- 21 Temmuz 2016
- 45
- 17
- 3
- Konu Sahibi pemberuzgargulu
-
- #61
Annem şöyle böyle çok kardeşiz bilmem ne diyen sizsiniz.Hepinize teşekkür ediyorum Ama konuyu çok farklı yöne çekmeye çaışanlar oldu. Ben de kendimi en baştan doğru ifade edememiş olabilirm. Farklı kültürde olduğum bir çevrem olduğunu belirtmeye çalıştım.Bunun yeni ortamlara girerken sorun yarattığını düşündüğümü belirttim. Konuyu anneme, onlardan utandığıma getirdiniz. Herkesin yaşanmış olaylar sonucu kızgınlıkları, pişmanlıkları olabilir. Bunlardan sıyrılıp tarafsız yorum yapmanızı, yanlış düşündüğümü, kimsenin kötü niyetli olmadığı belirten örnekler vermenizi beklerdim. Ama olay Türk Filmi kıvamına gelmeye başladı. Konuyu annem üzerinden dramatize edip beni daha fazla yargılamanıza izin vermeyeceğim. Zira kimse bazı şeyleri yaşamadan nasıl tepkiler vereceğini bilemez. Ben alabildiğim kadar önerilerimi aldım. Kendimi düzeltmek için başka yollar deneyeceğim. Tekrar teşekkürler.. İyi geceler
Cok ayip ediyorsun cok.Merhabalar,
Öncelikle ailemin durumundan kastım maddi durum değil.
Her ne kadar ben büyük bir şehirde doğup büyümüş, yetişmiş olsam da doğu kökenliyiz.
5 kardeşiz, ben en küçükleriyim, arkadaşlarımın annesi yaşında ablam var,
benimle yaşıt yeğenim var ( annem çok küçük yaşta evlenmiş, ablamı 16 yaşında; beni ise 38 yaşında dünyaya getirmiş.)
İşte tüm bunlar yeni bir ortama girdiğim zaman, herkes ailesinden bahsetmeye başladığı zaman bende bir özgüven eksikliği yaratıyor. Çünkü etrafımdaki neredeyse tüm arkadaşlarım ya tek kardeş ya da en fazla iki.
Çoğunun annesi-babası ünv mezunu, benimse annem okula hiç gitmemiş. Babam da memurdu, ben ortaokuldayken rahmetli oldu ( O da başka bir problem çünkü mesela yeni tanıştığım insanlara direkt babam yok diyemiyorum, bu konu hiç açılmasın istiyorum , anne baba mesleklerini kimse sormasın istiyorum.)
İşte ne bileyim herkes annesiye alışverişe, kuaföre gidiyor kız kıza. Bense annemle hiç bu tarz şeyler paylaşmadım yaş/jenerasyon/eğitim farklarımızdan dolayı.
Özetlemem gerekirse bu özellikle biriyle flört etmeye başlayınca sorun yaratıyor ve ben ailelerimizden konu açılır, bu bariz farklar ortaya çıkar diye kendimi geri çekip konuşmayı hemen kesebiliyorum.
Ailemi de çok seviyorum,hepsi ayrı ayrı benim için o kadar değerliler ki. Ama işte liseye kadar bu problemi hiç yaşamazdım, tüm arkadaşlarımla ailelerimiz tanışırdı .Sonra çok farkı sosyokültürel düzeyde bir liseye başladım ve bence benim asıl psikolojik şokum o zaman oluşmaya başladı.
Yaptığımın yanlış olduğunun farkındayım zaten düzeltmek için buraya yazdım .Onlardan utanıyor olabilir miyim düşüncesi bile beni kahrediyor bundan kurulmak istiyorum.
Önerileriniz için şimdiden teşekkürler..
