üniversitenin ilk iki yılı rahattı. Kendimi resmen artık ders çalışarak herşeyden uzak tutuyordum. Üniversitede dersler hafiflemeye başladıkça bastırdığım herşey etrafımda dönmeye başladı. Yastığa başımı her koyduğumda kardeşlerim doğduktan sonra -ki kardeşlerimi isteyen bendim, onlar olmasa da dayanamazdım- bana alınan tavırlardan anılardan kabuslardan koya koya bugüne geliyorum ve çıldıracak gibi oluyorum. Psikolojik desteğe ihtiyacım var ama maddiyat sıfır, aile doktorları güven vermiyor, aileden tanıdığım psikologlara da güvenemiyorum. Bazen çıldırma noktasına geliyorum artık bünye kaldırmıyor, sinir krizine giriyorum. Annemle aramız şükür iyi, olanları fark etti ama benim için çok geç kaldılar artık... Tedaviye başladığım an ilaçlık olacağımı da adım gibi biliyorum. Çünkü son nokta benimkisi yani bundan sonrası cinnet.

Herkes elbette kaldıramayabilir, insan bir yere kadar güçlü kalıyor. Şu dünyada kardeşlerim, ailem, kedim bir yana dünya hala bir yana. Özellikle kardeşlerim için gerekirse dünyayı yakarım. Ama yaşları küçük, onlara resmen örtü oldum. Kulaklarını tıkadım, gözlerini kapattım ikisinin de. Sonuç olarak onları kaybedeceğime kendimi kaybettim. Yine olsa yine aynısını yaparım. :)

Ve canım, ben hiç sanmam bulmuşlar laf çarpacak stres topu gibi oynayacak işinden çıkmış içine kapanmış kızı... Başka ev açarlar mı? Kaçmasına izin vereceklerini hiç sanmıyorum. Keşke ablasına biraz "sevgi" duysa. Konu sahibi daha portakalda vitaminken ablası 14 yaşındaymış. 14 yıl var bilmediği... 6 yaşına kadarkileri de hatırlamaz pek. 20 yıl yok, ablasıyla bir diyaloğu yok. Aralarındaki yılları kapatmaya çalışmamış. Ne olursa olsun o senin ablandır yahu. Ben zaman zaman kardeşlerime iki üç tane çarpıyordum, erkek kardeşimle en sonunda didişip ona o kayıp zamanları anlatmam da böyle oldu. Çünkü saracak yer bulamadığım zaman elimin altında iki tane üstlerine kalkan olduğum çocuk vardı.

İnşallah ablasının değerini anlar.. Benim kızkardeşim böyle bir konu açsa benim için ki hemen hemen aynı şekilde düşünüyor üzüntüden kahrolurum. Ki şuan sanki benim kızkardeşim yazmış bunları, neredeyse hiç fark yok. Gerçi zaten yüzüme karşı söyleyerek daha fazla kahrediyor. Neyse şuan konu ben değilim :) Kardeşlik yap. Ablan muhtemelen sana görevlerini yapmıştır sevgili konu sahibi. Sen de kardeşliğini yap, onun ellerinden tut.

Edit: Hatta o evlilik var ya o evlilik, kız size duygularından bahsetmiyor ya. Acaba neden dolayı kaçış olarak gördü?

tamam cidden zor şeyler yaşamışsınız ama bir varsayım yaparak yorum yazmışsınız konuya.
tamamen sizin durumla aynı olduğunu nerden biliyosunuz ki. sürekli ablayı savunmuşsunuz konu sahibine karşı.
 
Ablanizin psikolojik tedaviye ihtiyacı var...hayat ona acımasız davranmış. Şunu unutmayın aynı olaylar karşısında insanların verdiği psikolojik tepki bir olmayabilir.eger ablanın hassas biriyse kaldıramamis olabilir.millet neler yaşıyor zaten deyip kıyas yapmayın. Bazıları çok güçlüdür bazıları güçsüz...ve ablanız zaten boşanarak hayatında çok ciddi bir hayal kırıklığı yaşamış...iş yerinde de genelde boşanmış kadınlara maalesef ki iyi bakılmıyor...bunu her kadın yaşıyor maalesef.aslinda ablanız kendini değerli hissetmiyor.ve Allah korusun kendine bile zarar verebilir.ben bundan korktum açıkçası.lutfen bir psikiyatriste veya danışmana götürün.
 
X