merhaba arkadaşlar
bi çıkmaza girdim sanki, sevgilim var 2 yıldır birlikteyiz..
2 yıl oldu ama o kadar çok anı var ki onunla büyüdüm sanki öyle hissediyorum..
şu son birkaç aydır kocaman 2 senede farketmediklerimi farketmeye başladım,
bu günlerde ben farkında bile değilken bu konular benim kafamın içinde dönüp duruyormuş meğer..
Farkediyorum ki onu ben daha çok sevişim, daha çok değer vermişim, bazen haklıyken bile haksızlığı kabullenmişim farkında olmadan öyle bi 2 seneymiş ki gözlerimde, kalbimde kör olmuş resmen ama haksızlık etmek istemem, sevdi beni biliyorum şu an benim kadar sevememiş farkediyorum ama sevdi o da...
Şimdi ayrılmak istiyorum, eskiden ayrılmak kelimesinin yanından bile geçirmezken ismimizi işte şimdi istiyorum hala seviyorum ama yapamıyorum artık yoruldum, tam zıttım o benim kişilik açısından şu ana kadar hep ben düzeltmeye çalıştım birşeyleri hiç ortak noktamız yoktu onunla, ortak noktalar ürettim, sevdiği fakat benim sevmediğim yiyecekleri yemeye başladım sevmeye çalıştım onun müzik tarzını benimsemeye çalıştım bi yerlerden uydurmaya çalıştım bizi, bu kadar zıten nasıl bu kadar sevebildim bilmiyorum.. aslında bi bakıyorumda ne kadar bencil biri,egoları var ben onu hep olduğu gibi sevdim hiçbir zaman dış görünüşü hakkında eleştirmedim fakat o beni hep eleştirdi eleştirirken espiriye bağlamalar falan, ilk zamanlar sinirimi bozuyordu sonra mizahi anlayışı bu şekilde deyip kabulettim onu böyle ama 2 sene oldu bu nasıl bir mizah anlayışıdır şimdi anlamıyorum bir türlü, bir bayan güzel olduğunu güze göründüğünü duymak, iltifat ister ilgi ister bunların hepsi ona göre çocukça. Bu bana karşı olan eleştirileri yüzünden psikolojimin bozulduğunu bile söyleyebilirim ki ağzımı açıp onca zaman boyunca tek kelime dahi etmedim kırılmasın diye kırıldım ama hiçbirini normal akılla yapmadım bunu şuan anlıyorumda. dış görünüşüme kötü diyip, tarzın yok deyip duruyordu tamam çok ta uğraşmıyorum giyimimle ama kot tişört işte günlük ne bekliyoki öğrenciyim ben, çok bol vaktim yok bunu oda oda biliyor, söyledim ya işte bencil ve ince düşünemiyor, üstüne üstün birde dışarıda gördükleri kızlardan örnekler veriyor bunun gibi giy şöyle yap, bunu giyme vs.. bir gün kavgasını yaptım bunun ben suçlu oldum yine nasıl yapıyor bilmiyorum ama sanki her zaman o haklı, başka bi zamanda oturup o nasıl haklı olur diye düşündüğümde mantıksız geliyor ama onun yanında böyle olmuyor işte.. Önemli bi konu mu bilmiyorum artık ama beni kıskanmıyor, sahip çıkmıyor,korumuyor hiç benim onu merak ettiğim gibi beni merak etmiyor.. Bunların hepsi için belli cevaplarım vardı bikaç ay önesine kadar ama artık gözlerimdeki o perde kalktı..
Tüm bunları yazdım ama bana bişekilde sevgisini hissettiriyordu buna eminim yada o değil ben hissediyordum kafam çok karışık gerçekten, üzülüyorsan ayrıl benden diyor beni kaybetmeyi göze alabiliyor bu çok canımı acıtıyor işte, aslında düşünüyorum da hep ben adım attım o sadece bana uydu ama gerçekten yoruldum artık çok uğraştım ben, hala kurtulma şansı varmı bu ilişkinin bilmiyorum ama ben artık çaba vermek istemiyorum bunu çok iyi biliyorum işte..
Ayrılmak istiyorum ama yapamıyorum
onsuz nasıl olucak bilmiyorum çok alıştım ona biz daha çok arkadaş gibiydik zaten, rahat rahat herşeyi konuşabilirdim zaten içime kapanık biriyim ondan ayrılırsam yalnız kalmaktan çok korkuyorum onu özlemekten eski güzel günleri hatırlamaktan kurduğumuz hayallerin boşa çıkmasını görmekten çok korkuyorum, ne yapacağım bilmiyorum nasıl ayrılacağım bilmiyorum..