Az önce eşimle konuştum. Ben gitmek istiyorum dedim. Tamam ben de gelirim dedi randevu aldık. Düzelmesi lazım zaten. Burada kışkırtıcı yırumlar olmasına rağmen bu bile iyi gelmişken bir destekle çok şeyi olumlarım umarımBiran evvel toparlanmanız dileğiyle...
Unutmayın her anne mükemmeldir ..
Siz yaşadığınız bu psikolojik sorunun farkına varıp, rahatsızlığınızı dile getirmişsiniz zaten...
Psikolojik destek ile herşey daha güzel olacak inşaallah
Eşinizi de alkışlıyorum elinden gelen desteği yapmış, çoğu eş eşiniz gibi anlayışlı olamazdı diye düşünüyorum... (geceleri kalkıp bebeği sakinleştirme vs.)
Zaman zaman hepimizde oluyor bu sinir stres sonrası pişmanlık.. Ama aşırıya kaçmamak kaydıyla her evde olabilir tartışma kendine yüklenme keşke biri olsa yardım edecek zaman zaman bebegi alacak seni ferahlatacak ozmn sana da iyi gelirdi.. Destek almak muhakkak ikinize hatta üçünüze de iyi gelecektirMerhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Bebek dediğime takılanlar olmuş yardırıyor. Bebeğim desem o çocuğa bebeğim deme hakkın yok diyecekler falan falan.İşte diyorum ya empati empati empati. Empati kuramıyorlar o yetenekleri yok. Konu kendini övmeye gelince ama wuhuu allahuekber. Kendilerinden geçiyorlar
Ya valla hasetlikleri klavyelerine yansımışBebek dediğime takılanlar olmuş yardırıyor. Bebeğim desem o çocuğa bebeğim deme hakkın yok diyecekler falan falan.
Elbette herkes destek olsun beni ayakta alkışlasın istemiyorum fakat sınırlarını bilsin insanlar.
Terbiye sınırı... yok fakat. Şu klavye delikanlılığı tabiri var ya tam bu hanım efendiler için uygun.
Canım çoğumuz anneyiz yahut anne adayıyız ..Ya siz gerçekten mükemmel bi insansınız şu yorumun alnı olsa da öpsem keşke. İşte örnek bir mesaj. Derdini paylaşan bir insana yardımcı olabilmek için gerekli unsurların hepsi bu mesajda mevcut: rasyonel yaklaşım, pozitif enerji, iyi temenni, çözüm önerisi ve olumlu noktalara dikkat çekiş. Şu mesajı okuyup biraz insanlık öğrenirler umarım
Bence yorumları okumayın canı sıkılan, derdi olan size patlamış...Az önce eşimle konuştum. Ben gitmek istiyorum dedim. Tamam ben de gelirim dedi randevu aldık. Düzelmesi lazım zaten. Burada kışkırtıcı yırumlar olmasına rağmen bu bile iyi gelmişken bir destekle çok şeyi olumlarım umarım
Yuhh ya bu nasıl bi yorumdur.. Eğitim seviyenizi merak ettimBende 5 aylik bebek annesiyim ve sinirden yazdıklarının tamamini okumadim bile kucuck sana muhtac bebegi birakip 3.5 ayda kosa kosa ise gidersen olacagi bu ne oldu acliktan oldunuz mu acikta miydiniz Allah bilir 3 kurus para icin aksama kadar 1000 kisiye tahammul ediyosunuzdur bi avuc cana yaptiklariniza bak Allah korusun o bebegi sizden derhal psikologa gidin anneniz kayinvalideniz varsa yaniniza cagirin sizin elinize kalmasin o masum cocuk
Uykusuzluktan, yorgunluktan bayılma noktasina geldiğim zamanlarda, gaz sancısıyla sabah beslere kadar omuzumda gezdirip dizlerimin tutmayip tam isyan edecegim zamanlarda bir an için Allahin kucağımdaki o emaneti benden aldığını hayal ederim. Ne büyük ne geçmez bir acı değil mi?Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Mükemmel değilim öyle bir iddiam da yok, ama en azından çocuklarıma iyi bir anne olmaya çalışıyorum. Normalde eleştirmeyecektim sabret geçer vs diyecektim ama bazen çocuğu öldürmek istiyorum cümlenizden sonra birden irite oldum , ılımlı yaklaşamıyorum kusura bakmayın.Evet çok mutluyum. Çocuğumu hırpalamıyorum yanlış okumuşsunuz balkondan atıyorum eşim koşup tutuyor allahtan.
Mesela çok mu mükemmelsiniz?
Asıl biz size öfke doluyuz. El kadar bebenin ne suçu var. Bir de tüp bebekle sahip olmuşsunuz ona. Öldürmeyi düşünüyorum ne demek. Allah'tan korkunMerhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Bu tarz seviyesizlikleri gözardı edin lütfen... Bir adet şuan üst mesajda da bulunuyor.Siz ne kadar terbiyesiz bir insansınız.
Allaha çok şükür benim evladımı benden koruyacak annem babam kayınvalidem var. İnşallah sizin de bir avuç çocupunuzu sizden koruyacak birisi vardır.
Ekmeğimi aşımı siz mi vereceksiniz. Benim evime giren girecek olan 3 kuruş paranın hesabından size ne siz bunu hangi cürret ile sorgularsınız. Siz bana laf söyleywne kadar kendi nefret söylemlerinizi törpüleyin.
Hiç kşmseye bu yorumu yapmamıştım ama tekrar söyleyeceğim ne kadar terbiyesiz bir insansınız. Yazık size
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?