Ailesi yüzünden boşanıyoruz

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Alkışlamaya geldim 😁
👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻👏🏻
Helal kız, kurtarmışsın kendini.
Bütün gün seni okudum güncellemeyi önce okumama rağmen. "Çok emek verdim" bırakamam diyenlere ders ve ışık olsun. Yüzün hep gülsün inşallah 🙏🏻
O ex kaynan da alsın oğlunu emzirmeye devam etsin. Beyinsiz aile 😡
 
Gerçek olduğuna inanmak istemedim .Sanki senaryo,romandan alıntı gibi yazdiklariniz.Ben bunlarin üçte birini bile yaşamadım evliliğimin başlarında ama dünya başıma yıkılmıştı .Psikolojim iyi değildi .Nasıl sağlam bir psikolojiniz varmış .Sizi maddi ve manevi olarak sömüren bir adam ve ailesi .Güncellemeyi okudum ve çok sevindim .Umarım değerinizi bile insanlar çıkar karşınıza bundan sonra .
 
A Scandal in Belgravia A Scandal in Belgravia işletme okuyordu. 6’nın 2’si hazırlık, geçemeyince 4 sene birinci sınıf dersleri alıp durmuş ama hiçbirini verememiş

pearl jam pearl jam çook teşekkür ederim. Açıkçası ben psikolojimle ya da boşanmayı başarmış olmamla övünemiyorum. Benim için bir miktar da olsa övünülecek kısım boşanmadan sonrası. Korkunç bir tıkanmışlık, gözüne perde inmesi hali vardı bende. Boşanmayı isteyen o oldu şükürler olsun ki. Boşandıktan sonraki günden itibaren harika hissetmeye, kurtulduğumu görmeye başladım. O ise boşanmadan 15 dk sonra pişman oldu ve aylarca barışmak istedi. Bu kadar bağımlı olduğum birine geri dönmeyi bir saniye bile düşünmedim, övünebileceğim kısım bu sanırım.

ZemheriPoyraz ZemheriPoyraz Poyrazcığııım❤️ İnsan sanırım kurtulduktan sonra algılayabiliyor ne kadar büyük bir körlük yaşadığını. Bende de öyle oldu. Boşandıktan sonra öyle korktum ki kendimden, ona dönerim, ısrarına boyun eğerim diye. Neyse ki salaklığım o boyuta ulaşmamış 🤣

gulumsebebek gulumsebebek Ne güzel yazmışsınız. Çok teşekkür ederim, hepimiz mutlu kadınlar olarak sürelim hayatımızı inşallah❤️
 
MenThlsch .!.:
Atmadığım birşey var evi ter ettiğin eşine niye link gönderiyorsun. Birincisi o artık eşin değil. İkincisi onu zaten ilgilendirmemişsin evliykende!. Ben hala bağımlılığınızı atamadığıınızı sadece boyut değiştirdiğini düşünüyorum. Aynı zamanda narsist ve manipülatif bir adamda, evlilik hayatında a-ya b dedin derken; bunun iki kelimesini bile anlayabileceğini düşünmüyorum. Hayatınız boyunca suçlanmaktan korkmuş bir psikoloji gördüm sizde. Eşinizde bu yönününüzü keşf edip kullanmış, diğer mesaj da dediğim gibi. Terapi almanız şart. Ve bu mesajı eşinize link olarak atmak istemek hala ben suçlu değilim dediğinizi gösteriyor içten içe. Aslında şey gibi intihar edenin ardından intihar ediyorum demesi gibi bir durum. Ama malesef bunu eski eşinize anlatamazsınız, bunu kabullenin önce.
Genişletmek için tıkla...
O zamanlar ne düşündüm de gönderdim kim bilir, çılgınca kendini savunur haklı olduğunu iddia ederdi, her gelinin benim ne kadar yetersiz olduğumu düşüneceğini ima ederdi, herkes onun ve annesinin istediği gibiydi de ben kötüydüm sanki. Sanırım bunun doğru olmadığını başka kadınların da bütün bunları yanlış bulacağını görmesini istemiştim

Psikolog musunuz ya da alanla ilgili misiniz bilmiyorum ama tespitleriniz epey iyi. Bağlanma konusunda ve kendini feda şeması için epey terapi aldım. Şimdi iyiyim çok şükür. İçimdeki düğümleri net şekilde görebiliyorum.
 
