- 28 Eylül 2014
- 1.518
- 1.380
- 158
- Konu Sahibi kesenmakas
-
- #141
Burada nazire yaptım elbette ki
Burada nazire yaptım elbette kiÇocucugunuzu suçluyorsunuz dedıgım kısım
Kadın çaresiz, yardım istiyor önce eşinden sonra bizden. Elimi tut yardım et bana demiş. Kadının çaresizliğini o kadar çok hissetimki üzüldüm açıkcası. Kadın çocuğunu dövüp dövüp sokağa bırakmamişki. Siz o tür anneler ile karıstırmışsınız konu sahibini. Ben burada ruhsal bir hastalık geçiren çaresiz yardım isteyen bir hasta insan görüyorum. Neler yaşadı yasıyor Allah ve kendisi biliyor. Yapmayın böyle insanlar böyle böyle intihara sürükleniyor. Dibe çökmeden yardım etmeliyiz bu insana. Yavrusu var kurtulmalı bu halinden.Zamanında lütfen herkes anne olmasin diye yazdığımda burdaki yorum yazan herkes beni azarlamıştı aha alın size başka bir annecik.
Oluyor çok şükür. Olmuyor değil fakat k.validem zaten bütün gün oğlumla. Annem önce dedemin hastalığı sonra vefatı nedeniyle çok bizimle olamadı bu sıra. Babannemiz de ilk zamanlar ben eve girdiğim anda evine geçiyordu aç mıyım üstümü mü değiştireceğim... bu bende biraz yük oluyoruz duygusu yarattı. Evet öyle değil elbette ama. Şimdi babannemiz annemden daha çok yardımcı ve destek olunca bir de akşam mı yorayım diye düşünüyordum ama hatalıymışım.Benim ki de yatağa yatırınca sanırsın ki Soprano :) öyle bağırır. O zaman anlıyorum ki 3 saat yürüyeceğim en az. Kolum yorulunca kanguruya geçiyoruz. Annelik zor kimse yargılayamaz ama dışarıdan destek ile daha kolay atlatılabilir bu dönem . Önce psikolojik destek sonra aileden fizyolojik destek alın. Siz onları anneanne babaanne yaptınız biraz katkıları da olsun di mi ama :)
2 yaşında bi kızım var tam 40 günlüktü sabah 7ye kadar uyumadı eşim de yurtdisindydi kızıma bağırdım ne istiyorsun uyu artık diye hala vicdan azabı duyuyorum hala utanıyorum kızımdan. Içimde coook büyük bir yaradır. Şimdi ikinci bebegim 2 aylık çok daha sabirliyim zamanla geçiyor ama derin yaralar bırakmadan destek alın lutfen. Onlar bize muhtaç bize emanetMerhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Bak arkadasım bende gayet net ve iyi bir şekilde anlıyorum . Ama arkadaşin yapması gerekenler belliyken yapmaması düşündürüyor,annesi ve kvden yardım almak ve psikoloğa gitmek varken niye hala duruyor? Neyin inadı illa herseyle ben baş edicem diye? Evet herkes kendi ayaklari üstünde durmak ister böyle zamanlarda ama olmuyorsa niye hem kendine hemde el kadar yavruya hayati zindan ediyor?Kadın çaresiz, yardım istiyor önce eşinden sonra bizden. Elimi tut yardım et bana demiş. Kadının çaresizliğini o kadar çok hissetimki üzüldüm açıkcası. Kadın çocuğunu dövüp dövüp sokağa bırakmamişki. Siz o tür anneler ile karıstırmışsınız konu sahibini. Ben burada ruhsal bir hastalık geçiren çaresiz yardım isteyen bir hasta insan görüyorum. Neler yaşadı yasıyor Allah ve kendisi biliyor. Yapmayın böyle insanlar böyle böyle intihara sürükleniyor. Dibe çökmeden yardım etmeliyiz bu insana. Yavrusu var kurtulmalı bu halinden.
Gece uykusunaHangı saatler aralığında mesela, ben o aylarını cok ıyı hatırlıyorum henüz 14 aylık benımkıde.
