bu anlattıklarını ben de pandemi ilk başladığında okullar kapanınca yaşamıştım. o güne kadar tabir caizse göt göte yaşadığım oğlumla arama pandemi girmişti. ayy korkunçtu ya. çok iyi anlıyorum o yalnızlık kimsesizlik hissini.
oğlum 3 ay annemlerle köyde kalmıştı ben çalışmak zorundaydım bir de şehirler arası yasaklar vardı tabi, gidemedim, babam da akciğer rahatsızlığına sahip olduğu için gidip gelmiyoduk ancak görüntülü konuşmalarla idare ediyoduk.. oğlum gitti, bizim de iş yerinde çalışma düzenimiz saatlerimiz değişti bir hafta çalışıp bir hafta evdeydik o dönem. hatta zam dönemi geldiği için maaşlara zam yapılmıştı ve oğlumun okuluna o sıralarda verdiğim para okul kapalı olduğu için boşa çıkmıştı. öncesinde ucu ucuna geçinirken yani asla alkole o kadar para veremezken bayağı elim rahatladı alışveriş falan yaptım ama sosyalleşme sıfır, sosyal mesafe had düzeyde, gezilecek yerler de kapalı olduğu için kimseyle görüşüp aktivite de yapamıyorduk tabi. bazı akşamlar 2-3 kadehle başladığım serüven akşamları 2 şişeyle devam etti sonra bir baktım ben her akşam 2 şişe şarap içip ağlaya ağlaya uyuyorum. hatta haftasonları ve off olduğum hafta içleri gündüz de içiyordum.
belki normal psikolojiye sahip insanlar bu alkol muhabbetinde böyle kolaycacık "bağımlı" hale gelmeyebilirler ama benim öncesinde altta yatan psikolojik problemlerim de vardı. senin annenle ilgili akrabalarına yazman gibi ben de bazı insanlara aile üyelerime yazıp arayıp ağlıyodum falan.
sonra pandemi önlemleri azaldı okullar açıldı oğlum geri geldi ama ben yine 2 akşamda bir içmeye devam ettim. öyle ki işten çıkıp oğlumu okuldan alınca ay gece olsun da oğlanı yatırayım mutfakta dizi izlerken 2 kadeh bişeyler içeyim diye dört gözle günün geçmesini bekler hale gelmiştim. ama sen de anladığım kadarıyla iyi bilirsin ki, o 2 kadeh asla 2 kadehle kalmazdı en iyi ihtimalle bir şişeye dönerdi mutlaka.
sonra sonra fark ettim yani bi uyandım ki ben bağımlılık yolunda gidiyorum kendime şart koydum bir gün içiyorsam bir gün mutlaka boş geçirmeye karar verdim. ve bunu yaptım normalde çok da iradeli bir insan değilim ama bu konuda en büyük motivasyonum oğlumun dönmesi oldu. evet zümrütcüm alıştığın bir düzen vardı ama o zaman çocuk yoktu şimdi çocuk var gece bişey olsa hastaneye nasıl götürceksin çocuğu gibi telkinlerle kendimi durdurdum. iki günde bir içiyorsam üç günde bire çıktı sonra haftada bire çıktı yavaş yavaş geçirdim o bağımlılık eşiğini, ve evet eşiği atladım ama tamamen de bırakmadım çünkü seviyorum ben alkolü. tabi ki şu an o kadar çok içmiyorum.
mesela oğlum bundan 1 sene önce babasıyla yaşamaya başladı ben o dönem yine bi sapıttım boşluktan yine her akşam içmeye başlayacaktım nerdeyse ama şimdiki eşim sağolsun çok yanımda oldu destek oldu terapi aldım (alkol için değil, oğlumdan ayrılmak konusunda) sonrasında evlendik derken farkettim ki ben alıştığım kurulu düzenim bozuldukça yalnız kaldıkça ben alkole düşmüşüm. bu yüzden diyorum sağlam psikolojisi olanlar benim kadar bağımlılığa meyilli değildir mesela diye. şimdi hayatım düzene girdi ayda yılda bir keyif olsun diye eşimle 2-3 kadeh bişeyler ya da 2şer tane bira fazlasını da midem almıyor artık.
seni de durduracak olan yine kendinsin. azaltmayı dene ama öyle kendine 2 gün içmedim bak içmeyebiliyormuşum diye gaz vermeden. bu konu üzerinde plan yapıp ben bağımlıyım diye düşünmeden spontane bir şekilde azalt. beynini dün az içtim bugün çok içtim diye uyarmadan, yani kendine çaktırmadan rutinini bir boz bakalım. bir gecede 2 şişe içiyorsan önce bire düşürmeye çalışarak başla. sonra bir gün iç bir gün içme eminim azaltabilirsin
bu arada bana da yazabilirsin ne zaman istersen, o yalnızlık hissini bilirim
ayyyy ne uzun yazmışım beee çok sıktım okuyanları gözünüzden özür dilerim