- 24 Nisan 2015
- 6.985
- 7.192
- 398
kendimden örnek vereyim. sokakta çocuk görsem kaçarım uzaktan gülümsemek harici asla temasta bulunmam sevmem etmem ama kendi kızımı öpmelere doyamıyorum, o güldükçe gülesim, ağladıkça aplayasım geliyor o benim için bu dünyada en değerli şey benim bir parçam...Kızlar merhabaa... Yani bilmiyorum bu aralar baya aklımda dolanan bir mevzu bu o yüzden dertleşmek istedim sizinle. Ben 1 senedir nikahlıyım 6 aydır da eşimle aynı evde yaşıyoruz. Lojman durumundan dolayı erken nikah sonra da düğün yaptık anlayacağınız.
Şimdi şöyle bir durum var, ben bebekleri çok seviyorum gerçekten, yiğenime arada bir ben bakıyordum. Çocuklarla genel olarak iyi anlaşıyorum.
Evlenmeden önce ileride anne olacağım fikrine sıcaktım, ama ne zaman evlendim o fikir buhar oldu uçtu.
Bilmiyorum nedeni belki de burada veya dışarıda karşılaştığım 'bebekle, çocukla her zaman anne ilgilenir' düşüncesi sanırım. Gerçekten mecburiyet dışında ilgilenen baba görmedim çocuklarıyla.
Ve anneye yüklenen inanılmaz derecede fazla sorumluluk yüzünden kendilerini dağıtan kadınlar... Eskiden o kadar ayıplardım ki, ama şuan gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki o kadınları. Devamlı ağlayan bebek, ilgilenmeyen eş mecbur kadın eşine, hatta eşini bırakın kendine vakit ayıramıyor. Bu durum beni inanılmaz korkutuyor.
Ben daha ufacık evi toparlayamıyorum, eğer hamile veya cocuklu falan olsam naparım diye düşünüyorum. Eminim eşim de yorgunluğu bahane edip ilgilenmeyecek.
Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Eşime güvenim tam yani gerçekten hiç kimseye kesinlikle yapmaz diyemem ama ailesini annesini biliyorum o ailede yaşayan bir adam kolay kolay aldatmaz beni, sadece belki ilerde anlaşamayacağız kafalarımızın uymadığını fark edeceğiz o zaman ne olacak?
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için.
Eşim o cahillerden çok etkilendi biliyor musun?
Haz etmiyorum biraz ağır olmuş sanki nihayetinde çocuk onlar . Akıllı uslu bir sürü çocuk var. Neden bu kadar tiksinir kadınlar çocuktan anlamış değilim.Çocuklardan pek hazzetmiyorum.
Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Ama ya pişman olursam diye korkuyorum.
31 yaşında. 2 senelik evliyim.
Karar veremiyorum. Deliriyorum.
Düşünceleriniz çok normal benimde bekarken bı sürü yigenim vardı hepsiyle haşır neşir oldum ve gerçekten bebekleri çok severim hep bı gün benimde yavrum olacak bitane derdim çokta güzel bebek bakardm evlendim bu fikrim değişmedi çünkü eşimde benim kadar çocuk aşığı bı adamdı ve nitekim çocuğumz olmadı 2 sene boyunca tedaviyle oldu ben nasıl isteyip üstüne gittysem ve şuan mutluysam sizde istememekte son derece haklısınız tuhaf bı durum yok burda düşünceleriniz de gayet mantıklı aceleniz yok bende eğer sorun olmasaydı beklerdm bi süre daha yapmak için ama geç kalmamam gerekiyordu hastaligmdan ötürü evliliginin tadını çıkar eşini daha yakından tani evet toplumumzda maalesef çocuk kadına zimmetli gibi davranıyorlar basbaya anaerkiliz biz bebek büyütmekte öyle kolay değil ayrıca 20 günlük sabi elimde tüm geleceği hayatı bana bağlı sorumluluğu ne ağır dünyaya gelmek değil mesele hee güzel yanları yokmu var elbet ama paylaştıkça daha güzel yapayalnz değilde babasıyla büyütmek daha başka inşallah sizde doğru zamanda tadarsinnz bu duyguyu istemezsenzde yapmazsnz olur biterKızlar merhabaa... Yani bilmiyorum bu aralar baya aklımda dolanan bir mevzu bu o yüzden dertleşmek istedim sizinle. Ben 1 senedir nikahlıyım 6 aydır da eşimle aynı evde yaşıyoruz. Lojman durumundan dolayı erken nikah sonra da düğün yaptık anlayacağınız.
