Ailenizden birini kaybettiğinizde bununla nasıl baş ediyorsunuz?

Başın sağolsun canım. Ben de babamla olan son arama kayıtlarının ekran görüntüsünü aldım. Bakıp bakıp ağlıyorum. Babamın bir huyu vardı, telefonu açana kadar üst üste arardı, merak ederdi birşey mi oldu diye.
Ah benim canım 😔 şimdi nerelerdesin
Senin de başın sağolsun canım 🙏 Mekanları cennet olsun babalarımızın. Fakat şöyle şanslı olduğunu düşün, evet tabiki evlat babaya doymaz ama yine de beraber çok vakit geçirme imkanınız olmuş. Aranızda kırgınlık olmamış. Babanın biricik kızı olarak kalmışsın. O senin gözünde mükemmel baba bu hiç değişmeyecek. Beni burda tanıyanlar bilir babamla çok sorunlu bi ilişkimiz vardı. Bil bakalım böyle bi kız çocuğu hayatta iflah olur mu? 😪 Olmadım tabi. Hep eksiktim. Ömrüm babamın peşinde sürüklenmekle geçti. Annemle berbat bi evlilikleri vardı. Zaten uzun seneler önce ayrıldılar. Alkol bağımlılığı vardı. Çürüttü o bedeni yedi bitirdi. Yorulmuştum artık biliyor musun? Tonlarca hastalığı varsı psikolojisi iyice bozulmuştu . Yanına iki gün gitsem üçüncü gün tartışırdı benimle. Cevap verir sonra günlerce ağlar pişman olurdum içimden tutardı. Baktım bende akıl sağlığımı kaybediyorum görüşmeyi kestim. 2 sene görmedim babamı. Babamı özledim babama gideceğim dediğim günün akşamı vefat haberini aldım biliyor musun? Şimdi yaşadığımız kötü günlere mi üzüleyim , yaşayamadığımız güzel günlere mi? Mezarına gittiğimde farkettim ki hep aynı şeyleri söylüyorum. Herşey daha farklı olabilirdi baba diyorum. Acaba bana kırgın mı gitti bilmiyorum. Benim hakkım helal rahat uyusun inşallah 😪 elbet bir gün tekrar bulaşacağız tek temennim dünyada yaşamadığım o baba kız ilişkimizi orda yaşamak. Bazı duygular var tadamadım. Düştüğümde kaldıran bi babam olmadı, babam arkamda ya sırtım yere gelmez diyemedim, dur babama bi sarılayım da geçsin diyemedim. Tam tersi babam düştüğünde kaldıran ben oldum. Evlattım ben hata yapma şansım olmadı hiç. Şımarma hakkı tanımadı hayat bana. Neyse uzattım kusura bakma kafanı şişirdim. Acımız aynı ama yaşadıklarımız farklı . Sen birikimlerine odaklan ❤️ İnan babanla geçirdiğin güzel tek bir anın dahi varsa bu büyük nimet:KK43:
 
dedim ki acaba bu yazıyı ben mi yazdım. o kadar benzer ki yaşadıklarımız. Benim babam da 13 gün yoğun bakımda kaldı. Çok acı çekti mi , birşey demek istedi mi bize , Ağladım ı çok , hissetti mi gideceğimi. Ben 5 ay bitti babam gideli ama hala o 13 günde neler oldu ne hissetti bize küstü mü kızdı mı acaba , o na kötüsün dediler mi diye diye kendimi yedim. Babam da çok gariban gitti . cenazesi apar topar gömüldü , kefen üstünde torba sonra taput tu , sırtı toprak yüzü bile görmedi. Bir gün ölürsem anca o gün unuturum bunları. eşim psikiyatrıye götürmek istedi. dedim babamı unutmak için ilaç mı içeceğim deyip kabul etmedim. Rabbim kandım diyene kadar rahmet eylesin babanıza...
Sizin de başınız sağ olsun 😔

Evet, aynı düşünceler içindeyim. Artık daha az düşünmeye çalışıyorum ama aslında hiç aklımdan çıkmıyor.
Beni dışarıdan gören belki ne iyi toparlamış diyordur. Fakat ben neredeyse her akşam yalnızken ağlıyorum. Onunla ilgili her anımda gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor.

İnsan nasıl yanında olamadım, neden cenazesi böyle olmalıydı diye diye daha çok kahrediyor kendini. Sizi çok iyi anlıyorum.

