Anne olmak istememek 🤦🏻‍♀️

Kendinizi hazır hissettiğiniz zamanı bekleyin
Bekarım bu arada belki yanlış olabilir ama annelik duygusunun hamilelik döneminde ve çocuğun kucağa alınmasıyla edinilebileceğini düşünüyorum
Allah isteyen herkese en doğru zamanda nasip etsin inşallah
 
Ek olarak evet babanın da sorumluluklarını bilmesi, anneye yeri geldiğinde el ayak olabilmesi tabi ki önemli
 
Çocuklardan pek hazzetmiyorum.

Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Ama ya pişman olursam diye korkuyorum.

31 yaşında. 2 senelik evliyim.

Karar veremiyorum. Deliriyorum.
Çevremde pişman olanlar çok. Keşke yapsaydık diyorlar. Yaş geçmiş oluyor
 
Çocuklardan pek hazzetmiyorum.

Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Ama ya pişman olursam diye korkuyorum.

31 yaşında. 2 senelik evliyim.

Karar veremiyorum. Deliriyorum.
Ben de ayni durumdaydım
Gel git yasaya yasaya 39 da Doğum yaptım
Bu yasa kadar çocuk sevmişliğim yoktu hala da dikkatimi pek çekmez
37 ye kadar erteledim ama ilerde pişman olurum diye gözümü kararttım ve bir bebek sahibi oldum , tedavi ile oldu hem de.

39 a kadar deli gbi rahat yaşamış bir insan olarak şuanda gecenin bu saatinde miniğimi emzirirken yazıyorum
Anne olmak çok başka bir duygu imiş
Günde 10 saat uyumadan işe gitsem akşam eve gelip uyuma hayali kurarak mesaimi bitirirdim
BEBEĞİM bir buçuk aylık ve günde 3-4 saatlik uyku ile duruyorum sadece Doğumdan sonrası alışma evresi zordu ama şükür geçti
Çok seviyorum onu
 
1 senelik evliyken ki düşüncelerim bunlardı benimde :) taa 4 yıla kadar devametti. Kendinizi hazır hissetmeden bebek yapmayın evliliğiniz bi otursun,herşey düzene girsin öyle düşünün. Ben kesinlikle evlenir evlenmez çocuk yapanlara hala öyle bakıyorum.
Bi doğursan keşke önce yapsaydım diyeceksin diyenleri bile hala anlayamıyorum. Gayet doğru bir karar vermişim beklemekle :)
 
evliliğiniz daha çok yeni biz de ilk iki yıl Allah isteyene versin dedik. hiç ama hiç istemedik eşimin ödü kopardı yanlışlıkla hamile kalırım diye.
ben çocuklarla hiç anlaşamam genlerimde yok. sorumluluğu çok büyük.
ne zaman ki olmadığını öğrendik çocuk diye delirmeye başladık.
her gün dua ediyorum her ay hayallerim yıkılıyor...
belki zaman geçince siz de olumlu düşünürsünüz heee düşünmezseniz de önemli değil herkes ebeveyn olacak diye bir kural yok
 
allahım günah yazmasın bebek büyütmenin bu kadar zor olduğunu, bütün sorumluluğun bana yükleneceğini bilseydim ( 5 sene hazır olmak için bekledim )sonsuza dek askıya alabilirdim Her şey bi yana bebeğin olunca üzüldüğüm üzerinde kafa patlattığım pek çok şeyin ne kadar önemsiz olduğunu anladım. Dünyada ondan daha güzel bişey yok gibi geliyor tedirgin olmakta haklısın evliliğin tadını çıkarmaya devam et hayırlı vakitte olsun inşallah
 
Annelik duygusu sonradan oluşan bir kavram sanirim. Sizin düşunduklerinizin bir çoğunu ben de düşundum. Ama insan hamile olduğunu ögrendiginde yavas yavas duygulariniz değisiyor. Ben de oyle oldu en azından.hiç bir cocuğa ilgi duymadim . Bir tek yegenimi severim onu da kan cekiyor herhalde. Tabi hala korkularim var nasil bakarım,Iyi bir anne mi olucam, Surekli nasil ilgilenicem, esimin bana ve bebege davranisları nasil olacak.. saymakla bitmez. 20 li yaşlardaysaniz da bekleyin hemen olmasi gerekmiyor zaten . 30 lar da hormonlar devreye giriyor sanirim. Ben 20 lerimde anne olarak asla duşunemezdim kendimi. Simdi olsun istiyorum.
 
