Anne veya Babasını erken yaşta kaybedenler...

ecetuba84 .!.:

ağlaya ağlaya okudum yazılanları meğer yüreği yaralı ne kadar çok insan varmış....ben de hikayemi anlatayım sizlere....

henüz 16 yaşımdayken kanserden babamı kaybettik...çok ağar geldi babamı kaybetmek çok düşkündüm babama...en küçük bendim çok nazlardı beni...babamı kaybedince anneme dayandım...çok sıkıntılar çektik anneciğimle...21 yaşıma geldim evlendim...eşim işi sebebiyle şehir dışına çıkıyordu sürekli hep annemle kalıyordum...üniversiteye başladım..annem ders çalışayım diye ben de kalırdı evi temizler yemek yapardı...hamile kaldım annem yanımdaydı bebeğime bişey olmasın diye..hep işlerimi yapardı...geceleri uyuyamazdım hamileyken sabahlara kadar sürünürdüm evde o gece kalkar tutardı kolumdan benimle beraber uyumazdı...anne sen yat benimle beraber perişan olma derdim...anneciğimde sen rahatsızken ben nasıl yatarım uyurum derdi...derken doğum yaptım annem beni prensesler gibi baktı...kızıma o kadar düşkündü ki doyamıyordu adeta...hiç ayrılmak istemiyordu...derken annem kuzenimin yanına gitmek zorunda kaldı eşi askere gitmişti...gitti oraya 4.gün pazara çıkmış kuzenimin kızını parka götürmüş..eve gelmiş turşu kuracakmış kuzenimden bidon isterken yığılmış yere...sonra uyanmış ben iyiyim kimseye haber verme...biraz dinlenirim geçer demiş..odaya geçerken bir daha yere düşmüş ve kalkamamış...hemen acile haber verilmiş ama artık yapılacak bir şey kalmamış...19 kasım 2009 perşembe günü annemi kaybettim...hastaneye bir umut diye gittim ama abimi ağlarken gördüğümde ne yaptığımı hatırlamıyorum bir ara yere düştüm ve herkese ne olur yalan deyin diye bağırdım ama yalan değildi...annem gitmişti...yarın 3 hafta olacak annemi kaybedeli ve ben kendimi toparlıyamıyorum...çok zor çok...25 yaşımda annesiz kaldım...ne anne var ne baba...:a015:senağlamasenağlama
biraz içimi dökmek istedim...Annesini babası hayatta olanlar sıkı sıkı sarılın onlara hiç üzmeyin....

Genişletmek için tıkla...

ahh be canım yaaaa
benimde babam 16 kasım 2009 da vefat etti...
bende gelemedim kendime bende hastane de aldım habri.....
anneme sarıldım inşallah allah onuda hemen almaz benden... allah sabır versin hepimize

deryainci .!.:

ahh be canım yaaaa
benimde babam 16 kasım 2009 da vefat etti...
bende gelemedim kendime bende hastane de aldım habri.....
anneme sarıldım inşallah allah onuda hemen almaz benden... allah sabır versin hepimize

Genişletmek için tıkla...

Aynı zamanda acı yaşamışız canım... Allah sana sabırlar versin...Babacığına da rahmet eylesin...Çok zor bir acı hiç unutulmuyor baba acısı...ama en zoru anne acısı Allah anneciğine sağlıklı uzun ömürler versin...Bol bol sarıl ona...anne gibi kimse olmuyor...

ecetuba84 .!.:

Aynı zamanda acı yaşamışız canım... Allah sana sabırlar versin...Babacığına da rahmet eylesin...Çok zor bir acı hiç unutulmuyor baba acısı...ama en zoru anne acısı Allah anneciğine sağlıklı uzun ömürler versin...Bol bol sarıl ona...anne gibi kimse olmuyor...

