Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için. ❤
zor evet disari cikacak boşluk bulup arkadaşinla buluşsan yine keyif alamiyosun aklin evde çünküKeyfime düşkün değilim. Zorlukla mücadele ederim. Nazlı değilim.
Ama özgürlüğümü cok seviyorum. Beni en çok o kısım düşündürüyor.
Bir de bitmeyecek bir süreç. 2 sene sabredeyim,5 sene sabredeyim,10 sene sabredeyim değil. Hayatim boyunca üzerime bir sorumluluk alıyorum. Ve bu bence çok büyük bi şey. Deli cesareti.
Bence bir tane olsun kucağınıza gelirse dünyayı unutuyorsunuz:) kararsizmissiniz sonuçta sizde annelik potansiyeli hissettim nedense :) en güzeli ile nasip etsin Rabbim sizeÇocuklardan pek hazzetmiyorum.
Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Ama ya pişman olursam diye korkuyorum.
31 yaşında. 2 senelik evliyim.
Karar veremiyorum. Deliriyorum.
Çok güzel anlattınız. Annesiniz ve hissediyorsunuz. Bu çok belli.zor evet disari cikacak boşluk bulup arkadaşinla buluşsan yine keyif alamiyosun aklin evde çünkü
kendimizden pay biçelim anne babamizin hayatindan ne kadar uzağa gidebiliyoruz sorunlarimiz hala sirtlarinda mutlulugumuz uzuntumuz
özgürlügü şoyle aciklayayim yine gezersin istedigin yere yine gidersin ama minnoşun gezmek istegi yeri gezersin bazen dakikalarca buldugu bir boslukta kendi etrafinda donmek isteyebilir
bazen uzun suredir hic yapmadigin bir seyi yapar bir kuşun arkasindan kosarsin onunla yakalayamayacağını bilerek
bazen gölgesinden korkar anlatana kadar dakikalarca ilk insan kabilesi hareketler yapar onun kendisinin bir yansimasi oldugunu anlatmaya calisirsin
sonra yine gezemedim diye uzulup eve gelip oturunca bir kusun kelebegin arkasindan amacsizca kosmaktan ne kadar keyif aldigini fark edersin
aslinda çok guzel biliyomusun
cocugu bahane edip tekrar sallanabilmek kaydiraktan kayabilmek kus kovalamak kelebek kovalamak bunu yaptigin icin sana parlayan gozleriyle gulen bir cocuk gormek guzel sey ama o an yakalayamiyosun bu gezelligi
cunku biz kendi istegimize o kadar odaklaniyoruz ki o an ozgurlugumuz yok saniyoruz ama aslinda fazlasiyla ozgur oluyoruz
Allah hepimizin kalbine göre versin. Duanız için Allah razı olsun.Bence bir tane olsun kucağınıza gelirse dünyayı unutuyorsunuz:) kararsizmissiniz sonuçta sizde annelik potansiyeli hissettim nedense :) en güzeli ile nasip etsin Rabbim size
Kuzu , istemiyorsan dogurma , cok ciddiyim bu konudaÇocuklardan pek hazzetmiyorum.
Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Ama ya pişman olursam diye korkuyorum.
31 yaşında. 2 senelik evliyim.
Karar veremiyorum. Deliriyorum.
Bunu uzaktan soylemesi cok kolay oluyor.ama durmayan hareketli bir cocugada hicbirsey yapamiyosunuz.yaşı ilerlemiş ünlü fakat çocuğu olmayan hanımlara bu soru sorulduğunda ''en büyük pişmanlığım 1 çocuk sahibi olmamaktı'' diye cevap veriyorlar...çocuk bakmayı biz türk hanımları zorlaştırıyoruz, çocuğu kendimize göre değil, çocuğun kurallarına bırakıyoruz...yeni doğan çocukları uyanıksa 1 dk. kucaktan indirmiyor, kucağa alıştırıyorlar...sonrada
işim kaldı, gücüm kaldı diye dertleniyorlar...aklı ermeyen çocukların fikrine göre davranıyor büyükler..halbuki çocuk kendini bilene kadar, bizim fikirlerimize göre hareket etmesini sağlamalıyız..çocuk her ağladığında isteklerini yapıyoruz, o kadar yanlışki..ağlayan çocuğun deiğini yaparsanız, herşeyi ağlayarak isterler...yabancılar yeni doğmuş bebekleriyle
yurt dışlarına tatile gidiyorlar, bizde ise kadınlar çocuk var diye komşuya bile çıkmıyor bazen...
çocuk benim için, yaşam amacı...anneye ve babaya kattığı, öyle güzel duygular varki, anlatılmaz, sadece yaşanınca anlaşılan birşey...
Anne olmak istememeniz gayet normal bir durum; her kadında olmuyor annelik içgüdüsü. Kimi sadece çocuk yapıyım, anne olayım diye yaşarken; kimine o kadar uzak oluyor ki bu duygular. Bizim ülkemizde evlenip çocuk yapmayınca eksik görülüyor insanlar, pek kaile alınmıyorlar; o yüzden toplum baskısı nedeniyle evlenen illa bir çocuk yapma telaşında oluyor genelde. İçinizde o his yoksa yapmayın derim; şayet o kadar zor, o kadar ağır bir yük ki istemeyene taşıması çok çok ağır gelir. Çocuk olunca ne ev, ne eş, ne başka bi şeye fırsat olmuyor. Kendine bile fırsat yaratamayacak durumda kalıp, sadece çocuk peşinde koşan ve sadece nefes alan bir zavallıya dönüşüyorsun. Düşüncelerinizde çok haklısız; herkes çocuk yapacak diye bir kaide yok, kimine ters bu durum.Kızlar merhabaa... Yani bilmiyorum bu aralar baya aklımda dolanan bir mevzu bu o yüzden dertleşmek istedim sizinle. Ben 1 senedir nikahlıyım 6 aydır da eşimle aynı evde yaşıyoruz. Lojman durumundan dolayı erken nikah sonra da düğün yaptık anlayacağınız.
