Kendimi pek iyi hissetmiyorum ama pekala sorularınıza cevap verebilirim.
*Ne yapabilirdim? Çıngar mı çıkarsaydım? Kendimi mi parçalasaydım, yoksa eşimi mi? Bu, onun düzeyine inmek değil de ne olurdu...
*Ben eşim olacak insandan nefret bile etmiyorum şu an. Bunun oğlumla ne ilgisi var? Oğlumun ne suçu var şu olayda? Yapmayın Allah aşkına.
*Rezilliği o şekilde çıkarmadı. "Bir hata yaptım, çok üzgünüm." şeklinde geldi bizim eve. Ağlıyordu zaten geldiğinde kapıya. Ben kapıyı ve telefonlarını açmayınca, balkona çıkmayınca delirdi o suçluluk psikolojisiyle.
*Annemi ben zor tuttum. Açıp kapıyı üstüne saldıracaktı. İşte o zaman onun rezilliği bizim rezilliğimiz olmuş olurdu. İstemedim.
Ablalarım, kardeşim, arkadaşlarım daha sonra öğrendiler zaten olayı. Hepsine de sıkı sıkı tembihledim hiçbir şekilde iletişime geçmeyin diye. Umarım sözlerini tutmuşlardır. Onu adam yerine koyacak insanlar değiliz zira biz.
*Buna özgüven değil koz kullanmak deniyor daha çok. Kararlılığımın farkında, son bir çırpınış olarak oğlumu öne sürüyor.
*Eşimle konuşmaktan dahi imtina ederken bir de gidip o kadını mı bulacağım? Neden? Ben bir şey yapmadım. Pisliğin alasını yapan onlar, bana da hiç bulaşmadan sıyrılmak düşer bu durumda. Asla rezil etmem kimseyi, o kişi rezilliğini idrak edebilecek görüde olmalı. Ötesi bana düşmez.
Bunları özellikle size ithafen yazmadım, belki başka arkadaşların da kafasına takılmıştır. Soru işaretleri oluşmuşsa, gidermek istedim.