2.25 dk arayla uyumaları gerekiyor , 1 saatlık uyku bıraz kısa yanı derın uykunun 15. dakıkası uyanmış . Gerı uyutmaya calısmak lazım , sabah , oglen ve aksam ustu en gec 5 e kadar uyudu uyudu uyumadı uyutmayıp 6 da gece uykusuna yatırmak lazım. Son uyanmasının 2-2.15 arası olduğunu dusursek
5 kuruşu varmış onu da gülmeye vermiş deyimini bilirsiniz değil mi benim oğlum da öyle. Allahım ne kadar güzel diye kucağımda ağlamışlığım çok. Yani bebeğimi sürekli itip kakıp horlamıyorum elbette.Bebeğiniz için çok üzüldüm. Oğlum 8 aylık çok güleryüzlü doktor bu kadar güleryüzlü ve sevecen olmasını bizim yaklaşımımıza bağlıyor. Çünkü ben de onu çok hasretle bekledim. Gece uyandirdiginda önce uzun uzun opup seviyorum çok şükür bu saatte uyanmamin en güzel sebebi diyorum.... O bir hediye Allahin emaneti siz ona ne verirseniz o size onu verecek. Böyle nefret yüklemeye devam ederseniz ilerde bağıran kızgın bir çocuk olduğunda suçu kendinizde ararsınız....
bakin herkes size acilen yardim alin demis kendince birseyler anlatmaya çalışmış ama sizde bir tepki yok o bebegi siz isteyerek yaptiniz ne demek öldürmeyi düşündüm yooo lohusa bunalimi vs vs olur ama bu kadar uzun boylu degil olmamali daha cok kucuk bebek ya 2 yas sendromunda napacaksın peki duvardan duvara carparsin o zaman cunku inat donemi yapma dedigin ne varsa yapicak o zaman ki planin ne acilen iyi bir psikiyatrist bulup terapi ilac ile iylesmelisin yoksa gidişat kötüGece uykusuna
5 kuruşu varmış onu da gülmeye vermiş deyimini bilirsiniz değil mi benim oğlum da öyle. Allahım ne kadar güzel diye kucağımda ağlamışlığım çok. Yani bebeğimi sürekli itip kakıp horlamıyorum elbette.
Bu yorumu görünce istemsiz ağlamaya başladım. Tutamadım kendimi. Gerçekten anlıyorsunuz değil mi? O kadar yalnız hissediyorum ki. Geçen hafta eşime söyledim ben kendim başaramayacağım gücüm yok beni nereye götüreceksen elimden tut dedim geçecek dedi. Erken doğum yaptım, doğum öncesi 1 hafta hastanede yattım gözümden yaş geldikçe sus ağlama dediler. Oğlum 23 gün kuvezde kaldı, üzülme dediler gözümden yaş geldiğini gördükçe kim varsa çevremde yaşını sil dediler. 3 ay ben oğlumla gak meme guk meme yaşadım. Kucağa alıştırma dediler kucağımdan indirmedim. Herkes ne kadar seviyorsa ben de o kadar seviyorum en az oğlumu. Yarın ne yaşayacağınızı siz biliyor musunuz? Ben de bilmiyordum. Bilsem bunları yaşayacağımı bunu ne o küçük yavruya ne kendime yapar mıydım? Bırak biraz ağlasın dediklerinde yanındaysam nedwn ağlatayım dediğim çocuğum o benim. Suçluluk pskolojisiyle burda beni yerden yere vuran yorumlara bile selahiyetle cvp vermeye çalıştım ama siz bambaşka geldiniz. Ben kötü biri değilim gerçekten. Teşekkür ederim çok iyisiniz.Kadın çaresiz, yardım istiyor önce eşinden sonra bizden. Elimi tut yardım et bana demiş. Kadının çaresizliğini o kadar çok hissetimki üzüldüm açıkcası. Kadın çocuğunu dövüp dövüp sokağa bırakmamişki. Siz o tür anneler ile karıstırmışsınız konu sahibini. Ben burada ruhsal bir hastalık geçiren çaresiz yardım isteyen bir hasta insan görüyorum. Neler yaşadı yasıyor Allah ve kendisi biliyor. Yapmayın böyle insanlar böyle böyle intihara sürükleniyor. Dibe çökmeden yardım etmeliyiz bu insana. Yavrusu var kurtulmalı bu halinden.
