- 28 Eylül 2014
- 1.518
- 1.380
- 158
- Konu Sahibi kesenmakas
-
- #121
Bir gün buraya böyle bir konu açmak için doğursım hanımefendi
Bir gün buraya böyle bir konu açmak için doğursım hanımefendiÇocuğu "bir tane olsun,kenarda dursun,gün gelir lazım olur"diye mi yaptınız?
Bu konu işe başlamamla da mı ilişkili bunu da irdelemek lazım haklısınız. Fakat işe başlamadan da bunlarla karşılacağımı öngörmem mümkün değildi. Herkesin hayat standartı farklı elbette. Bazı seçimler kendimtercihimiz olduğu kadar mecburiyet de olabiliyor. Ama eminim atlatacağız oğlumla bu durumu.Ne desem bilemedim.. Keşke işe başlamasaydınız. Sabah işe gidecek olmakta strese sokuyordur sizi. Ama çok üzüldüm bebeğiniz adına. Size kızacak yada sizi ayıplayacak değilim elbette ama acilen yardım almalısınız. O yavru size muhtaç. Siz onun hayatta en güvendiği insansınız. Onun için bir sıgınaksınız. Bagırdıgınızda yada sarsmak istediğinizde aklınıza çektiğiniz vicdan azabını getirin. Annelik tamamen sabır işi. Geceleri deliksiz uyumayı aklınızdan silin. Evet zamanla daha düzenli olacak ama uzun bi süre her gece uyanacaksınız. Ayrıca stresli oldugumuzda bebekler anında hissediyor ve uyuyacagı varsa da uyumuyor. Rahat olmak lazım. Bi süre işten izin almanız iyi gelebilir. En azından sabah erken uyanma kaygınız olmaz. Gündüzde bebek uyudukça uyursunuz veya yardıma birileri gelir, siz uyursunuz. Hepimiz öyle yada böyle atlattık o günleri. Fakat sizinki çok aşırı.. Ne yaparsanız yapın yardım almayı ihmal etmeyin.
Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
sarılıp özür diliyorum yavrucuktan.
Bebekler çok sevimli tabiki çoğu kişi anne olmayı ister ama bebek bakımının bu derece zor olduğunu meme derdi gaz derdi dış derdi tehlikeden koruma vb.zorluklarinin bu derece ağır olduğunu bilmez.özelikleçalışan bayanlar daha aktif yaşadıkları için evde hapis olma olayında da çok zorlanırlar.özgürlüğünün kisitlandigini hissederler.anne olmayı istemek bakımı hakkındaki fikrimiz pembe bulutlara bakmak gibidir.ama yaşaması zordur birde üstüne lohusalik misafir depresyon dikisler memeler felan filan.destek almanız gerekiyor bende aldım çok zor günler geçirdim çok şükür geçti gitti ama deldi de geçti .sadece bu durumu en iyi nasıl atlatabilirim diye bakın manevi destek verecek insanlarda varmış ne güzel ne gerekiyorsa yapın.bebeginizi sağlıkla mutlukla buyutun.Burada tüm detaylara yer vermedim. Bebekle sorunumuzu öncelikle meme reddi ve emzirememek olduğunu düşündüm. Ben yeterince emziremediğim ve bebek aç kaldığı için böyle diye düşünerek emzirme desteği aldım. 15 gün önce. Emzirme sorunumuzu hallettik herşey yoluna girdi sanmıştım. Tekrarlayacağını düşünmemiştim.
Derhal acilen psikiyatri ye gidin. Lütfen. Annenizi yada bebeğinizi bir süre bakacak birini yanınıza çağırıp bu durumu anlatın size yardımcı olsunlar. Eşinizinde rahatlığına diyecek sözüm Yok.Merhaba hanımlar.
38 yaşında çalışan 5.5 aylık erkek bebeği olan bir anneyim. 8 yıldan sonra bir kaç tedavi ve en son ilk tüp bebek denemesi sonucunda kucağıma aldım yavrumu.
Yani hem beklediğim hem istediğim bir bebekti kuzucuk.
Erken doğum yaptığım için doğum iznimin hepsi doğum sonrasına kaldı ve ben ücretsiz izin almayı aklımdan geçirsem de içimden geçirmeden 3.5 aylıkken oğlum işe başladım.
Çünkü bazen bebeğe çok tahammülsüz olduğumu görüyordum.
Son 1 ayda işler daha da değişti. Normal şartlarda da sinirli ve öfke kontrolü olmayan biriyim. Fakat son bir kaç haftadır akşam ağladığında susmadığında ona bağırmalarım oldu. Bir kaç kez sıkıştırıp, sarsmak istedim. Bu istek geldiğinde kendimi tuttum hep şükür. Fakst o kriz anında çok kızıyorum söyleniyorum vs... Eşim sağolsun yanımdaysa alıyor bebeği vs. Dün akşam üzeri yalnızdık bebekle. Akşam 16 dan gece 3 e kadar uyumadı bu arada. Bir ara o kadar çileden çıktım ki kafamı duvarlara vurdum. Sakinleşmek için bebeği yatağına bırakıp çıkıp balkona bir sigara içtim ağlamasına aldırmadan.
Gece babası biraz uyuttu tam uyuycaz derken yine çığlık kıyamet. Ağlama diye bağrılır mı el kadar bebeğe. Bağırdım. Yine eşim sağolsun aldı çabaladı. Ama susmaz ki el kadar bebe. Benim stresim de geçiyor ona.
Oturma odadı mutfak vs derken uyudu. Yatağına alıcam eşim uyumuş oturma odasında. Eşimi kaldırdım. Kalk yanımızda yat ben bir daha ağlarsa bir şey yaparım diye korkuyorum dedim.
Ne kadar üzücü değil mi?
Geçen hafta eşime söyledim, iyi hissetmiyorum, bazen bir an öldürmek geliyor içimden dedim. Yetemiyorum, kötü anneyim, susturamıyorum, mutlu edemiyorum, bir şey yapmaktan korkuyorum bana yardım et, elimden tut dedim. O senin canın bir şey yapmazsın dedi, sen çok iyi bir annesin geçecek bunlar dedi ve konuyu kapattı.
O kadar mutsuzum ve utanç duyuyorum ki anlatamam. Bu söylediğim sadece bebeğimin uykuya dalamadığı ve uykunun krize döndüğü anlarda geçerli. Diğer zamanlar bebeğime her anne kadar en iyisini vermeye çalışıyorum.
Sinir anında bebeğimin kuvezde kaldığı anları getiriyorum aklıma. Derin nefes alıyorum, sarılıp özür diliyorum yavrucuktan. Bir daha yapmayacağım diyorum ama kontrolü kaybediyorum yibe bir noktada.
Böyle işte. Bu anlattıklarım günlük rutinimiz değil elbette. Haftada belki 1. Fakat benşm vicdan azabım hergün.
Doğruyu bilip, hatasını bilip kendşne sözün geçmemesi nedir bötle. Ben oğluma böyle bir anne olmak istemiyorum. Bana bir çıkış yolu gösterin lütfen.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?