Şimdi şöyle bir durum var, ben bebekleri çok seviyorum gerçekten, yiğenime arada bir ben bakıyordum. Çocuklarla genel olarak iyi anlaşıyorum.
Evlenmeden önce ileride anne olacağım fikrine sıcaktım, ama ne zaman evlendim o fikir buhar oldu uçtu.
Bilmiyorum nedeni belki de burada veya dışarıda karşılaştığım 'bebekle, çocukla her zaman anne ilgilenir' düşüncesi sanırım. Gerçekten mecburiyet dışında ilgilenen baba görmedim çocuklarıyla.
Ve anneye yüklenen inanılmaz derecede fazla sorumluluk yüzünden kendilerini dağıtan kadınlar... Eskiden o kadar ayıplardım ki, ama şuan gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki o kadınları. Devamlı ağlayan bebek, ilgilenmeyen eş mecbur kadın eşine, hatta eşini bırakın kendine vakit ayıramıyor. Bu durum beni inanılmaz korkutuyor.
Ben daha ufacık evi toparlayamıyorum, eğer hamile veya cocuklu falan olsam naparım diye düşünüyorum. Eminim eşim de yorgunluğu bahane edip ilgilenmeyecek.
Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Eşime güvenim tam yani gerçekten hiç kimseye kesinlikle yapmaz diyemem ama ailesini annesini biliyorum o ailede yaşayan bir adam kolay kolay aldatmaz beni, sadece belki ilerde anlaşamayacağız kafalarımızın uymadığını fark edeceğiz o zaman ne olacak?
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için.
Eşim bana diyor ki " cevrede kaç tane baba var benim gibi yapan? " yani yapmak istemiyor artık. Ben de " çevredekiler beni ilgilendirmiyor, seni de ilgilendirmesin. Kendi ailemize bakalım diyorum ama özellikle annesinin subliminal mesajları çok etkiliyor.Etkilenmez mi iyi bilirim
Benim eşim bile kimseyi dinlemez etmez normalde şimdi hamileyim biri bişey dese ben tam tersini yapsam hemen laf söylüyor o bile etkileniyor hep bu çevreden oluyor
Korkmana gerek yok insan oğlu her şeye alışıyor. Evlilikten de korkuyorduk ama alıştık, çocuktan korkuyorduk alıştık. Hatta ikici üçüncü çocukları dünyaya getirdik. Bu kadar korkunç bir şey olsa herkes tek çocukta kalırdı.Aynı ben de sizin gibi düşünüyordum hatta evlendiğimden beri de hep korundum 10 aylık evliyim bende ama korunmama rağmen hamile olduğumu öğrendim geçen ay kısmet olunca oluyor demek ki ama ben de hala hazır hissetmiyorum ve tuhafım alışmaya çalışıyorum
Kızlar merhabaa... Yani bilmiyorum bu aralar baya aklımda dolanan bir mevzu bu o yüzden dertleşmek istedim sizinle. Ben 1 senedir nikahlıyım 6 aydır da eşimle aynı evde yaşıyoruz. Lojman durumundan dolayı erken nikah sonra da düğün yaptık anlayacağınız.
Şimdi şöyle bir durum var, ben bebekleri çok seviyorum gerçekten, yiğenime arada bir ben bakıyordum. Çocuklarla genel olarak iyi anlaşıyorum.
Evlenmeden önce ileride anne olacağım fikrine sıcaktım, ama ne zaman evlendim o fikir buhar oldu uçtu.
Bilmiyorum nedeni belki de burada veya dışarıda karşılaştığım 'bebekle, çocukla her zaman anne ilgilenir' düşüncesi sanırım. Gerçekten mecburiyet dışında ilgilenen baba görmedim çocuklarıyla.
Ve anneye yüklenen inanılmaz derecede fazla sorumluluk yüzünden kendilerini dağıtan kadınlar... Eskiden o kadar ayıplardım ki, ama şuan gerçekten o kadar iyi anlıyorum ki o kadınları. Devamlı ağlayan bebek, ilgilenmeyen eş mecbur kadın eşine, hatta eşini bırakın kendine vakit ayıramıyor. Bu durum beni inanılmaz korkutuyor.