bakin size kötüsünüz diyen yok sadece herkes acilen destek alin diyor ki cok haklilar sizde birikmis hersey neden herkes sürekli aglama dedi birde onu anlamadim icinize ata ata taşmış şimdi burda hep yaziyorum oglum 2.5 yasinda gecen sene nadir gorulen bir hastalik nedeniyle 10 gun hastanede yattik 6 ay gidip geldim surekli ama emziriyordum doktorumuz üzülmek yok sütün gider deyince gözümden yaş akmadi benim tabi o surecler gecti bitti ama ben oyle bir hale gelmistim ki yazin annem ve esim fark etti sinirlenince gozum karariyordu cocuklarima agzima geleni soyluyor sonra da hatirlamiyordum sonuç korkup aglayan iki kuzu tatilden döndüm acilen yardim almaya basladim cok şükür ki cok iyi geldi terapi muthis sekilde duzelmeye basladim eski halime döndüm diyebilirim istanbuldaysaniz doktor onerebirilirim deBu yorumu görünce istemsiz ağlamaya başladım. Tutamadım kendimi. Gerçekten anlıyorsunuz değil mi? O kadar yalnız hissediyorum ki. Geçen hafta eşime söyledim ben kendim başaramayacağım gücüm yok beni nereye götüreceksen elimden tut dedim geçecek dedi. Erken doğum yaptım, doğum öncesi 1 hafta hastanede yattım gözümden yaş geldikçe sus ağlama dediler. Oğlum 23 gün kuvezde kaldı, üzülme dediler gözümden yaş geldiğini gördükçe kim varsa çevremde yaşını sil dediler. 3 ay ben oğlumla gak meme guk meme yaşadım. Kucağa alıştırma dediler kucağımdan indirmedim. Herkes ne kadar seviyorsa ben de o kadar seviyorum en az oğlumu. Yarın ne yaşayacağınızı siz biliyor musunuz? Ben de bilmiyordum. Bilsem bunları yaşayacağımı bunu ne o küçük yavruya ne kendime yapar mıydım? Bırak biraz ağlasın dediklerinde yanındaysam nedwn ağlatayım dediğim çocuğum o benim. Suçluluk pskolojisiyle burda beni yerden yere vuran yorumlara bile selahiyetle cvp vermeye çalıştım ama siz bambaşka geldiniz. Ben kötü biri değilim gerçekten. Teşekkür ederim çok iyisiniz.
Ailem çok yakınımda. Genelde kendim baktım. Aile üyeleri genelde sevmek istediklerinde dahil oldular sürece.3.5 aylıkken ıse basladınız, 23 gun kuvezde kaldı sadece 2.5ay mı baktınız evde. Pekı yanınızda bırılerı varmıydı bu surecte
Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
Mutsuzluğumu nereden çıkarttınız.Bütün anneler sizin yaşadıklarınızı yaşıyor hatta daha fazlasını. Allah aşkına mutsuzsanız çocuk yapmayın yani ne diyelim çok normal geçecek bunlar mı diyelim. El kadar çocuğa bu kadar eziyet etmenin mantığı var mı ,bakamıyorsanız anneanneye yada babaanneye bırakın ,bakıcı falan tutun yazık günah çocuğa.
Evet babaanneye hediyeler alıp arada öpüp şımartın sevinsin. Saolsun o kadar yardımcı oluyor. Belki sizi düşündüğünden gidiyordur. Yaşlıların enerjisi çabuk bitiyor ondan da olabilir. Bu dönem size yardımcı olsalar iyi olur tabi. Aile olmak bunu gerektirir.Oluyor çok şükür. Olmuyor değil fakat k.validem zaten bütün gün oğlumla. Annem önce dedemin hastalığı sonra vefatı nedeniyle çok bizimle olamadı bu sıra. Babannemiz de ilk zamanlar ben eve girdiğim anda evine geçiyordu aç mıyım üstümü mü değiştireceğim... bu bende biraz yük oluyoruz duygusu yarattı. Evet öyle değil elbette ama. Şimdi babannemiz annemden daha çok yardımcı ve destek olunca bir de akşam mı yorayım diye düşünüyordum ama hatalıymışım.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?