Genişletmek için tıkla...

amin canım ikimizede büyük sabırlar inşallah......
sarılıyorum ama onun korkusu beni mahvetti ... düşünmemeye çalışıyorum ama beceremiyorum.....

deryainci .!.:

yazılanları okudum
ben babamı size göre daha geç kaybettim... ama benim için de erken sayılır.... ağlamaktan yorgun düşüyorum ve hep ağlıyorum
1 ay oluyor ve hala kendime gelemedim çok kötüyüm....... babamı istiyorum diye isyan etmek geliyor içimden ama yapamıyorum Allahın takdiri...
Allah hepsine gani gani rahmet eylesin..... hepimizin yüreğine sabır versin

Genişletmek için tıkla...

3,5 ay oldu, o gideli... son 2-3 haftadır başka sorunları da görmeye başladım hayatta... ama her konu oraya bağlanıyor kafamda... ama işe giderken yolda süzülen göz yaşlarını bahçede ya da asansörde silmekten kurtulamadım daha... hepimize sabır versin allah...

şuan 28 yaşındayım,3 yıl önce babamı kanserden kaybettim babamı kaybedene kadar sanırdım ki annemsiz yaşayamam meğer ben babamsız yaşamazmışım.9 ay kanserle mücadele tti bir gün seni seviyorum kızım demedi,saçımı okşamadı ama ben neye üzülsem ilk fark eden her zaman o olurdu bir bakışıyla anlardı hemen ben ne kadar belli etmesemde...mekanın cennet olsun babacım şuan 5 aylık hamileyim ve en çok babamı özlüyorum,hergün ama hergün ağlıyorum çünkü o yok