Psikiyatri olmasa da bir psikolog ile konuşabilirsiniz. İlaç vermez psikolog zaten. Konuşmak iyi gelir. Ablam da aylarca gitti ve iyi geldiğini söyledi.
Yine de istemezseniz tabi ki sizin kararınız. Kendinizi çok yıpratmayın. Maalesef hiç bir şey çare değil.
Birileri ile bir şeyler paylaşma ihtiyacı duyarsanız, ben seve seve dinlerim.
 
Başınız sağ olsun. Ben de babamı kaybedeli 1 sene olacak bu hafta. 2 ay önce bir akrabamızın cenazesine katılmak durumunda kaldım, giderken acaba tetiklenir miyim diye endişelenmiş ve 10 aydan fazla oldu artık iyiyim diye düşünmüştüm. Yas sürecinin ortalama 1 senede tamamlandığını söylemişti terapistim ve ben bunu bir kural gibi kabul edip 1 seneye yaklaştıkça her şeyin geçeceğini farzetmiştim. O gittiğim cenazede aynı şeyleri tekrar yaşadım hatta çok daha şiddetliydi. Babamda yaşadığım acı o kadar dayanılmazdı ki bir şekilde üstesinden gelebilmek için ilgimi diğer aile bireylerine yönelttiğimi, kendi acımdansa onların acısıyla meşgul olduğumu fark ettim. Daha da önemlisi yasın bir süresi olmadığını ve hayatım boyunca bunu taşıyacağımı artık kabul edebildim. 1 sene sonra artık acı vermeyeceğine, hatta aklımdan çıkacağına inanmıştım. Acı ilk günkü gibi, geçen zaman sadece yasın fiziksel semptomlarını azalttı.

Yas sürecinde ilaç tedavisi uygulanmıyor ama psikiyatriye gittiğin an direkt ilaç verildiğine çok kez şahit oldum bence siz hemen bir psikologla görüşmeye başlayın. Eğer sizin sürecinizde sıradışı bir durum varsa o sizi doktora yönlendirir zaten. Yas ve ölümle alakalı bir şeyler okumak araştırmak bana yardımcı olmuştu bu süreçte.
 
Bende babacigimi 23 Ağustos’ta covidden kaybettim.
Konuda açmıştım.
Bi kac güne 40i cikacak ama sanki yıllardır görmedim gibi gideli yıllar oldu gibi geliyor..
Bu acının tarifi yok..
Kalbim acıyor
Cok özlüyorum cok iyi mükemmel bir babaydi.
Agliyorum, konuşuyorum dua ediyorum daha ruyamda bile göremedim..
Başımıza gelmeden bilemiyoruz
Karantinanın son gününde nefes darlığı nedeniyle biraz oksijen alsin rahatlasın diye ayağıyla gittiği hastanede 1 saatte kus oldu gitti babam.
Allah bizden aldi
Başınız sağ olsun..
 
Beni canevimden vurdun. Seni o kadar iyi anlıyorum ki... aynı zamanlarda aynı acıları başka başka yerlerde yaşamışız...ben 11 ay önce canım kızkardeşimi kaybettim. Aynı sebeple ani kalp durması nedeniyle kaybettik onu...daha 37 yaşında idi..iki çocuğu vardı.. hangisine yanayım onun yaşanmayan ömrüne mi, evlat acısı yaşayan anneme mi yoksa öksüz kalan iki çocuğuna mi? Bizim için de çok zor o nedenle bir tavsiye veremeyecegim. Hala dün gibi taze. Çalışıyorum, o nedenle yeni yeni uyum sağladım hayata. Çalışmak gerçekten bir nimet..eğer baş edemiyorsaniz yas terapisi uygulayan psikologlar var. Online danışmanlık da yapıyorlar. Onlardan destek alabilirsiniz. Ben terapi almadım doğrusu. Özelden tavsiye de verebilirim...
 
Ben de her cuma babamın mezarına gidiyorum, 12 ay oldu gitmediğim hafta yoktur diyebilirim. Gülleri çok severdi, güller ektim mezarına, çiçekler ektim. Suluyorum onları sevgiyle, Kuran okuyorum, ağlıyorum. Ölümle ilk babamı kaybedişimle tanışmak çok acı verici oldu.
Benim eşimin de babası yok, hatta hatırası bile yok hiç babasıyla. Onu görünce haksızlık ediyormuşum gibi geliyor, bilmiyorum çok karışık duygular... 😔
Şöyle düşün annesi babası olmadan bir ömür sürenler var. Onlara göre çok çok şanslısın. Bir gün anne babamızı kaybedeceğim ve kaybediyoruz da.. Allah sıralı ölüm versin gerçekten. 5 yıl öncede babamı kaybettim. Ama kardeşimin acısı tarif edilemez. Babamda bu kadar kaybetmedim kendimi. Ama kızkardeşimde kendime gelemedim... çok ağır.. yazarken gözlerim doluyor...
 
