Yazık olmuş o bebege.Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Ben size bir şey söylemek istiyorum.Kendinize ne kadar çok haksızlık ediyorsunuz.Burada size atarlananların lohusalıklarında neler yaptıklarını unuttuklarına eminim.Ben anne değilim çok istememe rağmen yıllardır olmadı ama çevremden kardeşimden biliyorum bu ruh halini.Hiç kolay zamanlar değil,ablam emzirmemek için kendini odaya kitlerdi annem kapıda yalvarırdı.Tanıdığım en iyi annedir ablam.Elbette gidip bir uzmana danışın,rahatlarsınız yardımı olur.Ama kötü anneyim,anne olmamalıydım gibi telkinleri bırakın.Kısa zaman sonra bu zor günler geçecek inanın bana.Allah yavrunuzu size bağaşlasın inşallah.Az önce eşimle konuştum. Ben gitmek istiyorum dedim. Tamam ben de gelirim dedi randevu aldık. Düzelmesi lazım zaten. Burada kışkırtıcı yırumlar olmasına rağmen bu bile iyi gelmişken bir destekle çok şeyi olumlarım umarım
Kadın hasta yahu! Kurtarın beni demiş... ebediyen cehennemde kalacaksın hükmüne kadarsa gitmişsiniz pes!Asıl biz size öfke doluyuz. El kadar bebenin ne suçu var. Bir de tüp bebekle sahip olmuşsunuz ona. Öldürmeyi düşünüyorum ne demek. Allah'tan korkun
Oldururseniz ebediyen cehennemde kalacaksiniz. Bunu göze alıyor musunuz katil !!! Bu kadar şeytanın içinize girmesine müsaade etmeyin . Besmele çekin. Ve de bakin tutun !!!
Çocuğun ne suçu vardı ki sizin gibi annesi var!!!
Lohusalik uzadiginda depresyona donusuyo 40 in ciktiginda hala ayni hüznü yasiyosan bebege tahammulun artmiyosa iste tamda orda yardim alman gerekiyorLohusalık sendromu bu kadar uzun sürer mi acaba. Aklıma ilk o geldi. Bilen anneler yazsın belki de ağır şekilde lohusalık sendromu geçiriyorsunuzdur. (lohusalık sıtması da diyolar galiba). Bana kayınvalidem bahsetmişti ben dogum yaptıgımda. Ona olmuş 2. Doğumunda. Emzirmek bile istememiş. Ağır bir şey diye biliyorum. Buraya yazdıgınıza göre sizde bir gariplik oldugunun farkındasınız. Profesyonel bir destek almanız şart. İçten içe kızıyorum ama size de üzüldüm aynı zamanda. Kimse böyle şeyler yaşamak yaşatmak istemez neticede. Umarım kısa zamanda toparlanırsınız. Ama tıbbi destek şart.
ne kadar da güzel aciklamissiniz.Lohusa depresyonu yasayan tüm kadinlar adina size tesekkür ediyorum.
Ben de 31 yaşındayım... Öyle çok fazla bebek isteği yok içimde. Uykuma ve standart rutin hayatıma çok bağlıyım. Değişikliklere çok fazla açık değilim. Hele ki böyle bi değişiklik. Ben de böyle bi anne olurum diye çok korkuyorum
ben de size irite oldum. Sadece siz çalışıyorsunuz değil mi buna. Sadece evladını düşünen sizsiniz. Ben her sabah kalkıp aaa bugün de öldürmemişim tüh diye mi bakıyorum bebeğime sizce.Mükemmel değilim öyle bir iddiam da yok, ama en azından çocuklarıma iyi bir anne olmaya çalışıyorum. Normalde eleştirmeyecektim sabret geçer vs diyecektim ama bazen çocuğu öldürmek istiyorum cümlenizden sonra birden irite oldum , ılımlı yaklaşamıyorum kusura bakmayın.
Bir önceki alıntıyı hatalı yapmışım. Sitemim size değil.Ben de 31 yaşındayım... Öyle çok fazla bebek isteği yok içimde. Uykuma ve standart rutin hayatıma çok bağlıyım. Değişikliklere çok fazla açık değilim. Hele ki böyle bi değişiklik. Ben de böyle bi anne olurum diye çok korkuyorum ama görüyorum ki siz tedavi ile elde etmişsiniz. Yaş faktörünüz de çok önemli bu konuda. Yaş ilerledikçe tahammül de azalıyor.