Konuyu okurken biran ben mi yazdım diye düşündüm
Benim de evleneli bir sene olmak üzere, etrafım evlenir evlenmez hamile kalanlarla ikişer üçer doğuranlarla dolu. Herkes böyle bir bebek delisi modda, daha şimdiden bebek soranlar bile başladı bana.

Normalde çocukları severim, kardeşimle falan da ilgilenmisliğim vardır, öğretmenim çok anaç olduğumu söyler arkadaşlarım ve velilerim. Ama nedense hiç bebek konusunda bir türlü tamam hallederim ben diyemiyorum, allahtan biraz da borç var onu ödüyoruz da eşimin şuan çok sesi çıkmıyor. Umarım borçlar bittiğinde kendimi hazır hisseder ve bebek istiyor olurum, eşim istiyor biliyorum çünkü.

Ben kafası rahat biri değilim, biraz fazla mükemmelliyetçiyim ve bebek olunca bu rahatlığımın kalmayacağını düşünüyorum, belki biraz fazla ütopik ama ortalık sapıklarla dolu sürekli elim yüreğimde çocuğum için endişelenir modda olup onu kısıtlamak istemiyorum. Ülke şartları ortada, onu gerçekten istediğim gibi yetistirebilir miyim kendime vakit ayırıp evi bebeği işi hepsini bir arada götürebilir miyim , bunlar hep soru işareti.


Bazen bunları söylediğimde hamile yada bebek sahibi olmayı düşünenlerin bunları hiç sorgulamadığının farkına varıyorum, diyorum belki de bu kadar ilerisini gerisini düşünmeden mi olaya atlamak lazım. Ama ben hep planlı programlı bir insan oldum, bu işlere balıklama atlayabilen biri değilim. Eşimle uzun flört sonucu evlendik, bir sorunumuz yok aramız iyi ama dediğiniz gibi yine de bebek işi bana deli cesareti gibi geliyor. Ben bile böyle düşünürken bakıyorum kocasıyla mutsuz olan 2.yi 3.yü yapıyor, yada kötü giden evliliğini kurtarma amacıyla hamile kalıyor.

İçimi dökme yazısı gibi oldu bu ama konuyu takipteyim, tek ben böyle düşünmüyormuşum diye görünce de ayrı mutlu oldum. Demekki benzer düşüncede çok kadın var
 
Çoçuk olayını bence biraz biz hanımlarda kendi kendimize zora sokanlardanız. Mesela bende çok rahat, ve özgürlüğüme düşkün bir insandım bu yüzden iki sene bekledim. Sonrası bende çevreme bakıp zor olur diye düşünüyordum ama hayır herkesin kendi yetiştirme biçimi var hiçte zor olmadı. Bebekken hep o bizim ailemize katıldı bize göre yaşıcak mantığını düşünüp hareket ettim heryeri gezdik hiçte evde kalmadım. Aman çoçuk uyku saati var aman şunu hiç stres yapmadım ne zaman isterse uyudu ne zaman isterse uyandı. En başta çoçuğun da bir birey olduğunu kabul etmekle başlıyor kolaylık. Zorlama değil saygı duyulduğunda çoçuk zaten heryere uyum sağlıyor. Baba olayı çok önemli ben her anımda olaya müdahale ettirdim. Sen tutmasını bilmezsin, mamasını ısısını ayarlayamazsın, sen dikkat etmezsin asla demedim hep eşim fark ettirmeden kendim bakıyordum ama hep bir sorumluluk ondaydı. O yüzden küçüklüğünden beri kızımızla bağları güçlü eşim ilğilendikçe sende sakinleşiyor bak nasılsa sana bakıyor dedikçe iyice hoşuna gitti ve üstümdeki sorumluluğu hafifletti ve kızım babasına çok düşkündü bundan hiç gocunmadım oh dedim keyif saati stress yapmadım ve şuan 4 yaşında ve ben diyorum ki iyikii iyiki... İnanın herşeyi ben yaparım demezseniz çok kolay. Geçen tatilde bir aile aynen şunu dedi biz tatilden birşey anlamadık çoçukla Maf olduk siz çok rahat tatil yaptınız. Tabiki Maf olursun çoçuğun uyku saati havuzu bırak odaya çık sıcakta başını bekle, ben şezlong at bir çarşaf yatsın orada mantığındayım. Devamlı tabak elinde çoçuk yemicem diyor zorla yedirmeye çalışıyor çoçuk ağladıkça adama sarıyor bu sefer adam stress çoçuk yemiyorsa bırak yemesin onunda tercih hakkı var.Yok illa herşeyi zorlama
 