Şimdiye kadar hayatımda kimseiy kıskanmadım. Kıskançlık nasıl bir histir hiç bilmezdim. Ama sizin yazdıklarınız okuyunca anlaım kıskançlığın nasıl bir his olduğunu. Çok uzun bir yazı oldu biliyorm, ama sizin acılarınız okuyunca br anda boşaldım. Hem yazıyorum, hem ağlıyorum. Kendi yalnızlığıma ağlıyorum. Kızlar allah hepinize sabır versin. O kadar isterdim ki sizin acılarınız paylaşabilmeyi. O kadar isterdim ki özleyebilmeyi, ama benim içim nasır tutmuş. Ben de size anlatayım, belki okuyunca ne demek istediğimi anlarsınız. Dedemle büyükbabam asker arkadşı imiş. Annemle babamda böyle tanışıp 6 yıl flört ettikten sonra evlenmişler. Evliliklerinin ilk haftasında şiddet başlamış. Bir kaç aylık evlilerken dedemlerin evin at katına taşınmışlar. Annem öğretmen, babam muhasebeci. Derken ben dünyaya geliyorum. Ben 13 günlük bebekken babam askere gidiyor. Baba tarafından akrabalarım hiçbir zaman çok bağlı olmadı, aramızdaki bağın sadece fesatlık ve çıkar ilişkisi olduğunu yıllar sonra anladım. Babam askerden geldikten sonra annemin bir akrabası çok iyi bir yerd çok iyi bir konumda işe sokmuş babamı. Annem de babam da çalışıyordu. Onlar işe gidiyor, ben de uyanınca yukarı anneanneme çıkyordum. Herşeyimdi anneannem, kokusu hala burnumda, sesi kulağımda, pamuk elleri sanki saçımda. Bu arada babamın alkol sorunu başladı, esasında hp alkol kullanırmış ama gittikçe arttı. 8 yaşımda iken babamın işyerinin yaptırdığı kooperatifteki evimiz bitti ve biz oraya taşındık. Benim de masal gibi günlerim bitti, anneannemden uzağa gittik çünkü. Çok uzak değildi ama 8 yaşındaki bir çocuğa gör altlı üstlü oturmaktna çok uzakdı. Bu arada babamdan ilk dayağımı ilkokul birinci sınıfta anneler günü hediyesi olarak aldığım çay bardakları için yazdığım notta el yazım kötü olduğu için sopa ile yedim. Her neyse kendi evimize taşındık. ılkokulu annemim çalıştğı okulda okudum, beraber gidip geliyorduk, babam içmeye ve dövmeye devam ediyordu, nedenini anlamıyordum ama korkuyordum. Akşam olmasın babam eve gelmesin istiyordum. Derken ortaokula başladım. Artık apartmandan ve mahalleden arkadaşlarımle beraber okula gidip geliyordum. O kadar yalnızdım ki. Herkesin kardeşi, abisi, ablsı vardı benim kimsem yokdu. Gerçi kuzenlerim vardı, ama ızmir'in bir ucunda biz bir ucunda onlardı. Bir tane teyzem üç tane kuzenim vardı. Kardeş gibi kabul ettik, öyle öğretildi, abi, abla diyordum en küçük kuzenimle aynı yaşta idik. Soranlara ikiziz diyorduk. Babam hiçbir zaman teyzemleri sevmedi istemedi. Hep onların bizzi kullandığını söyledi. Ortaokula gidince yalnızlığımı farkettim, bir kardeş istiyordum. Bir kardeşim olmuştu, aramzda 12 yaş vardı. Bir erkek çocuğu bu kadar güzel, bu kadar iyi huylu, bu kadar uslu olabilrdi. Babaın alkolle ilişkisi giitkçe arttı. Bu arada artık aklım ermeye başlamıştı. Annem teyzemlere o kadar bağlı idi ki. Bu yüzden evini de bizi de babamı da ihmal ediyordu. Babam bunu istemiyordu. Evde sorun çıkmasın diye annemin eksiklerini be kapatmaya çalışıyordum. Ortaokula giderken ev temizleyip, yemek yapıyordum. Kimse bana yap dememişti ama kavgadan o kadar çok korkuyordum ki. Kardeşi 3 ben 15 yaşında iken bir sabah babam işe gider gibi evden çıktı ve 3,5 yıl dönmedi. 3,5 yıl boyunca defalarca boşanma davalrı, nafaka davaları oldu. Annem sürekli bana yüklendi. Bu evde yaşamak için yediğini hak etmelisin gibi sözler söyledi. Babamdan çıkaramadığı sinirini benden çıkardı, dövdü, psikolojik işkence yaptı, canım anneannem geldiği zaman nefes alıyordum. Annem inat etti babamdan evi istedi boşanmak için babamda vermedi. Bu arada 15 günde bir hafta sonları babamla buluşuyorduk. Her buluşma sonrası ağlayarak dönüyorduk. Dışarıda olduğumuz içi fiziksel olarak birşey yapamıyordu ama psikoloji diye birşy kalmamıştı kardeşimde de bende de.3,5 yıllık ayrılık sonucu annem babamla barışmaya karar verdi. Ve bizim ne düşündüğümüze ne istediğimize aldırmadan brıştılar. Herşey daha kötü oldu. Şiddetin dozu hep arttı, ben hem annemden hem babamdan şiddet görüyordum. Babamı defalarca başka kadınlarla yakaladım ve yakaladağım için dayak yedim. 