Pinhan .!.:
Güncellemenize çok sevindim.
Konuyu bir solukta okudum.Şimdi yeni ve temiz sayfalar açmışsınız konuşmak yersiz belki ama vallahi böylesi az bulunurmuş söylemeden edemicem.Ruh hastaları,nasıl insanlarmış öyle. İnşallah ömür boyu kendi başlarını yesinler, başka kimseyi yakmasınlar.

Size de mutluluklar dilerim.
Genişletmek için tıkla...
Konuda yazan tuhaflıklar okyanusta bir damla sanırım. Ben de anormal ötesiydim elbette tüm bunlara göz yumdum ama kötü biri olmadığımı düşünüyorum. Onlar hem sorunlu, hem kötü, hem de benciller.
Herkes hak ettiğini yaşasın dilerim.
Çok teşekkür ederim ❤️
 
Louder .!.:
Güncelleme en alt paragrafta

*

Durun, çok uzun demeden ilk paragrafı bari okuyun. "Böyle de gelin mi olur" dedirteceğim size söz :)
Aslında ailesi yüzünden değil de benimle bir aile olduğunu algılayamayan eşim yüzünden boşanacağımızı biliyorum. Ama konum okunsun, dikkat çeksin istiyorum. Hayatınızda böyle bir hikaye duymadığınızdan eminim. Mümkün olduğunca kısa anlatacağım, ne kadar mümkün olursa... Eğer evliyken yaşadıklarımı okuyup yorum yapmak isteyen olursa bu "asıl" olayları anlatmaya başladığım yeri koyu işaretliyorum...

Eşimle tanıştığımda farklı bir şehirde üniversitede 6 yıldır birinci sınıfı okuyordu. Serseri bir hayatı vardı, uyuşturucu kullanıyordu. Çok uzun hikayeler ama şöyle diyeyim, onu bulunduğum şehre geçirdim, evini tuttum, tüm masraflarını karşıladım, her an yanında oldum ve dereceyle mezun oldu. Annem onu başından beri istemedi. Anneannem vefat ettikten sonra yalnız kalamadı annem bir süre, anneannem-annem-ben üçümüz yaşıyorduk. Babamla annem ben 1 yaşındayken ayrılmışlar. Bu süreçte eşimle görüşmelerimizde annem hep yanımızdaydı. Annem ona hep ters davrandı, uyuşturucu meseleleri ve beni sürekli terk etmeleri, üzmeleri, başka kızlarla düşüp kalkmaları yüzünden. Eşime sorsanız "bunlar bana yaptıklarına sebep değil!" diyecektir. 18 yaşında başladı ilişkimiz. Annemle bu olanlar ise 21-23 yaş aralığımda oldu.

Eşimi tanıdığım günden itibaren maddi manevi tüm ihtiyaçlarında yanında oldum. Ailesi de farklı bir şehirdeydi, onları bizim bulunduğumuz şehre taşıdı. Babası borç bırakıp çeker çeker giderdi, yalnız kalırdı annesiyle. Hep arkalarındaydım. Öğrenciliği boyunca 1 gün çalışmak zorunda kalmadı. Öyle çok sevdim ki onu, hiçbir yanlışı ondan kopmamı sağlayamadı.

Okulu benden 1 sene sonra bitirdi. Sonraki 1 sene de KPSS'ye hazırlandı. Kursa gitti geldi, bu süreçte yine babasının olayları, ben yine yanındaydım. Sınav sonucu açıklandı, artık evlenmek istiyorduk. Yani ben onun da istediğini sanıyordum. İstekliydi de aslında. Ama parası yoktu. Babamla tanıştırdım onu. Eski mevzuları hiç anlatmadan. Her şey güzel olacak dedim. Eşyalarımı aldım. Gelinliğimi aldım. Nişanlandık, yüzüklerimizi aldım. İsteme çiçeğimi aldım. Çikolatamı aldım.

