Ben doktora gitmedim ama sanırım bende de vardı.. Bir ara çok yoğun şekilde yaşadım, insanlarla konuşurken yzüm kızarıyordu://// tek kelime edemiyordum... Gel zaman git zaman umursamıycam seni dedim, umursamadım ve azaldıkça azaldı... Artık çok şükür çok çok iyiyim.
Anksiyete bozukluğu olan var mı??? ne zamanlarda alevleniyor? bir türlü huzur bulamıyorumhep kafam karışık hep bir sorun
o sendeki zaten anksiyete bozukluğu değilmiş ; sen kendinde bile isteye bir davranış değişikliği gerçekleştirmişsin.
tebrikler bu da olumlu birşey.
ammmaaaaa ne yazık ki anksiyete bozukluğu öyle "umursamayıverince" çekip giden birşey değil; kimseyi yanlış yönlendirmeyelim.
ondan sonra "vay be ne iradeli insanlar varmış bi ben kendime hükmedemedim" diye anksiyetesine anksiyete eklemesin kimse.
bende anksiyete bozukluğu var.özellikle en yoğun sıkıntıların ardından geliyor.yıllar önce boşandıktan sonra ortaya çıktı.3-4 yıldır uykudaydı ama depresyon halim pek geçmiyor.bunun geçmesi için sıkıntıların hafiflemesi gerekiyor.inatla doktora gitmedim ve ilaçsız kendim yenmeye çalıştım depresyonu,epey bir başarı gösterdim.ama anksiyetem hortladı bu sefer de hem de eskisinden daha tuhaf ve zorlayıcı bi şekilde..fazla miktarda korkularım vardı ve gün geçtikçe artıyordu.(ölüm,sevdiklerini kaybetme,yalnız kalma,birinden ayrılma,delirme,işini gücünü yapamama,yanlış birini sevme,ilerde ne yapıcam vs.gibi korkular),baş edememişim meğer.yani normal günlük hayatımı yıllardır sürdürüyordum,korkularımı hep içime gömmeye çalıştım şimdi korkular bana gömdü.son zamanlarda bir fark ettim ki aldığım nefes bana yetmiyor ve sürekli derin nefes alma ihtiyacı duyuyorum.o da yetmiyor.sonra...derken bi baktım yutkunma takıntısı başladı..ve ben panik yaptıkça o takıntı arttı.takmadığım zaman düzeliyor.telkin veriyorum kendime sürekli.ama sanırım doktora gitsem iyi olucak
Ben doktora gitmedim ama sanırım bende de vardı.. Bir ara çok yoğun şekilde yaşadım, insanlarla konuşurken yzüm kızarıyordu://// tek kelime edemiyordum... Gel zaman git zaman umursamıycam seni dedim, umursamadım ve azaldıkça azaldı... Artık çok şükür çok çok iyiyim.
Ne yazık ki bende de var o durum ama ozguvensizlikten kaynaklandigini sanmıyorum benimkinin. Yani ailemle yemek yerken benimle hiç alakası olmayan bir konu hakkında konuşurken kıpkırmızı oluyorum. En kısa zamanda bir uzmandan yardim alicam..
Bir dönem psikolojiyle yakından ilgilenmiştim. Aslında dönem dönem hepimiz yaşıyoruz anksiyete hallerini. Aşırı düşünme, olay karşısında aşırı odaklanma, en belirgin etkiside içsel kaygılar, huzursuzluk, evhamların artması. Fizyolojik belirtileri ise nefes alamama, kalpte çarpıntı, midede sıkıntı gibi şeyler.
Utangaçlık veya toplum içine girememehissedilen şeyler ise, bence sosyal fobi ile ilgili..
Daha çok yaşadığımız hayal kırıklıkları ve hayata karşı beklentilerimizin olmaması halinde ortaya çıkıyor. Bu dönemde mümkün mertebe insan kendiyle fazla yalnız kalmamalı, hal böyle olunca daha çok düşünerek daha çok sıkıntı yaşıyor insan. Ne bileyim bir tatil, sevdikleriyle vakit geçirme, bir şeylerle meşgulüyet biraz daha iyi gelir bence..