1997 yılı 14 nisanda anneanem vefat etti, esas kabus o zaman başladı. Dedem bizde kalıyordu, babamla dedem sürekli kavga ediyordu, ben yüksekokul mezunu olduğm halde evin işleini yapacak kimse olmadığı için bir iş bulup çalışamıyordum. Annem sanki evin erkeği idi. Babam da alkolük bir adam olmuştu. 2000 yılına kadar böyle devam etti. 2000 yılında babam biz evde yokken evden çıkmış ve bir daha dönmedi. Bu arada ızmi'in başka bir smtinde kirada oturuyorduk, evimizi arabamızı satmış, sonradan öğrendik. 2005 yılında babam öldü. Herşeyimiz satıp parasını yemişti zaten. Bu arada ben 2001 ocakda mmur olarak işe başladım. 3 yıldır anlaştığım biri vardı evlenmek istedik annem karşı çıktı. Dinlemedim evlendik. ıki şahitle nikah dairesine gittik ve evlendik. Annem bana olan kızgınlığından evi taşıdı tlefonu değiştirdi 9 ay boyunca kardeşimi göremedim. Sonra bayramda kardeşim telefon tti ve geldi, gene görüşmey başladık. Zaman geçtikçe annem eşimi çok sevdi, evliliğime karşı çıktığı için pişman oldu. 2005 de babamın öldüğün öğrendik. Yerleştiği ilde bir ev almış ve ölünc bize kalmasın diy başkasının üzerine yapmış. Evin sahibi gelip babanızın özel eşyalarını alın dedi. Gidip evi boşalttı, işe yarayan eşyaları sattık yol paramızı karşıladı. Ama gidip mezarını aramadım, onu asla affetmyeceğim çünkü. Annem evde kedi besliyordu, bu arada nem işe başlayıp evlenince ızmir'in bir ilçesinde ikamet etmeye başladım. Annem gene evin erkeği tavırlarına devam etti. Annem için ev işi yemek pişirmek ve çamaşır yıkamakdır. 15 günde bir anneme gidiyordum haftasonları, her gidişimde temizlik yapıyordum. vdeki kedi deseniz ayrı bir dert, kızınca kirletmediği yer kalmıyor. 2009 mayısında kedi öldü. En azında ondan kurtulduk derken kardeşimle annem yazlığın orada sokakta 3 kedi bulmuş, onları alıp evde beslemeye başladı. Ramazan ayında yıllık izinde annemin yanına gittiğimde çıldıracakdım, ev resmen çöp ev olmuş, anneme yıllardır bir psiloloğa gidelm diye yalvarıyoruz, dinletemiyoruz. Bu arada eşimle aramızda sorunlar başladı, daha çok eşimin ailesinin bana yaptıkları ve eşimin bunlara sessiz kalması yüzünden yaşandı sorunlar. Eşime bu şekilde bir evlilik istemedğimi boşanmak istediğimi söyledim. Çok üzüldü, ağladı, yalvardı, zaman istedi, herşeyi düzelteceğim dedi. 9 yılıma kıyamadım, eşimi çok seviyordum. Mayısa kadar zaman verdim, ocak sonunda kaynanamın herkese gelin kısır diye anlattığını duyunca cinet geçirdim ve 4 şubatta eşimdn boşandım. Annem bu arada yanımda yokdu, üç kedisi le yaşamaya devam ediyor. Boşandığımız teyzein oğlu söylemiş anneme, annem beni değil eski damadını arıyor. Sanki ben elim eski damadı oğlu. Yazlıkdaki komşular telefon edip gelip annenizi alın yoka belediyeye şikayet edeceğiz dediler. Ev çöp eve dönmüş, evden kokular tahammül edilmez, yani insanlar haklı ama anneme dinletemihoruz. Annemi götürmek için bir psikolog bulduk, annemi almaya gittik yazlığa, meğer annem komşulrla kavga edince kedilerini de alıp ızmir deki diğer eve dönmüş. Annemin yanına gittik yalvardık yakardık hiçbirşey fayda etmiyor. Şu an aile de annem hariç heğimiz sikolojik tedavi görüyoruz. Annem ise kendisinin sağlıklı lolduğunu iddia ediyor. Hatta eski eşim bile tedavi görüyor. Yaklaşık iki aydır annemle iki kere telefonda konuştuk, ama günaşırı eski eşimle görüşüyor. Boşanıca tayin istedim, tayinim çıktı, yarın gidip yeni şehrimde kendime uygun bir ev tutacağım, 15 nisanda da taşınıyorum. Artık yeni bir hayat istiyorum. Bu olayları yaşarken ben 37 yaşıma kardeşim 25 yaşına geldi. O kadar yorgunum ki anlatamam. Nerede ise her gece yatarken allahım ne olur sabaha uyanmayayım, al artık canımı diye dua ediyorum. Kimseyi kıskanmadım hayatımda. Ama sizin yazdıklarınız okuyunca gerçekten kıskandığımı hissettim. Sadece annem olsun istiyorum.