Herkesin acısı ne kadar da bir ve bi okadar da başka.. Tam 4 ay önce bugün doğum günümde annemi kaybettim bi anda kanser olduğunu öğrendik ve 2 ayda bütün bedenini sardı daha biz hastalığını sindirememişken maalesef annemizi kaybettik.. Bütün gece başında bekleyip sabah anne uyan hadi dediğimde uyandıramamak hayatımda yaşadığım en zor andı.. Acı asla geçmiyor gülüyorsun evet ama kalbi hep buruk oluyor insanın. Hergün onun için kuran okuyup dua ediyorum bu beni biraz olsun rahatlatıyor ve haftada en az bi kere mezarlığa gitmeye gayret ediyorum.. Fotoğraflarına bakmaya alıştırdım kendimi ama henüz videolarını izleyemiyorum..
 
Kardes acisi kadar kptu oldugunu dusunmuyorum
Ayni karindan çıkıyoruz sonucta
Annem babam yasiyor
Yasamadan bilemem ama benim en buyuk acim kardesimin vefat etmesiydi
Ustelik 5 6 aylik gebeydim
Keske daha fazla zaman gecirseydim
Annem benden sonra olmesin derdi
Engelliydi.
Ben bakardım ama rabbim yanina almayi uygun gormus ne gelir elden
Boyle yazilar okudukca daha kotu olurum ..
Allah sabir versin cumlemize..
Kardeş acısı ve evlat acısı en büyük acılar... ben de kızkardeşimi kaybettim.
 
Cok yakin kayiplardan sonra en asagi bi 3 sene gecince acisi hafifliyor simdi çok yeni daha. Hic bi zaman da eskisi gibi olmuyor insan bir daha. Bi dönem kapanio bitiyor gibi bir hissiyat.
 
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔

Başedemiyorum.
Düşünmemeye çalışıyorum aklımı dağıtıcak şeylerle kendimi oyalamaya çalışıyorum.
Düşünüp kendimi bıraktığımda günlerce toparlanamıyorum ağlamaktan yorgun düşüyorum.

9 ay önce annemi kaybettim covidden. Yerdeki çöp onu hatırlatıyor. Elim gidiyor telefona aramak için.
Hiç bir şey yaşanmamış gibi düşünmeye çalışıyorum. Gülüyorum konuşuyorum elbet zaten bunu yapmasak ottan farkımız yok.
Anlamsızlaştı telaşlar diğer sevdiklerimizi kaybetme korkusu başladı.

Ben koca kadın oldum çocuklarım var böyle yokluk çekiyorum.
diyorum ya küçük yaşta anne babasını kaybedenler nasıl yaşıyor o yokluğu nasıl dolduruyor.
Kendi halim iyi geliyor bu sefer gözüme.

Yok çaresi işte gittiler... Ömürlük yara kaldı içimizde.
 
Yazan arkadaslarla kendimi Amerika'da yaptiklari gibi bir cember olusturmus ve birbirimize derdimizi anlatırken hayal ettim.Belki de burada oyle bir imkan olsa ,hepimiz katilip rahatlayacaktik.Burda bile benimle ayni acili yollardan gecmis insanlari okuyunca bir nebze rahatladim.Yalniz degilim dedim.Keske oyle terapi toplulukları olsa ,yada var ben mi bilmiyorum.Ben gercekten ihtiyac hissettim.Psikiyatrist Prof.Dr.Kemal Sayar'ı bilirsiniz belki babası öldügünde bir yazı yazmıs.Yıllardir yas terapisi yapiyorum.Ama danısanlarin icinde bulundugu durumu hic bu kadar iyi anlayamamistim diye.Bize uzman sözleri de mutlaka fayda edecektir ama ayni aciları yasamis kisilerle paylasim cok daha etkili olurdu gibime geldi.Yine diyorum.Allahtan sabır dilerim hepimize ayri ayri.Çogu satiri okurken icimde hissettim.
 
Sizin de başınız sağ olsun 😔

Evet, aynı düşünceler içindeyim. Artık daha az düşünmeye çalışıyorum ama aslında hiç aklımdan çıkmıyor.
Beni dışarıdan gören belki ne iyi toparlamış diyordur. Fakat ben neredeyse her akşam yalnızken ağlıyorum. Onunla ilgili her anımda gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor.