Sonra bir sorun daha vardı askerlik. Bedelli askerliğe gönderdim onu. Öyle mutluyduk ki. İnanın o askerden dönene kadar yaşadığım mutluluğu bilebilseydiniz şu an bana içinizden "salak" diyor olmazdınız. O güne kadar yaptıklarımdan hiç pişman değilim.

Askerden geldi, 1 ay geçti annesinin meme kanseri olduğunu öğrendi. Korkunç durumdaydı doğal olarak. Hep yanlarındaydım. Annesi beni çok severdi. Kar tanem derdi bana. Annem gibiydi. Ameliyatını yaptırdım en iyi doktorlara. Hastane odasından geceliklerine kadar, sayısız test, tetkik, sayısız muayene görüşmeleri, her şey tamam. Düğünü ertelememiz gerekir mi diye sordum doktora, gerekmez dedi. Bu da tamam. Bu süreçte eşim kendini belli etmeye başladı. Annesini zaten tedavi ettiriyordum. Ama ettirmezsem beni bırakıp gitmekle tehdit etti. Öyle bir hal almıştı ki artık masraflar bana sorulmuyordu bile. Sadece ödüyordum. Hatta hiç unutmam hastanede bütçemi ayarlayayım diye "tek kişilik oda ücreti ne kadar?" diye sorduğum için kavga etmişti benimle. Öyle bir "para sorun değil" tavrı vardı ki, sanki o kazanıyordu, o çalışıyordu sabahlara kadar. Benim için önemli değildi.

Nişanlılığımız boyunca, tam 10 ay, bana eziyet etti. Annem hakkında ileri geri konuştu, ona defalarca saygısızlık yaptı. Hepsini yuttum, onun adına anneme hediyeler gönderdim, aralarını düzelttim. Babamla da iyi ilişki kurmuştu. Babam hep sevdi ve kolladı onu. Eşimin annesiyle ilgili takıntısı inanılmaz boyutlara ulaşmıştı. Hepimiz (kayınvalidem, annem, ben) çok iyi anlaşıyor, beraber çok eğleniyor, harika zaman geçiriyorduk. Ama eşim annesine saldırdığımızı düşünüyordu. Annesi düğüne 4 ay kala ona "annecim" demediğim için büyük bir sorun çıkardı. Kemoterapi almaya başladıktan sonra evlerine sık sık gitmememiz gerektiğini söylemişlerdi bize. Biz de gitmiyorduk. Telefonda konuşurken de "annecim" dememişim. Eşim tam olarak beni desteklemedi, ama ezdirmedi de. Ama annesine takıntısı asla bitmedi ve onu haklı bulduğunu hep hissettim. Evet doğru tahmin ettiniz, paranoid kişilik bozukluğu tanısı var. İlaç da kullanıyor. Doktoruyla görüştüğümde "durum böyle, sen bilirsin" dedi. Ben biliyordum tabi.

Sonra evlendik. Balayında bile boşanmak istediğini söyledi. Sürekli annesini öne sürdüğü için kavga çıkıyordu ve ben de sinirlenince ağır konuşan biriyim, bu yüzden. Döndüğümüz ilk gün annesi kendi kızkardeşinin kızı için borç para istedi. Eşim karşı çıktı. Ama onunla biz bir aileyiz diye değil, paramız bizim bütçemiz diye değil, teyzesini sevmediği için karşı çıktı. Her gün, her Allah'ın günü eşimden eziyet görüyordum (fiziksel şiddet hiç olmadı, ben yaptım hatta maalesef). Sürekli olarak annesiyle ilgili bir gündem oluyordu ve bana saldırıyordu. Bu süreci anlatmam mümkün değil. Şu evin her köşesinde ağladım öyle diyeyim. Defalarca evi terk ettim geri dönmemi istedi. Ama eziyeti hiç bitmedi. Kendimi çok çaresiz ve savunmasız hissediyordum. Bir gün "anne pazar günü gel yağmura yemek öğret" dedi (bu sıralar yaptığım her yemeğe laf eder, çamaşır katlama şeklimi bile eleştirir, beni inanılmaz aşağılardı). Ben de "hiç yemek bilmiyor değilim benim de annem var sonuçta" dedim. Bu laf yüzünden öyle çok işkence çektim ki. Annesi domates rendelerken "KADIN DEDİĞİN BÖYLE OLUR BÖYLE" diye bağırıyordu bana. Neden böyle yaptı hiç anlamadım. Ben de acemiydim daha. Evliliğimin 20 küsürüncü günüydü o sıralarda. Annesi yer elması pişirmişti. Hayatımda ilk kez yedim, sevmediğimi söyledim. "B*K YE!" diye bağırışını unutamıyorum eşimin.