Utanilcak birsey yok kuafore filan benim annemde hic gitmez bunlar cok kucuk seyler Allah eksikliklerini gostermesin ve bak.babanin eksikligini hissediyorsn ya annende olmasa cevren seni oldugun gibi sevsin okul bitnce yaninizda eminim en fazla 2 tane sadik arkadasiniz kalir. Durust olun hic utanmayn direk soyleyn ben hic utanmam boyle seyden yaaMerhabalar,
Öncelikle ailemin durumundan kastım maddi durum değil.
Her ne kadar ben büyük bir şehirde doğup büyümüş, yetişmiş olsam da doğu kökenliyiz.
5 kardeşiz, ben en küçükleriyim, arkadaşlarımın annesi yaşında ablam var,
benimle yaşıt yeğenim var ( annem çok küçük yaşta evlenmiş, ablamı 16 yaşında; beni ise 38 yaşında dünyaya getirmiş.)
İşte tüm bunlar yeni bir ortama girdiğim zaman, herkes ailesinden bahsetmeye başladığı zaman bende bir özgüven eksikliği yaratıyor. Çünkü etrafımdaki neredeyse tüm arkadaşlarım ya tek kardeş ya da en fazla iki.
Çoğunun annesi-babası ünv mezunu, benimse annem okula hiç gitmemiş. Babam da memurdu, ben ortaokuldayken rahmetli oldu ( O da başka bir problem çünkü mesela yeni tanıştığım insanlara direkt babam yok diyemiyorum, bu konu hiç açılmasın istiyorum , anne baba mesleklerini kimse sormasın istiyorum.)
İşte ne bileyim herkes annesiye alışverişe, kuaföre gidiyor kız kıza. Bense annemle hiç bu tarz şeyler paylaşmadım yaş/jenerasyon/eğitim farklarımızdan dolayı.
Özetlemem gerekirse bu özellikle biriyle flört etmeye başlayınca sorun yaratıyor ve ben ailelerimizden konu açılır, bu bariz farklar ortaya çıkar diye kendimi geri çekip konuşmayı hemen kesebiliyorum.
Ailemi de çok seviyorum,hepsi ayrı ayrı benim için o kadar değerliler ki. Ama işte liseye kadar bu problemi hiç yaşamazdım, tüm arkadaşlarımla ailelerimiz tanışırdı .Sonra çok farkı sosyokültürel düzeyde bir liseye başladım ve bence benim asıl psikolojik şokum o zaman oluşmaya başladı.
Yaptığımın yanlış olduğunun farkındayım zaten düzeltmek için buraya yazdım .Onlardan utanıyor olabilir miyim düşüncesi bile beni kahrediyor bundan kurulmak istiyorum.
Önerileriniz için şimdiden teşekkürler..
Üniversitede okuyan bir genç olarak kategorizasyonları yok etmek için uğraşacak. Bu yaşta ailesinden utanıyorsa ya psikolojik bir sebebi var ya da Cidden arkadaşların dediği gibi ailesinden utanıyor.Cahil yaftasi vuracaklar diye korkuyor kiz.. Suc kizda degil ki toplumda..
Insanlar surekli kendilerini kategorize ettigi surece, ne yazik ki boyle devam eder bu hayat.
Kategorizasyonu yok etmek icin universite okumak yetmiyor ama malesef.Üniversitede okuyan bir genç olarak kategorizasyonları yok etmek için uğraşacak. Bu yaşta ailesinden utanıyorsa ya psikolojik bir sebebi var ya da Cidden arkadaşların dediği gibi ailesinden utanıyor.
Onu öyle edemiyorlar "olsun hepimiz insanız" diyorlarKategorizasyonu yok etmek icin universite okumak yetmiyor ama malesef.
Universite kafasi degil, baska kafa gerekiyor..
Kizi suclayamadim acikcasi utaniyor olabilir ama kim ister ki utanmayi..
Yeni tanisilan birine bile hemen memleket neresi diye soruluyor, ucra bir yer soyleyince de "Hmm iyimiss" deniliyor imayla karisik.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?