O kadar kalbimi kırdı ki bu konu; her gün duyduğumuz, gördüğümüz onca şeyden sonra şaşırtmadı belki ama öyle çook acıttı ki.
silimo
@witch hunt @benefitss
Masmavi bir yol
Bi şeyler söylemek istedim size ama nereden başlasam bilemedim açıkçası. Anlattıklarınızı okurken nasıl desem... Acımak değil bu, merhamet de değil. İhtiyacınız da yok zaten. Birbirinden güçlü dört tane kadınsınız.
Acınızı, kırgınlığınızı, yorgunluğunuzu içimde hissettim sadece; teselli olacağından değil ama uğradığınız haksızlığı duyan, bilen, acısını paylaşmak isteyen biri daha var demek istedim. Baş etmek icin gösterdiginiz çabaya, kurdugunuz hayatlara saygı duydum, hayran oldum demek istedim.
Kimine şeytanıyla barışmak iyi gelir, kimine ondan kaçmak. Affetmişsiniz, nefret etmişsiniz, görmezden gelmişsiniz, kabul etmişsiniz, göremediğiniz her güzelliği hic hak etmedikleri halde misli misli göstermişsiniz... Hepsi normal, hicbi kabusun tek çıkışı yok neticede. Sizi iyilestirecegine inandıgınız hicbi seyi yapmaktan çekinmeyin. Hicbi şeyi bastırmaya mecbur değilsiniz.
Nihayete erdirilemeyen bi öfke kimseye iyi gelmiyor ama öfkelenmeye sizden daha çok hakkı olan kimse var mı onu da bilmiyorum.
Yüzleşmek, biriktirmemek en doğrusu ama zalimlik bu denli yakından gelince insan ister ki karşı taraf yaptıklarının yükü altında ezilsin, yürekten pişman olsun, yüzü kızarsın, perişan olsun. Çektiği acıyı karşısındakinde de görmek ister, anlaşılmak ister.
Hatta belki yarayı açan o yaraları sarsın ister, tüm varlığımıza işlemiş bi şey bu, canı yanınca annesinin etekleri altına kaçar her canlı. Zalimlik o annenin eteginden akınca insan o zaman çaresiz kalıyo işte.
Unutmak beynin en muhteşem zayıflığı olabilir, ona sığınmak lazım sanırım. Tekrar tekrar hatırlatacak kişilerden ve olaylardan uzak kalmak, aynı zor anları hatırlatacak cevapsız sorular sormayı bırakmak, beynimize üstünü örtecek fırsat tanımak gerek.
Binlerce kez geçmiş olsun her birinize.