Bu sırada eşim hala işsiz, zamanındaki meseleler yüzünden denetimli serbestliği var ve giremiyor hiçbir yere, bir kurumun sınavını birincilikle kazandığı halde. Bunu da hallettim, araya birileri girdi ve işe başladı. Mutlu olmadığı ve alanında olmayan bir işi var ama işsiz değildi artık. Annemle karşılıklı oturuyoruz bu arada. Ama annem eşimi bildiği için evime 3 kere bile adım atmadı. Yok gibiydi, zaten farklı bir şehre abimin bebeğine bakmak için gitti. Aylarca da burada değildi. Nişanlıyken çok yalvardım kayınvalidemlerin de yakına taşınması için. Kredi bile çektim taşınma masrafları için. İstemediler, taşınmadılar. Bize arabayla 15 dakika mesafede oturuyorlar. Eşim işe girdikten birkaç gün sonra annem yine gidecekti, kayınvalidemi davet etti. Gitmeden beraber bir gün geçirelim dedi. Harika bir gün geçirdik, hediyeleşildi, annem dört döndü kayınvalidemin etrafında. Ertesi gün kayınvalidem annemi aradı.

HAYATINIZDA DUYMADIĞINIZ BİR ŞEY OLDUĞUNDAN EMİNİM: Anneme "sen bundan önceki görüşmemizde bana poponu dönerek oturdun" dedi. Annem ne olduğunu bile anlamamış şekilde "başından beri mi öyle yapıyorum" falan dedi. Kayınvalidem de "seni gördüğüm günden beri iyi hissetmiyorum bana iyi gelmiyorsun" dedi. Hastanede yatarken ona ev yemeği taşıyan annem. Geceliklerini kendisi seçip götüren annem. Evlerinde klozet yok diye hasta tuvaleti almamı söyleyen annem. "Odası yok" diye koca bir oda takımı almamı söyleyen annem. Hiçbir hizmeti, hürmeti esirgemeyen annem.

Bu şekilde anneler arası bağ koptu. Eşimin bana eziyeti daha da arttı. Çok ezilmiş, dışlanmış ve yalnızdım. Eşim ve annesi bir aileydi, bense yabancı biriydim. Babam çok koruyucu ve güçlü bir adamdır. Ona sığındım. Ben itildikçe babama yaklaşıyordum ve babamdan başka kimsem olmadığını hissediyordum, zaten öyleydi de. Ve tam yedinci yıldönümümüzde babama her şeyi anlattım. Yıllardır tanıştığımızı, her şeyi. Babam tek bir şey sordu, "peki şimdi geçmişle mi yaşayacaksınız yoksa mutlu mu olacaksınız?"

Eşim hayatı zindan etti bana. Babama anlattığım için ailesini kötü duruma düşürdüğümü söyledi. Oysa babama ben her şeyi tam anlattım. Benim istediğimi, her masrafı kendim, bilerek, isteyerek yaptığımı. Onların bir zorlaması ya da talebinin olmadığını. Ama olmadı. Eşim beni bir türlü karısı olarak göremedi. Ben bu süreçte annesine hep yakın olmaya devam ettim. Sık sık arıyordum, uzun uzun konuşuyordum. Bir akşam bana "ben sana kırgınım" dedi. Nedenini sordum, o olaydan sonra gönlünü almaya çalışırken "Anne poposunu dönmüşse ne olmuş, biz sizi elimizde ayağımızla popomuzla her yerimizle severiz, ne kadar samimiyiz bilmiyor musunuz sanki" demiştim. Bu lafa çok kırılmış. Sürekli, ama sürekli, 1 ay boyunca belki daha fazla, BANA İLGİ GÖSTERMİYORSUN diyerek hayatı bana zindan etti.