Asıl biz size öfke doluyuz. El kadar bebenin ne suçu var. Bir de tüp bebekle sahip olmuşsunuz ona. Öldürmeyi düşünüyorum ne demek. Allah'tan korkun
Oldururseniz ebediyen cehennemde kalacaksiniz. Bunu göze alıyor musunuz katil !!! Bu kadar şeytanın içinize girmesine müsaade etmeyin . Besmele çekin. Ve de bakin tutun !!!
Çocuğun ne suçu vardı ki sizin gibi annesi var!!!
çalışıyorsunuz tamam da üzerinizde ne kadar yük var evin temizliği yemeği hala sizde mi? Çocuk artı evin tüm sorumlulukları sizdeyse taşıyabileceğinizden fazla yük var üzerinizde demektir. Ama bebeğiniz daha çok küçük hele bi 2 yaşını geçsin bilerek yapsın bazı şeyleri asıl o zaman sinirlenecek durumlar oluyor. Şu an sinirlenmeniz, daha doğrusu bu kadar sinirlenmeniz olağan dışı bence. Evladına zarar vermekten korkan çözüm arayan bir anne olduğunuzu düşünüyorum bence de psikolojik destek alın.Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Bakın henüz çok küçük,2 aydır sizden ayrı kalıyor gündüz,akşam geldiginizde de kokunuzu hissetmek istiyordur,artık sizi tanıyor,özlüyor benim oğlumda 6 aylık ordan biliyorum,eskiden kimseyi yabancılamazdı ama artik birinin kucağına giderse gözünü benden ayırmıyor,almazsam aglıyor.
Psikolojik destek alın,bebeğinizle empati kurmaya çalışın, şu an ona herşey,herkes yabancı,hiçbirşey bilmiyor,derdini anlatamıyor daha aç mı tok mu,karnı mı ağrıyor bilmiyorsunuz.
Uyutmakta güçlük çekiyorsanız beyaz gürültü tabir edilen seslerden dinletin ,işe yarıyor hatta ben bu sesi çıkaran oyuncak aldım bir tane,kalabalık bir ortamda uyutmam gerekiyorsa kullanıyorum diğer seslerden etkilenmiyor uyurken.
Anne,kayinvalide anlaşabileceğiniz bir yakınınız varsa onlardan yardım isteyebilirsiniz ama lütfen böyle devam etmeyin.
Sizin siniriniz stresiniz huysuzluğunuz emin olun hepsi geçiyor bebeğinize,mutlu,sakin anne mutlu bebek.
Ev ile ilgili hiç yüküm yok şükür. Hafta 1 yardımcı geliyor. Yemek işini annemlerde çözüyoruz genellikle, olmazsa da pratik çözümler. Bebeğimin normsl şartlarda uyanık olduğu anları birlikte ve kaliteli geçirmek için bu söylediğiniz yükleri bir kenara ittim. Bu konuda eşim de sağolsun destekçi.çalışıyorsunuz tamam da üzerinizde ne kadar yük var evin temizliği yemeği hala sizde mi? Çocuk artı evin tüm sorumlulukları sizdeyse taşıyabileceğinizden fazla yük var üzerinizde demektir. Ama bebeğiniz daha çok küçük hele bi 2 yaşını geçsin bilerek yapsın bazı şeyleri asıl o zaman sinirlenecek durumlar oluyor. Şu an sinirlenmeniz, daha doğrusu bu kadar sinirlenmeniz olağan dışı bence. Evladına zarar vermekten korkan çözüm arayan bir anne olduğunuzu düşünüyorum bence de psikolojik destek alın.
Bilinçli bir şekilde hatırlamayacak ama bilinçaltında hep olacak.Ev ile ilgili hiç yüküm yok şükür. Hafta 1 yardımcı geliyor. Yemek işini annemlerde çözüyoruz genellikle, olmazsa da pratik çözümler. Bebeğimin normsl şartlarda uyanık olduğu anları birlikte ve kaliteli geçirmek için bu söylediğiniz yükleri bir kenara ittim. Bu konuda eşim de sağolsun destekçi.
Şimdi çok küçük yaşadıklarımızı hatırlamayacak. Ben ona bağırıp kızan bir anne figürü olmak istemediğim için çabalıyorum zaten. Gelip geçici dediğim şeylerle başedemediğimi görüyorum artık. Bugün inşallah ilk randevum var. Umarım ailem için en iyisi olur
Hatırlamayacak dediğim iyi ki anlamında değil elbette.Bilinçli bir şekilde hatırlamayacak ama bilinçaltında hep olacak.
Herkes yazmış ama ben de tekrarlayayım: Psikolojik destek alın. Kendi kendinize çözemeyeceksiniz belli ki.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?