İnsan nasıl yanında olamadım, neden cenazesi böyle olmalıydı diye diye daha çok kahrediyor kendini. Sizi çok iyi anlıyorum.

Psikiyatri olmasa da bir psikolog ile konuşabilirsiniz. İlaç vermez psikolog zaten. Konuşmak iyi gelir. Ablam da aylarca gitti ve iyi geldiğini söyledi.
Yine de istemezseniz tabi ki sizin kararınız. Kendinizi çok yıpratmayın. Maalesef hiç bir şey çare değil.
Birileri ile bir şeyler paylaşma ihtiyacı duyarsanız, ben seve seve dinlerim.
Çok çok teşekkür ederim. İnsan aynı yerden yara alınca anlıyor değil mi birbirini. Dezavantajım iş yerimde neredeyse tüm gün yanlızım ve sürekli kafamda aynı sorular karşımda bana bakan resmi kulağımda elbet bir gün buluşacağız sarkısı. Toparlanamıyorum. Ben de ne zaman isterseniz sizi dinlerim. Rabbim Sabırlar versin HAYATINI kaybeden herkese...

Başka bir forumda daha yazmıştım hep bu dilimde...


Bir plak olsam
Zeki Müren çalsam
Bozulsam
Aynı yerde takılsam
Hep tekrarlasam
BABAM elbet birgün buluşacağız......
 
Çok çok teşekkür ederim. İnsan aynı yerden yara alınca anlıyor değil mi birbirini. Dezavantajım iş yerimde neredeyse tüm gün yanlızım ve sürekli kafamda aynı sorular karşımda bana bakan resmi kulağımda elbet bir gün buluşacağız sarkısı. Toparlanamıyorum. Ben de ne zaman isterseniz sizi dinlerim. Rabbim Sabırlar versin HAYATINI kaybeden herkese...

Başka bir forumda daha yazmıştım hep bu dilimde...


Bir plak olsam
Zeki Müren çalsam
Bozulsam
Aynı yerde takılsam
Hep tekrarlasam
BABAM elbet birgün buluşacağız......
Evet sizi çok iyi anlıyorum.
İnsanın düşünmeye fazla vakti olması daha zor oluyor. Ben de oğlumdan dolayı evdeyim çalışmıyorum. İnanın benim için de kolay değil. Ama iyi ki oğlum var. Onun varlığı bana daima çok güç verdi. O olmasaydı, ailemden uzakta bu acıyı nasıl taşırdım bilmiyorum. Her çaresiz anımda ona sarıldım. Belki saçma ama, küçücük bedeninden güç aldım.
Rabbim kalanları ve özellikle yavrularımızı esirgesin.

Inşallah yattıkları yerde rahat uyuyorlardır..
 
Rabbim sabır versin. Çok zor. Ben de babamı kaybedeli 10 yıl oldu . Çok düşkündüm. Annem için ayakta kaldım. Hüznümü gizleyip annemi nasıl ayağa kaldırırım ne yaparım diye diye geçti yıllar. Alışmak değilde belli etmemeyi içimde yaşamayı öğrendim ben. Yoksa içimde bir sızı eksikliği. Size yürekten sarılıyorum. Ama çok şükür hep güzel izler bırakmışsınız babanızda. Hayırlı evlatmışsınız belliki. Ne güzel. Bol bol dua edin. Rabbim sabırlar versin.
 
Selam arkadaşlar,

Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diye 😔 keşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum. 😔
Allah rahmet eylesin babanıza rabbim sabır versin benimde gözlerim doldu okurken
 
Sizin de başınız sağ olsun 😔

Evet, aynı düşünceler içindeyim. Artık daha az düşünmeye çalışıyorum ama aslında hiç aklımdan çıkmıyor.
Beni dışarıdan gören belki ne iyi toparlamış diyordur. Fakat ben neredeyse her akşam yalnızken ağlıyorum. Onunla ilgili her anımda gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor.

İnsan nasıl yanında olamadım, neden cenazesi böyle olmalıydı diye diye daha çok kahrediyor kendini. Sizi çok iyi anlıyorum.

Psikiyatri olmasa da bir psikolog ile konuşabilirsiniz. İlaç vermez psikolog zaten. Konuşmak iyi gelir. Ablam da aylarca gitti ve iyi geldiğini söyledi.
Yine de istemezseniz tabi ki sizin kararınız. Kendinizi çok yıpratmayın. Maalesef hiç bir şey çare değil.
Birileri ile bir şeyler paylaşma ihtiyacı duyarsanız, ben seve seve dinlerim.
Başedemiyorum.
Düşünmemeye çalışıyorum aklımı dağıtıcak şeylerle kendimi oyalamaya çalışıyorum.
Düşünüp kendimi bıraktığımda günlerce toparlanamıyorum ağlamaktan yorgun düşüyorum.