Anksiyete kısaca kaygı ve endişe bozukluğudur. Bana 2008 yılında teşhisi konmuştu ve teşhis konmadan 1 sene öncesi hayatıma girmişti. Her an kötü birşey olacak ve ölüm korkusu yaşıyorum. Sevdiklerimi kaybetmekten korkup birşey olursa ne yaparım ben diye saatlerce ağlıyordum. Cenaze arabaları görünce de aynı şekilde, o andan sonra günümün yarısı berbat geçiyordu. Hayattan zevk alamıyor, herşey boş geliyordu. Sürekli kalkıp kalkıp babamın nefesini dinlerim mesela, aniden ay babam yolda, bir de birşey olursa kaza geçirirse? Anneme birşey olursa, biz uyurken evde yangın çıkarsa? Uyuku haram haliyle. Evi arar annemi çok kontrol ederdim bu yüzden. Kimse ölmesin diye ağlayarak dua ederdim. Hatta kendimi mezarda tabutla görmüştüm bir gün çıkarın beni diye çırpınırken, çok korkmuştum bu bana bir işaret mi diye bile düşünmüştüm. Erkek kardeşim liseye gidiyordu kaç kere götürmeye kalktım okula ne senaryolar ama, kaçırıyorlar ya da organlarını alıyorlar, işkence ediyorlar yeter yeter diye ağladığımı bilirim. Çok zor birşey, hep gerginim, ellerim titrer yeni tanıdığım kişilerin veya 1-2 kez gördüğüm kişilerin yanında çok huzursuz oluyorum kalbim hızlı çarpıyor içimden ateş basıyor ya da ellerim soğuk terliyor. BU hastalıkla tanışmadan önce hayatı ve yaşamayı çok sever, hiç böyle şeyler aklıma gelmezdi. Hatta ben 17 yaşındaydım, bir akrabamızda ölüm korkusu olduğunu evden dışarı çıkamadığını, sürekli fenalaştığını duymuştum da anneme gülerek ölümden korkulur mu hepimiz öleceğiz demiştim.
Bu hastalıktan sonra sıkça aklıma gelir bu sözüm.
Peki dusuncelerinin mantiksiz olma ihtimali zor durumlar oldugunu mu dusunuyorsun yoksa siddetli sekilde oldukca yuksek ihtimaller oldugunu mu dusunuyorsun ? Tedaviye baslayali epey olmus bir ilerleme kaydettin mi??
Hiç tedavi olmadım ki, yaşadı bugüne kadar benimle bu hastalık. İlk teşhis konduğunda ilaçlar ağır gelmişti, sonrasında gittiğim doktorlar ilaç vermekten yana değildi ve zaten en hafif olanı bile beni baya sarsıyordu. Birde sorunu anlayamadım canım kusurumu mazur gör lütfen.
ben küçüklüğümden beri korku cümleleriyle yetiştirildim.sağolsun annem babam eğitimli insanlar ve çok iyiler hoşlar da,hep olumsuz cümleler kurdular,hala da öyle..örn;şöyle yaparsan böyle olur.düşersin,üşürsün,başına bi iş gelir,vs...bunları ara ara hep duyardım ama o zamanlar bunun verdiği zararın farkında değildim.yıllar geçti.bu arada yıllar boyu da çok sıkıntılarım oldu manevi yönden özellikle...bu sıkıntılar süresince her geçen gün yeni bir korku kazandım.ailem hala olumsuz cümle kuruyor.bazen ben de kuruyorum.ne de olsa onlar beni böyle yetiştirdi.ama hep uyarıyorum onları ne olur olumsuz tek kelime dahi duymak istemiyorum.fenalaşıyorum diyorum.bana biz seni uyarıyoruz diyorlar.gerekçeleri bu.ama bana ne kadar zarar veriyorlar o olumsuz cümleleri kurdukları zaman.ama yine durum ayn.bu arada onları kaybetme korkusu had safhada bende.aynı yukarıdak, arkadaş gibi ağlıyorum geceleri korkum yüzünden.ve daha bir çok korku,kaygı kemiriyor beni.eskiden çok cesur bi kızdım oysa ki.off of.
sizce terapi mi,psikolog mu,psikiyatr mı,ne yapmalı?çaresi var mı?ve etkili bi yöntem var mı bildiğiniz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?