Anne olmak istemiyorum.. Fikirlerinize ihtiyacım var

loveautumn .!.:

Seninle aynı durumdayım bende sen daha yeni evlisin üstelik..
Benim 10. senem hala çocuk istemiyorum hiçbir zamanda istemedim nedense..
Belki ilerde anne olacağım belki olmayacağım bilemiyorum ama sanki hiç olmayacakmışım gibi geliyor.
Çocuksuz olmak bana göre eksiklik değil o yüzden olmasa olur diyorum açıkcası..
Takılma bu kadar bence sıla ne demiş
"En Doğru Zaman Canım İstediği Zaman" :))

Genişletmek için tıkla...

iyivegucluol .!.:

Annem, bana ve kardeşime keşke sizi doğurmasaydım, o zaman hayatım çok farklı olur derdi. Severdi, korurdu, eğitimimize önem verdi okuttu, hep peşimizdeydi ilgiliydi, dışarıda yemek yemez eve de getirirdi biz de yiyelim diye. Anneydi işte ama pişmanlık vardı içinde aynı zamanda. Özellikle babam ile olan sorunlarında ona katlanma nedeni olarak bizi görüyordu sadece. Zaten akıl sağlığında ciddi sıkıntılar yoksa anne pişman olsa bile çocuğuna iyi bakıyor.
Derinde biryerlerde pişmanlık duygusuyla yaşamak istemiyorum. Çocuğum olsa maddi anlamda yeterim, donanımlı bir çocuk olması için elimden geleni yaparım, onun için yurt dışına bile yerleşirim ama manevi olarak sabrım yok. Bir çocuk nasıl yetiştirilmeli, nasıl mutlu bir insan olarak büyür biliyorum ama ben hatalarını, huysuzluklarını iyi idare edemem, sinirlenirim, kızarım boğarım onu büyük ihtimalle. Yazık değil mi ona? Ona yazık peki ben pişmanlık hissettiğimde geri dönüşü olmayan bir yola girdiğim için kendimi tükettiğim anlarda bana yazık olmayacak mı? Psikolojik olarak altından kalkamayacağımı düşünüyorum. Hele sorunlu bir birey olursa içim yanar. Tüm suçu kendimde bulurum biliyorum. Mutsuz etme ihtimalim olan bir çocuğu doğuramam. İsteyen herkesin olsun inşallah ama ben kendime güvenmiyorum. Tamam yeter dayanamıyorum tüm bunlara dediğimde benim yerime dayanacak yedek bir anne getirmeyecekler. Hadi sen 2-3 ay annelikten muafsın, kendine geldiğinde devam edersin demeyecek kimse, dese bile kim bırakır çocuğunu. Ne çocuğun ne kendimin günahına girme riski ile bu büyük sorumluluğun altına giremem. Gözümde fazla büyüyor belki olsa çok mutlu olacağız beraber ama ya olmazsak? Korku bu işte.

Genişletmek için tıkla...

iyivegucluol .!.:

Annem, bana ve kardeşime keşke sizi doğurmasaydım, o zaman hayatım çok farklı olur derdi. Severdi, korurdu, eğitimimize önem verdi okuttu, hep peşimizdeydi ilgiliydi, dışarıda yemek yemez eve de getirirdi biz de yiyelim diye. Anneydi işte ama pişmanlık vardı içinde aynı zamanda. Özellikle babam ile olan sorunlarında ona katlanma nedeni olarak bizi görüyordu sadece. Zaten akıl sağlığında ciddi sıkıntılar yoksa anne pişman olsa bile çocuğuna iyi bakıyor.
Derinde biryerlerde pişmanlık duygusuyla yaşamak istemiyorum. Çocuğum olsa maddi anlamda yeterim, donanımlı bir çocuk olması için elimden geleni yaparım, onun için yurt dışına bile yerleşirim ama manevi olarak sabrım yok. Bir çocuk nasıl yetiştirilmeli, nasıl mutlu bir insan olarak büyür biliyorum ama ben hatalarını, huysuzluklarını iyi idare edemem, sinirlenirim, kızarım boğarım onu büyük ihtimalle. Yazık değil mi ona? Ona yazık peki ben pişmanlık hissettiğimde geri dönüşü olmayan bir yola girdiğim için kendimi tükettiğim anlarda bana yazık olmayacak mı? Psikolojik olarak altından kalkamayacağımı düşünüyorum. Hele sorunlu bir birey olursa içim yanar. Tüm suçu kendimde bulurum biliyorum. Mutsuz etme ihtimalim olan bir çocuğu doğuramam. İsteyen herkesin olsun inşallah ama ben kendime güvenmiyorum. Tamam yeter dayanamıyorum tüm bunlara dediğimde benim yerime dayanacak yedek bir anne getirmeyecekler. Hadi sen 2-3 ay annelikten muafsın, kendine geldiğinde devam edersin demeyecek kimse, dese bile kim bırakır çocuğunu. Ne çocuğun ne kendimin günahına girme riski ile bu büyük sorumluluğun altına giremem. Gözümde fazla büyüyor belki olsa çok mutlu olacağız beraber ama ya olmazsak? Korku bu işte.

Genişletmek için tıkla...

elizz0006 .!.:

merhabalar konuyu okudum biraz benim bir tanıdığım yaşlı teyzenin 7 çocuğu var ama şuan huzurevinde, yani yorumsuz...
koskoca bir hayat sonrası maalesef bu...
çocuk düşünmeyen bayanlara saygı duyulsun,Allah verirse de hayırlısını versin

Genişletmek için tıkla...

Bizim bir komşu dede de 5 çocuğuna rağmen soğuktan donarak yalnız öldü, evladın da ebeveynin de hayırlısı nasip olsun, anne babanın hayırsızı da kötü, bakmayan, hırpalayan, sokağa, çöpe atan, kendi elleriyle öldüren anne babalar var

Angelina1 .!.:

Herkese Merhabalar;

28 yaşındayım 2 yıllık evliyim..Resmen bir çıkmazın içindeyim ve sizin fikirlerinize ihtiyacım var.Arkadaşlar ben anne olmak istemiyorum.Yani içimde annelik duygusu yok..Bebekler ve çocuklar bu dünyanın en masum canlıları bunun bilincindeyim ama hayatımda hiçbir zaman çocugum olsun hayalleri kuran bir kadın olmadım..Hani bazı kadınlar kucağına bir bebek aldığında benim de olsa keşke diye düşünürler ya böyle bir düşüncem asla olmadı..Sürekli kendimi sorguluyorum bende mi bir tuhaflık var diye ama bir canlının bana anne demesini bana bağımlı olmasını istemiyorum.

Belki bana kızacaksınız ama çocuk olunca hayatım alt üst olacak bütün düzenim bozulacak gibi hissediyorum.Bu sorumluluğu alacak kadar güçlü hissedemiyorum kendimi.Bu konuyu kimle konuştuysam hele bi kucağına al bak herşey değişir diyor ama ya pişman olursam..Arkadaşlar anne olup pişman olan varmı içinizde ? Eşimle konuşuyorum bu durumu eşim zorlamıyor illa ki çocuğumuz olsun diye ama 10 yıl sonra neden böyle düşünmüşüm keşke çocuk yapsaydım diye büyük bir pişmanlık içindede olabilirim..

İşin içinden çıkamıyorum.Lütfen ama lütfen fikirlerinizi bekliyorum

Genişletmek için tıkla...