- 1 Mart 2014
- 490
- 1.044
- 313
Acimasizdan ote biraz da mantiksiz..
Acimasizdan ote biraz da mantiksiz..çocuk istememeni anlarımda, gereksiz gibi gelirler demen cok acımasızca
Iyide sen de bebek oldun ve cocuktun bir zamanlar. Demek ki sende cocuk isteyen hormonlardan yok. Arkama birakicagim tek sey ise benim yasadiklarim yaptiklarim, kizim deyil.
Amacim sizi ne yargılamak nede kinamak ben ne sadece çocuk için evlendim nede sadece evlenmek olsun diye evlendim çok severek evlendim 2 sene oldu ve 1 senedir evladim olsun diye ugrasiyorum asik olduğum adamla benden bi parca olsun bizim ikimizin meyvesi sonuçta cennetten gelen bi melek ne bilim ama bu kadar da büyük konuşmayan Rabbimin gücüne gider ve bi evlada muhtaç olursunuz ve o zamanda olmaz yani atalarimizin sözü boşa değildir büyük lokma te ama büyük söz etme
Çok teşekkür ederim. Çocuğunu öyle atanların hasta olduğunu düşünüyorum, ben sadece anneliğin gerektirdiği kutsal duygulara sahip değilim henüz, mesela sabır gibi.
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
Oyy oyy Allahım istemeyene verme, isteyene ver ne olur... Herkesin arzusuna göre olsa ne güzel olurdu
Konu sahibi arkadaşım özel olmazsa bir şey soracağım: annenle aran nasıl? Çocukluğun nasıldı? Neden böyle hissediyorsun bastırılmış duygularını merak ettim de..
Olabilir. Kadınlar tekdüze değil yani, kimi anne olmak istemez, kimi evlenmek istemez. Ben anormal bulmuyorum. Zaten birçok kadın toplum baskısından evlenip çocuk yapıyor.
Ama çocuklardan farklı bir yaratık gibi bahsetmeniz komiğime gitti. " çocuk" diye ayrı bir canlı türü yok. Her insanın geçtiği bir evre bu. Sanki siz yetişkin olarak doğmuşsunuz gibi yazmışınız yani. Onlar da çocuk kalmıyor, sizin yaşınıza gelecekler birgün.
Diğer mesele. Annenize "iyi halt mı ettin, beni doğurdun, doğmak istemezdim" gibi laflarınız normal değil. 31 yaşında, doğduğuna pişman ve annesine her fırsatta bu yüzden sitem eden koskoca bir kadın. Normal mi? Bence bu çok ciddi bir sorun. Hiç vakit kaybetmeden bir doktora gidin. Depresyonda olabilirsiniz. Bu doğduğuna pişman olmaların sonu intihara kadar gider yani.
Dediklerinize tamamen katılıyorum aslında. Anne sevgimi biliyorum, evlat sevgisini de etraftan duyuyorum çok farklıymış. Ben sadece o vasıflara sahip olmadığımı düşünüyorum. Şimdi düşünün bi çocuğum olsa çok kötü bir anne olurdum. Hazır değilim ve bu duygu bende yzun süredir var.
iPhone 'den Kadınlar Kulübü aracılığı ile gönderildi
İlerde canimiz cocuk cekerse yapariz nasil bi dusunce ya
Bende sizi anlıyorum ama Anne olmaya hiçbir zaman hazır olamazsınız ki ve hiçbir zaman dört dörtlük bi annede olamazsınız.. Kötü anne de yoktur bence (tabii çocuğunu çöpe atanlar öldürenler hariç) Sizinde o denli merhametsiz olduğunuzu düşünüyorum. kendini o vasıflara uygun bulmuyorsanız ayrı ama bana sizin kötü anne olmaktan çocuğunuza bakamayacktan veya doğumdan korktuğunuz için böyle düşünüyormuşsunuz gibi geldi. Tabii kendi düşüncem. Ablanız veya kardeşiniz var mı onların çocuğu falan ?
Merhabalar, eski üyeyim fakat yeni yeni paylaşımda bulunmaya başladım. topiklerde çok fazla gezdim ve çoğunluk hamile kalma, bebekler vb ile ilgili şeyler dikkatimi çekti. benim etrafımda kimseyi inandıramadığım bir derdim var. ben kesinlikle hamile kalmak, anne olmak istemiyorum, asla o duyguyu yaşamak istemiyorum. bunu gerçekten istemediğimi kimseye anlatamadım. çok küçüklüğümden beri hep dersleri çok ağır olan okullarda okudum, üniversiteyi kazandım ve, üniversite 2. sınıfta başlayan ve 7 sene süren bir ilişkim oldu. bilirsiniz bayanlar uzun süreli ilişkilerinin evlilikle bitmesini isterler; ben asla istemedim, karşımdaki insanı da koca, baba vs hiç hayal etmedim. kendisi beni evlenmeye ikna etti, zorla çeyiz düzdürdü ve söze 1 ay kala terk etti. ilişkim bitince yine beraberliklerim oldu ama asla evlilik istemedim. bu arada hep özel işlerde çalışıp çeviri yapıyordum. iş kadını olmayı çok seviyordum. 1 sene sonra şimdiki eşimle evlendim, onu çok seviyorum, beni evlenmeye ikna etti. kına vb düğün asla yaptırmak istemedim, çeyiz vb dantel asla yaptırmadım.
bu yaşıma kadar girdiğim her ortamda çocuk ve bebek muhabbeti başlar başlamaz sıkıntıdan bayılacak gibi olup hep kaçmışımdır. öğretmenlik mezunu olmama rağmen çocukları sevmediğim için öğretmenlik hiç yapmadım, başka dalda uzmanlaştım. çocuklarla asla anlaşamam ve onları hiç sevmem, çok gereksiz gibi gelirler, insanların o öldüğünde arkasında bırakacakları biri kalsın diye yaptıkları şeyler gibi gelir. asla seviyelerine de inemem, çocukla çocuk olamam. bir soruyu bozuk plak gibi tekrar tekrar sorarlar ya, delirecek gibi olurum. artık çevremde herkes çocuklu ve ortama girmekten bunalıyorum, çünkü kadınlar kadın olmaktan çıkmış ve sadece annelik muhabbeti dönüyor. bu isteksizliğimi anlattığım istisnasız herkes, çocuğun olunca bunlar geçecek, rahmine düşünce değişeceksin vs. diyorlar. ama ben çocuk fikrini düşündüğüm anda içim kararıyor. eşim sorun etmiyor, asla doğurma istemiyorsan diyor, ya canın bebek çekerse benim yaşım geçince diyorum, önemli değil evlatlık alırız, bakıma muhtaç çok çocuk var diyor. 28 yaşında evlendim, 31 yaşıma girmek üzereyim ve 2,5 senelik evliyim. kayınvalidem ve annem torun baskısı yapmaya başladılar, sussunlar diye eşim istemiyor diyorum, halbuki ömür boyu olmayacak. annem çocuğun olursa eşin evine daha çok bağlı olur diyor. her kadın annelik içgüdüsel davranışına sahip olmak zorunda mı? lütfen yargılamamaya çalışın.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?