ben de 3 gündür filan kedi anası oldum. ailemize minik bir yavru kedi katıldı, 3-4 haftalık olması lazım. hayatını kurtardık ve doğasında bırakacak bir ortam bulamadığımız için aldık evimize çıkardık. 3 gündür ilgileniyorum, yavru daha, annesi ortalıkta yoktu ben de özel kedi sütü aldım ama biberonla içiyor o da o kadar zor içiyor ki doyurana kadar canım çıkıyor. biberona alışkın değil, sürekli itiyor, sabit durmuyor, ağzını açmıyor falan derken sonuç her yerim tırmık izi ve üstüme başıma damlayan, fışkıran kedi sütü ama doymuş bir yavru. :) karnı doyunca kucağımda hemen mayışıyor, uyuyor falan. elimi yalıyor vs. dişleri kaşınıyor arada ısırıyor... 3 gündür tırmık izleri içindeyim, daha yeni giydiklerim kedimiz sayesinde süt lekesi oluyor... ama ortada bir can var ve o bana muhtaç. varsın ellerim yara olsun, üstüm başım süt olsun, ne olacak? onun karnı doyuyor, keyfi yerinde, devamlı mırıl mırıl, ufaktan ufaktan oynuyor, bol bol uyuyor, beni gördüğü an miyavlamaya başlıyor, ailedeki diğer fertler de kendisiyle ilgilenince şımarıyor falan... e şimdi bu sadece bir kedi. benim de işim gücüm aksadı günde 3-4 kez mama yedirirken boğuşuyoruz, ilgi istiyor vakit ayırıyorum. insanın kendi çocuğu olsa biz insanken kedi yavrusuna böyle davranıyorsak kendi yavrumuza neler yapmayız? her şeyin en güzelini vermemiz lazım. anne değilim, olmayı da düşünmüyorum şimdilik, yani hayatım o yöne gitmiyor ama bence bu düşüncelerden zaman içinde kurtulacaksınız belki birşeyler düzene oturduktan sonra.