Birkaç gün sonra eşimle beraber onlara gittik. Mutfakta fısır fısır konuştular. Zaten hep eşim kapıları kitler annesiyle gizli gizli konuşurdu. Balayındaki kavga nedenimiz de buydu. Gizli konuşmaları. Yanlarına gittim eşim "annemin senin de ailenin de kendisini istemediğinizi düşünüyor" dedi. Şoka girdim, kimseyi "acaba istiyor muyum" diye düşünmem ki. İşin kötüsü istiyordum da kayınvalidemi. Çok seviyordum onu. Artık gerçekten yılmıştım. Bir çığlık gibi koparıp atmak istedim her şeyi. "Bu evlilik anneni pohpohlamama bağlı olacaksa istemiyorum" dedim. Ve çıkıyordum evden. Eşim arkamdan gelirken annesi "sen nereye?" dedi. Eşim gelmedi. Bana sürekli "ya anana ya babana gidersin" diye zavallı muamelesi yapıyordu. Gitmedim. Babamın ofisine gidip saklandım. Ölmek istedim. Buldular beni. Bu sırada babam dokuzuncu kez ameliyat olalı 2 gün olmuştu. Hastanede refakatçi kalmıştım 2 gün. Hemen sonrasında yaşanıyor bunlar. Eşim beni bulamayınca babamı aramış. Hastaneye gelmiş. Orada "karını nasıl bırakırsın" diye 2 tokat yemiş. Ben ayrılacağımdan çok emindim. Ayrılamazsam ölecektim. Ölmeyi de becerirdim, yılmıştım çünkü.

Bu olaydan sonra babamda kalmaya başladım. Yani hastanede. Elimde üç beş parça kıyafet, hastane odasında evliliğim biterken refakatçi yatağında ağlayarak yaşadım günlerce. Bu sırada eşimin teyzesi (hani o borç vermediğimiz) babama "senin kızın üç sene çıktım beş sene çıktım deyip evlenmeye zorladı" dedi. Babam "senin de kızın var" deyince "benimki seninki gibi salak değil" dedi. Kafamı duvarlara vurdum sinirimden. Acilde de zaman geçirdim epeyce, çeşitli sakinleştiriciler kullanarak.

Babam eve çıkınca onunla gittim. Eşim sürekli geldi gitti, barışmak için çabaladı. Barıştık döndüm evime. Ayaklarım geri geri gitti dönerken. Biliyordum olmayacağını. Annesine olan takıntısı ve benle bir takım olamaması, aile olamaması beni mahvedecekti biliyordum. Öyle de oldu. Sürekli kavga ettik, sürekli. Şubat başında yine kavga ediyorduk bir sabah, işe gönderdim onu. "İstemiyorum seni" dedi. Aradım işteyken. Beni sevdiğini ve istediğini söyle gitmeyeyim dedim. Yüzüme kapattı. Toplandım gittim babama. Babamla konuştu telefonda. "Senle yüz yüze görüşeceğiz, benden o tokatlar için özür dileyeceksin" dedi babama. Babam zaten "o tokatı ben yemiş oldum" gibi şeyler söylemişti eşime biz barıştıktan sonra. Ama eşim hasta bir yapıda olduğu için babama saygısızlık yaptı, hiçbir alakası yoktu babamın olayla. Her zamanki gibi konu annesiydi. Abim eşimin annesine "artık böyle şeyler yapmayın yeter" temalı bir konuşma yaptığı için zamanında, abime de düşmandı. Onla da telefonda kavga etti. Abim alkol sorunu olan biri, babamsa tüm çalışanlarının hatta çevresinde gördüğü herkesin babası gibi olan, güçlü bir adam. Abim olacak zırdeli bir arkadaşıyla eşimi işyerinden aldı ve darp etti. Arkadaşı eşime bir yumruk atmış.