Off canım yaa Kıyamam ne çok şey yaşamışsın sen öyle
Şimdi anladım kii evliliğinde kurtuluşun gibi olmuş ama yağmurdan kaçarken dolu misalii..
Evet dünyaya gelirken kimse bize sormuyor..
Aile seçme hakımız yok..
Ailede ki huzursuzlukda ilerleyen yaşlarımıza daha çok yansıyor ama insan geçmişinden kurtulamıyor
Geçmişimizde bir bavul gibi hep peşimizde..
Canım benim ben dua ederken bütün darda olanlara diye dua ederim Rabbim dar da koymasın kimseyi
ınşallah artık yeterince sınanmışsındır ve bir parça da olsun mutluluğu hak etmişsindir.
Neden hep saf, temiz, iyi, vicdanlı insanlar dert çekmek zorunda kalır ki..
Seni şimdi daha iyi anlıyorum yeterince kötü şey yaşamışsın artık DUR! de kaybetcek bişeyin yok artık
Verceğimiz bir can bir can borcumuz var..
Ölümüde at aklından nolur Rabbim yar ve yardımcın olsun ve tüm dardakilerin..

tr_lelli .!.:

Off canım yaa Kıyamam ne çok şey yaşamışsın sen öyle
Şimdi anladım kii evliliğinde kurtuluşun gibi olmuş ama yağmurdan kaçarken dolu misalii..
Evet dünyaya gelirken kimse bize sormuyor..
Aile seçme hakımız yok..
Ailede ki huzursuzlukda ilerleyen yaşlarımıza daha çok yansıyor ama insan geçmişinden kurtulamıyor
Geçmişimizde bir bavul gibi hep peşimizde..
Canım benim ben dua ederken bütün darda olanlara diye dua ederim Rabbim dar da koymasın kimseyi
İnşallah artık yeterince sınanmışsındır ve bir parça da olsun mutluluğu hak etmişsindir.
Neden hep saf, temiz, iyi, vicdanlı insanlar dert çekmek zorunda kalır ki..
Seni şimdi daha iyi anlıyorum yeterince kötü şey yaşamışsın artık DUR! de kaybetcek bişeyin yok artık
Verceğimiz bir can bir can borcumuz var..
Ölümüde at aklından nolur Rabbim yar ve yardımcın olsun ve tüm dardakilerin..

Genişletmek için tıkla...

Allah herkein ayrdımcısı olsun. Artık yeni bir yola giriyorum Kendi yoluma, bana çizileni değil, kendi doğrularımı yaşayacağım bir hayat başlıyor. Yarın sabh ev tutmak üzere yola çıkıyorum. Kendi evime kendi hayatıma yola çıkıyorum...

Anne ve babasını kaybeden herkesin başısağolson...
Ben babamı hiç tanımadım diyebilirim.Ben daha 6 aylıkken (doğduğumda) trafik kazasında ölmüş.Yani anlicanız bu yaşa kadar annem bize hem, ana hem baba oldu.Ben onu hiç tanımadığım için pek eksikliğini hissetmedim, ama öyle özel günlerde eksikliğini hisstememek mümkün değil tabi.ınsan hiç tanımayınca galiba çok normalmiş gibi geliyo.Ama insanlar babamla ilgili soru sordukları zaman öldüğünü söyleyince hep gözümün içine acıyarak bakarlardı, en çok bu durumdan nefret etmiştim... Ama emminim babasızlıktan abim benden daha çok etkilenmiştir , ne de olsa o bir erkek en çok babasıyla vakit geçireceği zamanları hiç yaşamamıştı.Ama daha sonra farkettim babasızlığın karakterimde nasıl bi etki bıraktığını; çok çabuk sinirleiyordum, yer yer sinir krizi geçirdiğim zamanlar oluyordu ve hep isyankardım hayata karşı... Bu eksiklik abimde daha farklı bi etki yapmıştı, içine kapanık biri olmuştu , kim bilir neler yaşadı kendi içinden. Ben en çok o yüzden abim için üzüldüm.Ben herşeye ramen güçlü görünmeye, ayakta durmaya, hiç birşeyin beni üzemeyeceğini, yıkamayacağını göstermeye çalışırken, o daha duygusaldı ve en ufak bir rüzgarda savrulabiliyordu... Keşke o yaşamasaydı babasızlığı diyorum bazen içimden, ama ne fayda... :çok üzgünüm:

