Bugün parkta çocuklarım oynarken ergen bir grup çocuğu seyrettim. Aslında çocukları değil de ebeveynleri seyrettim onlara bakarken çünkü çocukların suçu yok ki... İçlerinden birinin annesini yakından tanıyorum ve çocuğa hep üzülürdüm. O çocuk içerinde en masumu kaldı. Erkek çocukların kız çocuklara ettikleri küfürler, kızların bunlara kahkahalarla gülmesi, cool takılmaya çalışarak yapılan saçma hareketler, vs vs... Çok üzüldüm ve kendi çocuklarımı onların içinde hayal ettim.
nasıl korktum anlatamam. Çok şükür ki okuduğu kitaptaki köpeği aile bireyleri ilgilenmemiş diye ağlayan, sınıftaki kız arkadaşı ona vurduğu, hakaret ettiği halde sadece uyararak bana içini döken, anne o bana neler yaptı ama ben de ona lakabıyla seslendim kötü mü yaptım acaba diye içine dert eden, yediği meyve çekirdeklerini bile anne çöpe mi atmalıyım yoksa doğada mı bırakmalıyım yerek yediği meyvenin çekirdeğini üşenmeden atacağı bir toprak parçası arayan, vs vs 9 yaşında bir oğlum var. Ufak oğlum bile şükür ki biri ağladığında dayanamayıp elindeki her şeyi verebilen, canı yanan insan da olsa, hayvan da olsa hemen gidip sarılıp öpmek isteyen bir çocuk. (sokaktaki kediyi bile öpmek için kovalar
)
Şimdi düşünüyorum ben ne yaptım da çocuklarım böyle oldu? Inanın hiçbir şey yapmadım. Çocuklar malesef ebeveynlerinin aynasıdır. Onlar sadece bizim yaptıklarımızı yaparlar. Yoldaki çöpü alıp çöpe atmak iğrençlik değildir, sokaktaki hayvanı okşadığı için ölen kimse yoktur, komşuları çekiştirmek marifet değildir, hele küfür ettiğimizde asla başımız göğe ermiyor. Ebeveyn olmaktan önce insan olmayı denesek aslında her şey düzelir ama malesef ki bu çok zor geliyor bazılarına. Tabii ki hatalar yapılır insanız ma düzeltmesini en azından denesek? Kendimize aynada bir baksak? Çok mu zor ki? Şu forumda bile bazı kişiler malesef nasılsa kimse beni görmüyor kafasında, önyargılarla yorumlar, hakaretler, küfürler sallıyor. Hayat çok kısa ama bizden sonra devam edecek, keşke farkında olsak.
Umarım benim o parkta gördüğüm çocuklar azınlıktadır...