Bu olayın üzerine ben kıyamadığımdan, dayanamadığımdan, eşimin yanına gittim. Beni istemedi. Babama döndüm, iki gün sonra işyerine gittim. Ailemi ikna et dedi. İstemiyorlar dedi. Kayınvalidemin yanına gittim. Bana, aileme küfürler ve hakaretler etti. Oğlum seni sevmiyor, hiç sevmedi dedi. O sırada teyzesi aradı, teyzesi küfürler etti. Çantamla montumu kucağıma verdiği gibi itekleye itekleye evinden kovdu beni. Eşimin yanına gittim yeniden, işyerine. Çıkınca beni yemeğe götürdü. Annesi aradı, benle olduğunu söyleyince "eşyalarını topla git" dedi. "Ya eşin, ya biz" dediler eşime. Eşim eşyalarını aldı ve biz beraber evimize döndük. İnanamıyordum, gerçekten inanamıyordum bu nasıl olabilirdi? Eşim beni mi seçmişti? Bizim aile olduğumuzu algılamış mıydı artık? Annesine hissettiği o inanılmaz bağı bana da hissetmesi gerektiğini, bunları anlamış mıydı yani?

Tabi ki anlamamıştı. Eşimle ailesi 1 hafta konuşmadılar (eşim defalarca aradı tabi), evliliğimizdeki mutlu tek hafta o hafta oldu. Sonra görüşmeye başladılar. Annesiyle ben o zamandan beri 2-3 kez konuştum. Babası benle konuşmayı bile kabul etmedi. Eşim bu süreçte ailesini haklı buluyordu yine çoğu zaman, bana "geleceğimiz yok", "senden çocuk yapacağımdan emin değilim, yapmayacağımdan emin olursam boşanırız senin de anne olma şansın kalır" gibi şeyler söylüyordu. Annesi de en son konuşmamızda "çok söyledik ona, istemedik, ayrıl dedik ama gitti seninle" dedi. Yine canımı yakmayı başardı. İlgi, ilgi, ilgi, ilgi istiyorum, ilgi! İlgi diye delirtmişti beni. Yine yaptı yapacağını. Eve döndükten sonraki süreç boyunca eşimle kavga ederken ağzıma ne gelirse sayıyordum. Yanlış. Ama benim de sanırım bunca emek verip böyle suçsuz yere üzerim çizildikten ve evliliğimde mutluluk yüzü göremedikten sonra delirmeye biraz hakkım vardı.

Ben çok üzüldüm. Eşim "yanındayım, seni anlıyorum, sen haklısın" dedi. Bir suçumun olmadığını söyledi. Haksızlığa uğradığımı söyledi.

Bugün ise virüs nedeniyle uzun zamandır görüşemediği ailesine gitmek istedi. Korkuyorduk virüsten ama gitti. Sabah giderken ona sarıldım, "unutma bu anı, biz aileyiz, şimdi nasılsan akşam da öyle ol söz mü?" dedim. Söz verdi, sarıldık. 8 saat geçirdiler beraber. Eve geldi, soğuktu, beni öpmedi bile. Anlamıştım durumu. Öfkelendim. "Olmuş yine olan" dedim. Babası "siz hep kavga ediyorsunuz" demiş. Babası çok gerçekçiymiş. Keşke babası neden kavga ettiğimiz konusunda da gerçekçi olabilse. Annesi de babası da benzer hastalıklara sahipler, psikiyatrik rahatsızlıklar ve ilaç kullanıyorlar.

Sonuç olarak, eşim akşam geldikten 1 saat sonra bana ayrılmak istediğini, benimle mutsuz olduğunu, beni istemediğini söyledi. Saatlerce konuştum, bak böyle, biz aileyiz, biz takım olmalıyız... Hayır. Ailesiyle samimi olmadığım için (evden kovulduğumda bile tek bir saygısızlık etmedim, kendisi benim ailemde saygısızlık yapılmadık insan bırakmadı ama) beni istemiyormuş. Çok mutsuzmuş. Ailesiyle yakın olmadığım için.

Altı taksitle aldığım o gelinliğin hakkını bir gün olsun veremedim. 8 aydır evliyim. 8 aydır ağlıyorum. Yedi sene bu adamla yuva kurmak için canımı dişime taktım. Olmayacakları oldurdum. Hayatımı, gençliğimi adadım ona. Heveslerle aldığım mutfak eşyalarımın bile tadını çıkaramadım. Gençliğim, hayatım yandı gitti. 25 yaşındayım. Ama bundan sonra bir gelecek olur mu bilmiyorum. Bu toplumda "dul kadın" olmak zor.

