Anne olmak

Penguhan

Nirvana
Kayıtlı Üye
21 Aralık 2008
182
295
628
40
Merhaba hanımlar, benim 7 aylık bir bebeğim var. Zamanın bir an önce geçmesini ve sağlıkla büyümesini istiyorum. Zamanla anneliğin kolaylaştığını düşündüğüm için. Bekarkenki gibi rahat günlerime geri dönemem tabiki ama.Sizler bebekleriniz kaç yaşına gelince rahat etmeye başladınız, eski günlerinize döndünüz? Kimisi diyorki 2 yaşından sonra rahat ettim. Kimi diyor 4 yaş. Kimisi de okula başlayınca. Hiç rahat edemedim diyenler de var tabi.Çocuk bakmanın en azından fiziksel yorgunluğu ne zaman son bulur
 
Ben daha doğum yapmadım ama sizin yaşadıklarınızı yaşarım diye çok kaygılıyım. Ya şu anki halimi ararsam diyorum. Etrafımda sorduğum kişiler genelde kreşe başlayınca rahat ettiklerini söylediler. Sanırım özbakım becerilerini orda geliştiriyor düzen sağlıyor anne rahatlıyor
 
O çocuğuna göre değişir benim oğlum 2.5 yaşında herşey daha da zorlaştı masaAllah çok hareketli ve hızlı aynı zamanda yemek seçmeye başladı daha niceleri
 
en güzel günlerin yürüyene kadar dır . 3 cocuk annesi tecrübemle. onu asılacak, bunu cekecek cekmeceye eli sıkışacak. koş hic durma yüremeyi çok severler güven banaa bòyle dursun büyümesin. ergen olduklarında rahatlarsın çatısma olmasin diye sessiz kalmak zorundasın
 
Ben emzirmeyi bırakınca kendime geldim. 2 yaşına kadar emdi ama hiç sevmedim emzirmeyi.. özellikle son dönemlerde aşırı bağımlı olmuştu göz göze gelmeye korkuyordum. Hep bağımsızlığımı özlüyordum. Üstelik pandemi annesiydim ve çok kez kendimi özlediğim için ağlayıp, sonra böyle hissettiğim için bir daha ağlıyordum :) çünkü o dönem sadece "anne" olarak var olmuştum.. beni yoran biraz da tutumumdu. Her şeyi dört dörtlül ve eksiksiz yapma çabamdı. Sanki yapmazsam, iyi bakamıyormuşum hissiydi.
Kusursuz yapacağım diye o güzel günleri hep telaşla geçirdim.
Organik ek gıdalar, ayrı yemekler, gelişimi için durmadan aktiviteler, tel tv asla yok (şuanda da yok gerçi) günün her dakikasını oyunla geçirip, oğluma kaliteli zamanlar sağlama cabasında kendimi unutmuştum ve bir süre sonra patlak verdi.
27 aylıkken pedagog tavsiyesiyle okula yazdırdım. Bana artık evde yapabilecegim bir şey kalmadığını artık onun arkadaşa, akrana ihtiyaç duyduğunu söyledi.
Geçen sene yarım gün verdim ve inanılmaz iyi geldi bana. Sosyal hayatımı güçlendirdim, tüm ihtiyaçlarimi cocuksuz halledebildim ve çocuğumu özleyip eve geldiğinde daha kaliteli zaman geçirebildim.
2 yaşında memeyi bıraktığımızda da her haftasonu kayınvalideme ya da annem bırakıp gezmeye başladım o da çok iyi geldi.

Şimdi 3 bucuk yasında tam gün gidiyor okula ve mis gibiyiz.
Orada etkinliklerini hallediyor, arkadaşlarıyla kurallar çerçevesinde oyunlar oynayıp yemeğini yiyor bana ise sadece doya doya sevmesi kalıyor :)
Ve okula gittikten sonra oğlumun huyları da olumlu yönde çok değişti. Daha ılımlı, anlayışlı, sorumluluk ve disiplin sahibi bir çocuk oldu.


Başka çocuk düşünmüyorum ama eğer o zamanlara dönebilseydim (bebeklik) şimdi ki aklımla daha farklı olurdu. Akışına bırakır, olduğu kadarını yapardım en azından telaşlı pimpirikli bir anne değil de mutlu ve anın tadını çıkaran bir anne olurdum.
Farkettim ki biraz geç yese ya da yemese bir şey olmuyor, 1 hafta banyo yapmasa bir şey olmuyor.. iki öksürünce korkmama gerek yokmuş gibi.

Tavsiyem önce kendinize iyi davranın, size iyi gelen seyleri yapın sonrası kaç aylık olursa olsun kolaylaşıyor
 
Espri ile karışık benzer yorumda bulundum :)

Bende hamileyim, şöyle düşünüyorum;
Bir gün mutlaka çocuğumuz olsun istiyorsak, bu zorluk illaki bir gün olacak. (Allah nasip ederse)

Diğer yorumlarda "her yaşın bir zorluğu var" cümlesine katılıyorum ancak bebeklik dönemi tamamen aileye bağımlı bir dönem olduğu için aileyi daha fazla yoracaktır fiziksel açıdan.

Güzel düşünelim, güzel olsun
 
Ben en çok bebekliktenkorkuyorm gece uyanmalrı va
 
Emmeyi bırakıp, uyku düzenleri normale dönünce rahatladım ben. 2 yaşa denk geliyor aşağı,yukarı. Ondan sonra yaş sendromu, vs.bitmeyen şeyler oluyor elbette ama şimdi 8 ve 5 yaştan bildiriyorum ilk 2 yıl kadar zorlayan bir şey olmadı. Ama bu eskisi gibi olmak gibi bir şey değil. Hiçbir şey çocuktan önceki gibi olmuyor hayatımızda olmayacak. Öyle bir beklentiniz olmasın.
 
İnşallah benim oğlum da büyüdükçe sizdeki gibi olumlu şekilde seyreder herşey
 
Emzirme dönemi bitince, gece uykuları düzene girince, yürüyüp keşif yapma dönemleri de geçince şöyle tahmini 3 yaş civarı fiziksel yorgunluklarınız azalabilir.
Ve fakat annelik her daim yorgunluk, endişeli olma halidir.
Fiziksel yorgunluk geçse de gönül yorgunluğu daimi kalacaktır
Evladınız sağlıklı ve hayırlı olsun, gerisi mühim değil.
Zira büyüdükçe sıkıntılar şekil değiştiriyor.
 
Bende sizin gibi dusunuyordum.Kizim 9 yasinda keske hersey bebekliginde oldugu kadar kolay olsaydi diyotum simdi.tutturmalar sinirlenmeler.Bana sorarsaniz anin tadini cikarin buyudugundede bu gunleri ozleyeceksiniz
 
 
Korkutuyorsunuz beni arkadaşlar gjfj

5 sene sonra çocuk sahibi olmaya karar verdik.
5 yılın rahatlığı, keyfe kederliği var üstümüzde.
işimiz zor herhalde
Çok ama çok zor ben size söyleyeyimBen de benzer durumdayım. Etrafımkilere kızıyorum niye daha önce söylemediniz bu kadar zor olduğunu. Herkes ciciş tatliş taraflarından bahsediyor hep. Haliyle insan özeniyor. Ama gerçekler başka çıktı
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…