9 ay önce annemi kaybettim covidden. Yerdeki çöp onu hatırlatıyor. Elim gidiyor telefona aramak için.
Hiç bir şey yaşanmamış gibi düşünmeye çalışıyorum. Gülüyorum konuşuyorum elbet zaten bunu yapmasak ottan farkımız yok.
Anlamsızlaştı telaşlar diğer sevdiklerimizi kaybetme korkusu başladı.

Ben koca kadın oldum çocuklarım var böyle yokluk çekiyorum.
diyorum ya küçük yaşta anne babasını kaybedenler nasıl yaşıyor o yokluğu nasıl dolduruyor.
Kendi halim iyi geliyor bu sefer gözüme.

Yok çaresi işte gittiler... Ömürlük yara kaldı içimizde.
Sabah babamı ziyarete gideceğim, 11 aydır her cuma mezarına gidiyorum, çiçeklerini suluyorum, dua ediyorum, ağlıyorum.
Eminim beni bekliyordur, Her cuma mezarının kapısından içeriye girdiğimde "Gülümseyerek Arya'm geldi, ah benim vefalı kızım, çok özledim diyip gözlerinin dolduğunu" biliyorum.😔
 
Öncelikle başınız sağolsun, Rabbim sabırlar versin. Ben de anneciğimi kaybedeli 9 sene oldu. O kadar zor ki hayatım boyunca benimle devam edeceğini bildiğim bir eksiklik ile yaşamak... Henüz bekarım, en çok da evlenip yuva kurmaya çalıştığım zamanlarda onsuzluğun acısını çok derin yaşayacağımı biliyorum. :KK43:
Zaman her şeyin ilacı diyeyim. Bu acıyı asla unutmuyorsunuz, malesef ömür boyu sizinle gelecek. Ama ilk zamanlardaki kadar acılı hissetmeyeceksiniz. Bol bol dua edin, yaşadığınız güzel anılarınızı düşünüp şükredin en çok da. Öbür dünyada onlara kavuşacağız inşallah :dua:
 
Bende babamı 11 ay önce kalp krizi sebebiyle kaybettim. Şekeri ve tansiyonu vardı oda böbreklere vurdu ve son dönem böbrek yetmezliği potasyum yüksekliğine bağlı arrest oldu. İşin kötüsü ben nefroloji diyaliz ünitesindeyim ve babam benim çalıştığım hastanede öldü. Ordaki hocalarıma güvendim gözümün önünde olsun diye ben götürdüm oraya. Kendimi suçladım kabullenemedim çok zorlandım hala öyle. Hastaneye gidince içim sıkılıyor bunalıyor tayin isteme hakkımda yok. Aslında herşey birer sebep vade dolunca geri kalana sebep gerekiyor işte. Arkasından elimizden geleni yapmaktan başka çaremiz de yok. Zamanla acı azalıyor özlem artıyor. Ben psikolojik destek almanızı öneririm yinede günlük hayata odaklanamıyorsanız depresyon yaşıyor olabilirsiniz.
 
Başıniz sagolsun annenize de çok yüklenmeyin bu sefer de keske anneme bunu demeseydim dersiniz Allah korusun. Piskologa gidin iyi gelir belki. Benimde annem öldü hiç bilmiyorum keske yaşasaydı da anne sevgisi anne sıcaklığı neymis görseydim diyorum :KK43: Başıniz sagolsun rabbim sabır versin.
Yanlış ama böyle durumlarda insanlar icinin acisini dindirmek için birbirini suçlar yillarca annemi aldatan babama ofkem o olunce anneme yöneldi keşke bosansaydinda istedigiyle olsaydi belki yasardi okadar saçma ki ama söyledim annemde bana keşke o suprizi yapmasaydin kalkp hastasi adam belkide ondan gitti dedi ki arasında 10 gün var benim suprizimle ölmesinin ahh ahh çok zor ama iste zamanla alisiyorum
 
Bu hayatta tek dileğim ölümden sonra hayatın olması. Vefat eden yakınlarımızla tekrar bir araya gelebilmemiz. Benim de tek tesellim bu.
Böyle düşünerek kendimi rahatlatmaya çalışıyorum. O yüzden bazı dönemler ahiret inancıyla ilgili yazılar okuyorum, videolar izliyorum.
İnşallah herkes sevdiğine bir gün kavuşur. 🌹
 
X