Bu arada cinsel yaşamımız da yok eşimle. Kullandığı ilaçlar nedeniyle. Herhangi bir isteği yok. Bir gün hazırlanıp ona sürpriz yapmak istemiştim. "Yarın annemin ultrasonu var nasıl bunu yaparsın" diye saatlerce azarlamıştı beni.

Bütün bunlara rağmen ona sarılıp mutlu hissettiğim o nadir anları özleyeceğim. Hiçbir suçum yokken istenmeyen gelin ve istenmeyen eş oldum. 7 senede bir gün jest, hediye, romantizm, sevgi gösterisi görmedim. Birbirimize uyarlayıp söylediğimiz çizgi film şarkıları dışında... Bu yazıyı o da okuyacak. Ona linki gönderip, sabah öyle gideceğim zorluklarla kurduğum yuvamdan. Keşke annesinin sahip olduğu değerin binde birini bana verebilseydi. Ona anne de, baba da, kardeş de, eş de olmuştum oysa. Ona yardım ettiğim zamanlarda kimse yoktu yanında. Ben vardım. Umarım annesiyle çok mutlu bir yaşamı olur. Yanan da benim gençliğim, hayallerim olsun.

Okuyan sabırlı kadınlar, her yorumunuz altın değerinde. Hele ki bana destek olup "atlatırsın kız, seni istemeyen adamı sen hiç isteme" derseniz çok mutlu olurum. Ben acı içinde uykusuzken, onun rahatça uyuyabilmesi çok canımı acıtıyor çünkü. Bana bu evden güçlü bir şekilde çıkıp gitmem için yardım edin.

Güncelleme: gelecekten bildiriyorum, bu hıyarı ve çekilmez ailesini boşayarak mutlu bir hayata başladım. Şimdi gayet güzel başlayan ve öyle devam etmesini dilediğim bir evliliğim var…
Genişletmek için tıkla...
Boşanmanıza sevindim, lütfen bundan sonraki hayatınızda kimseye ebeveynlik yapmayın bu çok sağlıksız, bu kadar verici olunmaz, ilişkinin dengesini bozmuşsunuz
 
Kurtulmanıza sevindim, gerçekten yok artık,yuhh vs diyerek okudum konuyu.
Sizin bu kadar alttan almanız,her seferinde o sorunlu annesini/ailesini ve eşinizi idare etmeye çalışmanız çok sarsıcıydı benim açımdan. Neden diye sordum her seferinde.
Böyle sorunlu evliliklerde hep sorulur ya neden boşanmıyorsun diye,cevap klasiktir,çocuklar babasına düşkün ayrılamam,ailem destek olmaz işim yok ayrılamam,sizin katlanmanız için en ufak bir sebep bulamadım,sanırım çok emek verdiğiniz için,maddi/manevi vazgeçmediniz. Değişir düzelir diye umdunuz içten içe değişmeyeceğini bilsenizde kendinizi kandırdınız belkide.
Neyse iyi ki boşanalım diye ısrar etmiş,sizde sırtınızdaki kamburu atmışsınız.
Dilerim çok mutlu olursunuz bundan sonra.
 
şuan nasılsınız? Evliliğiniz nasıl
Gerçekten mutlu musunuz ?
Ailenizle aranız nasıl ?
Umarım hep mutlu olursunuz yaşadıklarınızı okuyunca çok üzüldüm 😞
 
Dua4614 .!.:
şuan nasılsınız? Evliliğiniz nasıl
Gerçekten mutlu musunuz ?
Ailenizle aranız nasıl ?
Umarım hep mutlu olursunuz yaşadıklarınızı okuyunca çok üzüldüm 😞
Genişletmek için tıkla...
Şu an her şeyden önemlisi psikolojik açıdan iyiyim. İşlerime odaklanmış durumdayım.
Evliliğim gerçekten hayatımdaki en büyük şansım. Kimseye ihtiyaç duymadığım, içimde bir gram huzursuzluk barınmadan yaşadığım bir evlilik.
Ailemle de gayet iyiyiz, eşim de ailemle çoook iyi anlaşıyor birbirlerini çok seviyorlar.
Yaşadığım kötü günleri geride bırakmaya çalışıyorum. Çok korkunç günlerdi gerçekten. Kolayca atılmıyor etkisi..

