kafama takılan bazı şeyler var. işin içinden çıkamadım, eşimle de muhalefete düştük. bana büyütüyosun, sen işine bak falan diyo. siz söyleyin bari haksız mıyım? konuyu anlatmaya nerden başlasam bilemiyorum. şimdi ben 25 gün önce sezeryanla doğum yaptım. annem ve kayınvalidemlerle aynı şehirde yaşıyoruz. doğumdan sonra evimde kalsaydım kayınvalidem kırk çıkana kadar bizde kalacaktı (sanırım, artık emin olamıyorum çünkü). annem evde hasta babaanneme baktığı için sık gelemese de illaki ona destek olurdu. ama doğumdan kısa bi süre önce eşim. doğumdan sonra bi süre annemlerde kalalım dedi. ben de başta istemesem de, hem bizim ev çok aşırı sıcak olduğu için, hem küçük olduğu için hem de kadıncağız düzenini bozup bize taşınmasın diye kabul ettim. hastaneden çıktıktan sonra geldik kayınvalidemlerde kalmaya başladık. Allah'ı var kayınvalidem bana gül gibi baktı. yemeğimi bile önüme getirdi o derece. ben sadece bebeğimle ilgilendim başka hiç bişeye elimi bile sürmedim. yalnız bu arada annesiyle telefonda konuşurken 'ben gelin oldum senin haberin yok demesi çok gücüme gitti' yani o benim gelinimmiş gibi bana hizmet ediyomuş onu söylüyo. herneyse görmeyelim duymayalım. neyse böyle böyle bugüne kadar geldik. öte yandan eşimin bi kız kardeşi var. başka bi şehirde tek başına yaşıyo, çalışıyo. eşim tanıştığımızdan beri sürekli kardeşinin 5 yaşında bi çocuk zekasına sahip olduğunu söyler durur. sanırım çok saf ve iyi niyetli olduğu için öyle söylüyo. şimdiye kadar ailece hep onun sorunları, ipsiz sapsız sevgilileriyle falan uğraşmışlar. kayınvalidemler de devamlı onun yanına giderler uzun zaman kalırlar. hatta ben daha önce ben dokuz aylık hamileyken niye gidip orda kalıyolar diye de konu açmıştım. doğuma on gün kala geldiler. ayrıca bi de kayınvalidemin herşeyi gizli saklı yapmaya çalışmak gibi bi huyu vardır. ben de bundan çok rahatsız oluyorum. dün eşim bana iş yerinden mesaj attı, artık eve dönelim mi diye. ben de hayırdır dedim. evimde uyumak istiyorum artık falan dedi. ben hiç işkillenmedim. akşam kendi aralarında konuşurlarken anladım ki yine istanbula gideceklermiş. eşim de muhtemelen onun için eve gidelim diyo ama bana bunu söylemiyo. yine de bana bişey söyleyen olmadı. yalnız akşam eşime dedim ki bebeğin kırkı bile çıkmadan gittiklerine göre önemli bi durum var heralde. o da her zmaan ki gibi bilmiyorum dedi. sabah kayınvalidem biz gider 2-3 gün kalır geliriz, sonra yine alırım ben sizi buraya dedi.ben niye gidiyosunuz ki, bişey mi var dedim. el cevap; x'in (görümcem) canı sıkılmış...
şimdi mesele şu;
1-yine önemli bişey var belli ve daha önce olduğu gibi yine benden saklanıyor, özetle dışlanıyorum..
2-sürekli çocuğa bakacağını söyleyen kayınvalidem, daha kırkı çıkmadan bırakıp gidiyor. ben zaten biliyodum bakmayacağını da tescillenmiş oldu. ayrıca çocuğu sürekli kucağına aldığında ben kucağa alışmasını istemiyorum dedikçe o alışsın alışsın, dedi. sen mi taşıyıverceksin anne her zaman dediğimde de taşırım dedi. bu tartışmayı defalarca yaşadık. gidip aylarca kızının yanında kalacağını kendisi de bildiği halde girdi benimle bu tartışmaya.
3-eşim neden onlara uyup bana böyle yabancıymışım gibi davranıyor?