Babamı 8 yaşında kaybettim bir tarfik kazasında ailecek o arabadaydık benim kolum ve bacağım kırılmış karaciğerim yırtılmıştı ama babamı son kez gördüm kalp masajı yapıyorlardı acilde ve bende hemen orda sedyede yatıyordum onu son kez görüşümdü,şimdi hayal meyal hatırlıyorum ve keşke biraz daha vakit geçirebilseydim onu hatırlatacak daha çok anım olsaydı diyorum ama yok ve inanın o yaşta babasız kalmak insana bir ceza ve bir eksiklik gibi geliyor utanıyor insan ya da bilmiyorum ben öyle oldum.Ortaokula başladım babam öldü diyemedim öğretmen tanışma faslında sorardı babanız ne iş yapıyor diye hızlıca emekli der otururdum yerime zoruma giderdi ve uzun müddet ağlayamadım bile kazayı dün gibi hatırlıyorum ama artık daha katıyım sanırım çünkü çok küçük yaşta en ağır acıları yaşayanlar sanki daha farklı bir misyonla büyüyorlar daha üzgün ve daha gülemez oluyorlar hep bir tarafım acılıdr mesela bazen yerli yersiz ağladığı olur eşim sorar ama anlatamamki anlatsamda anlamazki zaten çünkü o en yakınında kimseyi kaybetmemiş ve bunu yaşamayan bilemez.Küçük bir resmi var babacığım cüzdanımda taşıyorum ve sadece onun ne kadar hayat dolu bir baba olduğunu hatırlıyorum ama artık 29 yaşındayım ve sanki hiç babam olmamış da herşeyi ben uydurmuşum hepsi bir hayamiş gibi hissediyorum.Allah mekanlarını cennet eylesin inşallah tüm bu dünyadan göçmüşlerin

eagle26 .!.:

bende babamı hiç tanımayanlardanım henüz 1.5 aylık hamileymiş annem babam trafik kazasında vefat ettiğinde mafoldumben..
düşünüyorum kokusunu gülüşünü sesini tavırlarını nasıldı acaba diye hiç bir zaman bilemeyeceği malesef...
28 yasındaymıs babam vefat ettiğinde kefenliyken bile gözleri açıkmış kapanmamış mafoldumben arkasında bıraktığı var dimişler ...

büyüdük tabi sımdı 29 yasındayım babam öleli 30 sene oldu...hiç kimseye acamam içimde ne volkanlar patlar... bir kes boynuna sarılamadım babacığım diyemedim bazen neden be baba derim ahh ahhh

Genişletmek için tıkla...

bende sizin gibi babamı hiç tanıyamadım.annem bana 3 aylık hamileymiş babam öldüğünde.iş kazasında ölmüş.hep baba özlemiyle geçti günlerim.hala da öyle.elimde 1 fotoğrafından başka hiçbir şeyim yok....senağlama

24 ekim 2009 sabahı annem çekip gitti.bir yıl oldu neredeyse.ben halen feci şekilde acı çekiyorum.

Birde birşeyi belirtmek isterim bu başlık altına da yazılmış malesef annesi olanlar yazmış.'ona bişi olursa bende yaşayamam' diye.
Sanki biz çok rahatız biz çilekeşiz çekeriz.bizler mi karar verdik ölmelerine evet tamam ölebilir ben yaşarım dedik.
Ama yaşıyoruz işte.lütfen birz düşünceli olun karşınızdakini de düşünün.niye mi yazıyorum bunları sinirliyim çünkü.dşüncesiz karşıdaki ne düşünür ne hisseder diye düşünmeden yazılanlara sinirliyim heleki böyle hassas bi konuda.

ben babamı 12 yaşımda kaybettim....