Çok teşekkür ederim
 
2018 yılında Azeri bir sevgilim vardı. Annesiyle beraber Türkiye de kaçak yaşıyorlardı. Ailem başka şehirdeydi. Ben eski sevgilimin olduğu şehir de çalışıyordum. Bende senin gibi saçımı süpürge ettim. Maddi ve manevi her zaman yanların da oldum. Psikolojik olarak çökmüşlerdi destek oldum. Canları bir şey istediğinde alırdım, param yok demezdim. Bir gün ayrıldık, 2 ay ayrı kaldık sonra tekrar barıştık. Bu memleketine dönmek istediğini söyledi(sadece kendisi) ama kaçak yaşadığı için ülkeden çıkarken gümrüğe para ödemesi gerektiğini söyledi. Parayı verdim, gitsin özlemiştir oraları hem belki psikolojisine iyi gelir dedim. Bu gitti ama meğer amacı benden para koparabildiği kadar para koparmakmış. Messenger hesabı açıktı benden annesiyle filan yazışmalarını okudum. Biz ayrıldık ve ayrılırken dediği laf "sonra pişman olacaksın" pişmanlığım 5-6 ay sürdü. Ne aradım ne sordum ne yazdım bu süre zarfın da. Sonrası da zaten şuan ki eşimle tanıştım ve iyi ki kurtulmuşum yol yakınken dedim.

Hayatın sana ne göstereceğini bilemezsin, bu kadar eziyet etmene gerek yok kendine. Bir şeye ne kadar çok bağlanırsan o kadar çok bırakman zor olur. Otur biraz düşün bu yaşadığın şeyleri gözden geçir ne kadar acı çekmişsin. Değip değmediğini sor. İlişkiler iki taraflı fedekarlık ister. Onun senin için ne kadar fedekarlık yaptığını tart, biç. Eğer bu psikolojik şeylere katlanmaya devam edersen psikolojin bir daha hiç düzelmeyebilir.
 
Ayy konum yeniden popi olmuş. Gittim o günlere 🤣 tabi bilmediğiniz bir sene süren yalvarma yakarma seansları oldu onları da atlattık çok şükür. Geçen gün çağrı atmış bana. Yanlışlıkla olmuş. Çocuğum olacak hala yanlışlıkla çağrı atma evreleri. Yazık. Keşke tamamen silebilsem hafızamdan yaşadığım haksızlıkları 😶
 
Louder .!.:
Ayy konum yeniden popi olmuş. Gittim o günlere 🤣 tabi bilmediğiniz bir sene süren yalvarma yakarma seansları oldu onları da atlattık çok şükür. Geçen gün çağrı atmış bana. Yanlışlıkla olmuş. Çocuğum olacak hala yanlışlıkla çağrı atma evreleri. Yazık. Keşke tamamen silebilsem hafızamdan yaşadığım haksızlıkları 😶
Genişletmek için tıkla...
Bosandınız mı ilk mesajdakı kısıden?
 
Louder .!.:
Oho, çoktan. İkinci evliliğimi yaptım. Uzun süre bu konudaki kişinin barışma baskısıyla mücadele ettim. Şimdi iyi ve normalim çok şükür
Genişletmek için tıkla...
Okurken ruhum sıkıldı, 3 gün kendime gelebileceğimi sanmıyorum. Yaşamak nasıl zordu kimbilir.
Kurtulduğunuza çok sevindim.
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Benzer Konular

P
Sorun bende mi?
2 3
Yorumlar
49
Görüntüleme
1K
fistikolog
F
D
Görümceler...
5 6 7
Yorumlar
128
Görüntüleme
4K
baska biri
B
K
Annemle konuşmuyoruz
2
Yorumlar
21
Görüntüleme
1K
Welldone0
Welldone0
T
  • Kilitli
Esimin annesi ve ablasinin mesajlarini yakaladim.
5 6 7
Yorumlar
132
Görüntüleme
4K
tynkerbell
T
M
Babamla annem beni düşmanı gibi görüyorlar
Yorumlar
18
Görüntüleme
739
balbazaar
balbazaar
X