Ben daha ufacık evi toparlayamıyorum, eğer hamile veya cocuklu falan olsam naparım diye düşünüyorum. Eminim eşim de yorgunluğu bahane edip ilgilenmeyecek.
Şuan bu konuyu açma sebebim millet çatır çatır çocuk doğuruyor, daha 4 aylık evliyken hamile kalanlar, hemen 1 sene geçti yıldönümünde hamile haberini alanlar...
Kimseyi kınamıyorum yanlış anlamayın lütfen, acaba bende mi bir problem var bilmiyorum, bu insanlar gerçekten daha tam anlamıyla tanımadıkları adamlara nasıl güvenip çocuk yapıyorlar diye düşünüyorum istemeden.
Ya ben kaç senedir çıkmışım, nişanlı kalmışım, evlenmişim hala tam olarak hamile kaldığımda veya doğurduğum zaman nasıl olacak bilmiyorum. Hem kendim için diyorum bunu hem de eşim için...
Eşime güvenim tam yani gerçekten hiç kimseye kesinlikle yapmaz diyemem ama ailesini annesini biliyorum o ailede yaşayan bir adam kolay kolay aldatmaz beni, sadece belki ilerde anlaşamayacağız kafalarımızın uymadığını fark edeceğiz o zaman ne olacak?
Kusura bakmayın biraz uzun ve karışık oldu. Ama o kadınların genelinde olan annelik iç güdüsü bende yok sanırım, hamile kalsam da hissetmeyeceğim, hatta galiba doğum yaptığım zaman bile.
Bu da böyle bir dertleşme olsun siz güzel hatunlarla, teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için. ❤
Evliliği mükemmel seyir eden eşiyle hala ilk günkü gibi cıvıl cıvıl yaşayan sarmaş dolaş gezen birbirine büyük bir aşkla bağlı kişilerde oluyor bu sorun.
Çocuklara olan hayranlığımı herkes bilir benim de, biri bir bebeğe denk gelir hemen beni görüntülü arar falan yolda cafe de markette her yerde mıncıracak bir tontiş bulurum illa ki.
Ama 2 aydır falan aynı durum bende de söz konusu. Evlilik ilişkim sarsılacak 2.plana düşecek diye korkar oldum...
Eşim bana diyor ki " cevrede kaç tane baba var benim gibi yapan? " yani yapmak istemiyor artık. Ben de " çevredekiler beni ilgilendirmiyor, seni de ilgilendirmesin. Kendi ailemize bakalım diyorum ama özellikle annesinin subliminal mesajları çok etkiliyor.
Inşallah bebegini sağlıkla sihhatle kucağına alırsın, eşin de çevreyi dinlemez .
Korkmana gerek yok insan oğlu her şeye alışıyor. Evlilikten de korkuyorduk ama alıştık, çocuktan korkuyorduk alıştık. Hatta ikici üçüncü çocukları dünyaya getirdik. Bu kadar korkunç bir şey olsa herkes tek çocukta kalırdı.
Allah hayırlısıyla kucağına almayı nasip etsin. ❤❤❤
Bilmiyorum umarım...benim de korkum buydu ve hala bu...
demek ki herkes de oluyor ben garibim galiba diyordum...
eşim çok seviyor çocukları ben de severim ama uzaktan yani...
ama inanın eşimi de çok sever çocuklar...
resmen şimdiden bu adam çocuktan beni görmez olursa diye tuhaf bi hissi büründüm...
anlam veremiyorum bu hisse...
umarım hormonların oyunudur...
anne olmak çok zor bi o kadar da güzel duygu. hamileligim çok zor geçti erken doğum yaptım bebeğim 1 ay olcak kuvezde.her gün sabahtan akşama kadar hastenedeyim ama onu görünce herşeyi unutuyorum yeterki iyi olsun diyorum göğüslerim pompalamaktan mahfoldu ağrı ateş yapıyor hasretlik bi yandan. Rabbim cenneti anaların ayakların altına boşa sermemıs. zor ama mutlaka yaşanması gereken bi duygu bence..
Eşim bana diyor ki " cevrede kaç tane baba var benim gibi yapan? " yani yapmak istemiyor artık. Ben de " çevredekiler beni ilgilendirmiyor, seni de ilgilendirmesin. Kendi ailemize bakalım diyorum ama özellikle annesinin subliminal mesajları çok etkiliyor.
Inşallah bebegini sağlıkla sihhatle kucağına alırsın, eşin de çevreyi dinlemez .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?