şimdi 18 yaşındayım ve birdaha kaybettim :a015:

kybele1180 .!.:

aranızda ayşe kulin'in umut kitabını okuyan muhakkak vardır elbet. ben bir solukta okudum. bu kitapta ayşe kulinin annesi olan sitarenin 15-16 yaşlarında beklemediği bir anda babasını kaybetmesi ve 18 yaşında ayşe kulinin babsıyla tanışarak evlenmeye karar vermeleri yer alır. sitare o gün aynaya bakar ve babasını düşünür.babasını onu evlenirken görememesine üzülür ve sorar kendine ne zaman büyüdüm ben diye. baba senin öldüğün gece mi diye cevaplar yine kendini. Öyle çok etkilendim ki bu bölümden, öyle güzel anlatıyordu ki içimden geçenleri. Ben annemi 24 yaşımda kaybettim. Ben de gelin oldum ve annem göremedi. Annemi çok ama çok özlüyorum. Herhalde benim gibiler vardır diye düşünüyorum. Bilmiyorum okuyan veya birşeyler yazan birileri olur mu ama ben davet ediyorum herkesi. Anne veya babamızı analım burda onlardan bir hatırayla. ilk hatıra benden:

Annem Çapa'da hastanede yatıyordu.Hafta içi çalıştığım için ancak haftasonu yanında kalıyordum. Yine bir hafta sonu yanındaki yatakta yatıyordum.Uyandım annem bana bakıyordu. Bir şeye mi ihtiyacın var anne diye sordum. Cevap netti. ''Sen uyuyordun ben de sana bakıp seni seviyordum.'' Ben de seni seviyorum annecim. Yerin üstünde ya da altında farketmez heryerde her zaman seviyorum.

Genişletmek için tıkla...

Selam

Ben,abim, kardeşim anne-babamızı aynı gün bi trafik kazasında kaybettik. Henüz 15 yaşımdaydım. Kardeşim 12, abim 19. Çok acı bi şey. Allah kimseye yaşatmasın. Aynı o kitapta denilen gibi o gün büyüdük, büyümek zorunda kaldık. Ben evin annesi, abim babası oldu. Allah hepsine rahmet eylesin. Geride kalanlara da güç ve sabır versin.

Bende 4 yaşındayken akciğer kanserinden kaybettim babamı, Allah kimseye tatırmasın bu acıyı, biz yaşayanlara da sabır versin.Bu yüzden belki de sigara içmeyi sevmiyorum, sigara içenleri de sevmiyorum..Lütfen arkadaşlar.Hayatım boyunca hep içimde bir burukluk oldu.Çocuklarınıza bunları yaşatmak istemiyorsanız bırakın şu nalet illeti.

babamı kaybedeli yaklaşık 2 ay oldu ve onun varlığına çok ihtiyacım var.kendimi terkedilmiş çocuklar gibi hissediyorum; kimsesizmişim gibi kalabalıklar içinde yalnızlık çekiyorum...son nefesine yetişemedim son bir kez onu çok sevdiğimi söyleyemedim.mekanın cennet olsun babacım nur içinde yat...seni çooook seviyorum.

yazılarınızı okuyunca inanın cok kötü oldum kızlar...

bir arkadas yazmıs annem babam olmadan yasayamam diyenlere darılmıs biraz...evet hayat bu ne acılar ne facialar yaşatıyor insanları...allaha karsı gelinmiyor..hayat hersekilde devam etmek zorunda..


ama cok kötü bi acı her zaman içinizde yasıyor...allahım kimseye yasatmasın..her zaman diyorum sevdiklerimin acısını görmeden ölmek istiyorum...allah beni alsın önce..

allah hepinize sabır anne babalarınızın mekanını cennet etsin..