Son düzenleme:
Çocuk yapanlarin nedenini sorgulamasi lazim, yapmayanlarin degil aslinda, ama iste toplumsal normlar...
Yani bir insan durup dururken neden uremeye karar verir?
Kendine ömür boyu tasiyacak maddi-manevi bir sorumluluk yuklenir.
Hic tanimadigi zaten var olmayan birini hayatinda ister? Hem de iyi mi kotu mu, hastalikli mi, engelli mi bilmeden ömür boyu ona bakmayi göze alarak....
Bir tek mantikli neden bulamıyorum ben.
Ha bu arada kararsizlara:
Cocuk yapip pisman olacaginiza, cocuk yapmadiginiza pisman olun, emin olun agirliklari kiyaslanamaz bile ve en azindan ikinci seçeneğin.tek magduru siz olursunuz.
 
bir de benden. 8aylık evliyim. vay be 8 ay olmuş . neyse, ufaktan imalara baslıyorlar artık. ben bebekleri cok sevip arada hamilelikle ilgili araştırmalar yapsam da bunu fiile dökmem çok zor gibi geliyor. bazen gün sonunda makyajımı cıkarmayı bıle unutan ben, bir bebeğin sorumluluğunu nasıl alırım bilmiyorum
 
Çocuklardan pek hazzetmiyorum.

Çocuk sahibi olmak istemiyorum. Ama ya pişman olursam diye korkuyorum.

31 yaşında. 2 senelik evliyim.

Karar veremiyorum. Deliriyorum.
Ben kolay kolay her çocuğu sevemem,çocuklara karşı öyle bir ilgim yoktu. İşten eve yorgun geldiğimde düşünsene evde çocuğun olduğunu bir de onunla ilgileneceksin,dışarda çocuklu kadın ilk önce cocuguna yemek yedirmeye çalıştığında kadın gittiği yerden bir şey anlamıyor sürekli çocukla ilgileniyor düşünceleri olurdu.Kazayla hamile kaldım ve kızım şuan 1 yaşında inanın gerçekten çok güzel bir duygu henüz sahip olmadığınız için öyle geliyor çocuğunuz olsa iyi ki olmuş dersiniz inanın bana :)
 
Merak etmeyin bende düşünemezdim kendimi çocuklu bir şekilde ama iyi ki olmuş diyorum başa gelen her şey çekiliyor.
 
Erkek ilgilenmez kısmı her zaman doğru değil. Avm de bir baba gördük, boynunda kanguru elinde gider çocuğu. Eşime dedim ki iyi bak senin geleceğin
Şaka bir tarafa babalar ilgilenir aslında ama su toplumda çeneleri durmayan bir gurup var ya " Aaa erkek hiç çocuğa bakar mı, aaa erkek hiç çocuğa yemek yedirir mi, aaaa erkek, çocuğu banyo yaptırır mı, aaaa erkek bebegin altını değiştir mi, ( hele kız bebekse ) " onlar bir sussa babalar da babalığını yapacak.

Kızım bir yaşındayken ağır bir cilt rahatsızlığı geçirdim. Suya sabuna dokunamıyordum. O dönem hep babası ilgilendi. Yedirdi, icirdi, banyo yaptırdı. Benim kendi akrabalarım beni nasıl kınadılar anlatamam. Baba kız çocuğunu banyo yaptırmazmış(!)
 
Sanki ben açmışım konuyu. Ben de evlenmeden önce 1-2 sene sonra olabilir diye düşünürken evlendiğimden beri aşırı soğudum çocuk fikrinden. Eşim bakmaz, ilgilenmez, ayrılırız gibi korkularım da yok üstelik. Sadece istemiyorum, sebepsiz bir şekilde. 29 yaşındayım, biyolojik saat, içgüdü vs hiçbir şey yok şu anda. Bilmiyorum sonra ne olur.
 
Aynı ben de sizin gibi düşünüyordum hatta evlendiğimden beri de hep korundum 10 aylık evliyim bende ama korunmama rağmen hamile olduğumu öğrendim geçen ay kısmet olunca oluyor demek ki ama ben de hala hazır hissetmiyorum ve tuhafım alışmaya çalışıyorum
 


İşte bu cahiliyet yüzünden kadınlarımız hep mutsuz
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…