Şimdi şöyle bir durum var, ben bebekleri çok seviyorum gerçekten, yiğenime arada bir ben bakıyordum. Çocuklarla genel olarak iyi anlaşıyorum.
Evlenmeden önce ileride anne olacağım fikrine sıcaktım, ama ne zaman evlendim o fikir buhar oldu uçtu.
Bilmiyorum nedeni belki de burada veya dışarıda karşılaştığım 'bebekle, çocukla her zaman anne ilgilenir' düşüncesi sanırım. Gerçekten mecburiyet dışında ilgilenen baba görmedim çocuklarıyla.
Ve anneye yüklenen inanılmaz derecede fazla sorumluluk yüzünden kendilerini dağıtan kadınlar... Eskiden o kadar ayıplardım ki, ama şuan gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki o kadınları. Devamlı ağlayan bebek, ilgilenmeyen eş mecbur kadın eşine, hatta eşini bırakın kendine vakit ayıramıyor. Bu durum beni inanılmaz korkutuyor.
Ben daha ufacık evi toparlayamıyorum, eğer hamile veya cocuklu falan olsam naparım diye düşünüyorum. Eminim eşim de yorgunluğu bahane edip ilgilenmeyecek.
Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Eşime güvenim tam yani gerçekten hiç kimseye kesinlikle yapmaz diyemem ama ailesini annesini biliyorum o ailede yaşayan bir adam kolay kolay aldatmaz beni, sadece belki ilerde anlaşamayacağız kafalarımızın uymadığını fark edeceğiz o zaman ne olacak?
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için. ❤
Bence herseyin bir zamanı var biyolojik olarak yani. Hiç istemiyor değilsiniz o yüzden zaman verin kendinize. Ayrıca istememek de bir secenektir bunu anlamak lazım .Kızlar merhabaa... Yani bilmiyorum bu aralar baya aklımda dolanan bir mevzu bu o yüzden dertleşmek istedim sizinle. Ben 1 senedir nikahlıyım 6 aydır da eşimle aynı evde yaşıyoruz. Lojman durumundan dolayı erken nikah sonra da düğün yaptık anlayacağınız.
Şimdi şöyle bir durum var, ben bebekleri çok seviyorum gerçekten, yiğenime arada bir ben bakıyordum. Çocuklarla genel olarak iyi anlaşıyorum.
Evlenmeden önce ileride anne olacağım fikrine sıcaktım, ama ne zaman evlendim o fikir buhar oldu uçtu.
Bilmiyorum nedeni belki de burada veya dışarıda karşılaştığım 'bebekle, çocukla her zaman anne ilgilenir' düşüncesi sanırım. Gerçekten mecburiyet dışında ilgilenen baba görmedim çocuklarıyla.
Ve anneye yüklenen inanılmaz derecede fazla sorumluluk yüzünden kendilerini dağıtan kadınlar... Eskiden o kadar ayıplardım ki, ama şuan gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki o kadınları. Devamlı ağlayan bebek, ilgilenmeyen eş mecbur kadın eşine, hatta eşini bırakın kendine vakit ayıramıyor. Bu durum beni inanılmaz korkutuyor.
Ben daha ufacık evi toparlayamıyorum, eğer hamile veya cocuklu falan olsam naparım diye düşünüyorum. Eminim eşim de yorgunluğu bahane edip ilgilenmeyecek.
Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Eşime güvenim tam yani gerçekten hiç kimseye kesinlikle yapmaz diyemem ama ailesini annesini biliyorum o ailede yaşayan bir adam kolay kolay aldatmaz beni, sadece belki ilerde anlaşamayacağız kafalarımızın uymadığını fark edeceğiz o zaman ne olacak?
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için. ❤
Neden hayatını mahvetsin ki gercekten böyle düşünmeyin bence. Yani evet sorumluluk hissi bir ömür sürecek ondan eminim bunu istemeyebilirsiniz, gayet anlasılabilir bir durum. Ama mahvetmek biraz agır değil miBende hiç çocuk istemeyecekmişim gibi geliyor, evli falanda değilim ama çocuk sanki kadının hayatını mahvediyor gibi geliyor, o sorumluluğu asla istemiyorum. Seni o kadar iyi anlıyorum ki, çocuklu arkadaşlarımı gördükçe iyice soğudum. Asla ama asla istemiyorum
Bu cümlemize katılmıyorum.. Çocuk erkekleri de değiştiriyor bazıları olumlu bazıları olumsuz. Bazı erkekler çocuğu merkezine koyuyor eşini umursamıyor bazıları dengede tutabiliyor. Bunu yaşamadan kimse bilemez ama şu bir gerçek kadının hayatı kısıtlanıyor çocuk büyüyene kadar.. Emek olmadan olmuyor. Kadınların bir çoğu da bu sorumluluğun bilincinde..Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?