- 29 Ekim 2018
- 3.402
- 6.263
- 73
- Konu Sahibi piramses1982
-
- #81
Ay yok ben yanlış konuya yazmışım telefonun azizliğine uğradım
Ay yok ben yanlış konuya yazmışım telefonun azizliğine uğradımKonunun yorumunuzla alakasını çözemedim.
Ben mi yanlış konuya yazdım acaba
Bazı sözlerinize kesinlikle katılıyorum.Ben bu çocugum ve eşim bana yeter diyenleri gerçekten anlamıyorum.
Ve bildiğim bişey var ,bir anne baba evladına , konuşmak istemeyecek kadar kızgınlık duyuyorsa , evet siz gerçekten bir şeytan olmalısınız.
Bence ne yapıp edip kendinizi affetirmelisiniz.
Gün olur devran yine dönerse , enazından sığınacak limanınız olsun.
Neresinden baslasam...basarili bir ogrenci olup, cok iyi bir universiteyi dereceyle bitirdim, ardindan almanyada master, ardindan turkiyede doktoraya basladim. Tam 5 senede, 2 kere hoca degistirsem de bir turlu tamamlayamadim doktorayi, benim gibi bir suru birakan oldugu icin dert etmedim. neyse ozel sektore girdim. Bu sirada esimle tanistik evlendik.Hayallerimi susleyen Almanyaya tasindik.ne onun isi var, ne benim isim, devletten yardim geliyor. Resmen sinirlerim bitti, kafayi yedim, adama da kafayi yedirttim, o sakin adam bana tokadi bile basti sonunda (tokadi savunmuyorum, ama gercekten delirttim adami) ve istanbula paldir kuldur gittim.ama bosanmak amacim olmamisti.maalesef gidince isler cok karisti, ailem zaten esimi sevmiyordu, bu donusum onlara firsat oldu, telefonla gorusmemizi yasakladilar. Zorla bosanma davasi acildi. Resmen daha beter kafayi yedim. Esimi istiyorum diye agladim ama nafile. O siralarda tabi psikologa gitmeye basladim. Birsz sakinlesmeye basladigim bir donemde, tamamlayamadigim icimde uhde kalan doktoram icin beni gaza getirdi, yeni bir universiteye basvurdum ve kabul aldim. O kadar ama o kadar sevincliydim ki, bir daha esimin adini agzima almiycam diyordum. Ama 2 gun gecti, yine "esimi de Almanyayi da kaybettim" diye kafayi yemeye basladim. En sonunda araya araci koydum, esimle baristik ve atladim geldim almanyaya.
Esimle sorun yok. Geldikten 3 hafta donrasina kadar hersey superdi. resmen bana delirdi diyeceksiniz ama bu sefer de "Allahim doktorami kaybettim" diye aglamaya basladim!!!
Doktora dedigin minimum 5 yil (benim basvurdugum programa gore) esim gidersen kesin bosanicaz diyor, hakli cunku birimiz orda birimiz burda boyle evlilik mi olur. Adam 48 yasinda ben 36, e tabi cocuk da istiyor. Birarada degilken nasil olacak?
Gidersem esimi kaybediyorum. Birlikte mutlu ciftleri gordukce resmen kafayi yiycem. Hayalini kurdugum Almanyayi kaybediyorum. Ve yine yurtdisinda yasayan kisilere ozenerek kiskanarak bakicam.
Kalirsam, o hayalini kurdugum doktorami kaybediyorum. Ve yine doktorasini bitirmis kisilere ozenerek kiskanarak bakicam.
Kalirsam, ne zaman is bulacagim belli degil. Yillarca surunup delirebilirim de.
Gelirsem, doktorayi da bitiremezsem, hepten deliririm.
Korkunc bir durumdayim.
Evet resmen delirdim.
Karar ver arkasimda dur diyeceksiniz biliyorum. Yapamiyorum.
Hangi secimi yaparsam resmen aptallik yapacagimi gormuyorum.
Annem, kariyerimi birakip gitmeme cok uzgun.
Bir baskasi, yahu almanyadasin daha ne istiyorsun diyor....
Ben resmen bittim
Takinti ozenti hasetlik....bunlarin hepsi bende var. Hepsi
Hayatim altust oldu.
Ne secersem, digeri icin agliyorum.
Cok istedigim birseye baskasi sahipse, deli gibi kiskaniyorum
Yas olmus 36. Hayir, fakir bir ailede de buyumedim, cok sukur cok seyler gordum yasadim.
Yarin psikoterapiste basliyorum. Bu boyle olmaz. Hayatim alt ust olmus durumda
Hayatlari boyunca hayatlari harika giden, cok basarili ve mutlu olanlar bunu nasil basariyorlar?
Ya da neden benim gibi bazilarinin hayatlari zirvedeyken, birden bire tepetaklak gidiyor?
Bir dunya konu actigim icin artik beni biliyorsunuzdur. Kesinlikle kontrolunu ele alamadigim bir hayatim var.
Evet nefes alabildigim hergune sukur ama basarili ve mutlu olacagim bir hayata nasil kavusurum ki yine?
Ve de esas sorum: aldigim kararlarin arkasinda, herkese ragmen, pisman olmadan nasil dimdik ayakta dururum? Kaya gibi saglam olmak, yaprak gibi savrulmak istemiyorum.
Cok zengin olma hayalim yok ama artik basarili ve mutlu olmak istiyorum. Cok mu sey istiyorum?
Profesyonel yardim alin diyenlere....almanyadayim ve psikoterapistlerden 6 aydan once randevu almak imkansiz. Kisaca bunu tek basima basarmak zorundayim.
Bircok kez konu actigim icin artik "yine mi bu" diyorsunuz muhtemelen.
Olayim ilerleyememek....bildiginiz, yerimde sayiyorum....hatta geriliyorum....
Belirli bir zamana kadar cok basarili gecen ogrencilik hayatim, cok basarisiz bir sekilde devam etti. Ustune, evde kalma korkusunun da etkisiyle, hic calismayan bir adama asik olarak evlendim, o kadar ama o kadar ilgili ve sevgi doluydu ki, kor kutuk asik oldum. Ayrica, ortak hobilerimiz sayesinde de mukemmel vakit geciriyordik. beni ceken yani onunla yurtdisina tasinacak olmamdi.
Cok basarisiz gecen doktora ogrenimim sonrasinda (aslinda universite ortamini cok cok seviyorum ancak doktora yapmaya kafam basmadi) , tam 2 yil issiz gezerek en sonunda dusuk bir maasa ise girebildim, is hayatini da cok sevdigimi soyleyemem. Her sabah kalkip ayni ofise git, ayni kisilerle benzer seyler yap....monotonluk da bana gore degil....
Kalktik yurtdisina tasindik, hayallerimi susleyen yere....dogru duzgun is tecrubem de yok, diyelim ise girdim, e burda monoton olmayacak mi sanki?
Ve ben tum bunlarla bogusurken, millet aldi basini yurudu gitti....ben ise oyle yaprak gibi savruluyorum....
Yillarca beni okutan ailemin emegine de yazik.
Ne istedigini bilemeyen, doktora desen beceremeyen, is hayati desen monoton bu deyip bunalan, ordan oraya savrulup giden, sadece gunumu gecirmek icin yasayan birine donustum.
Benimle mezun olan arkadaslarim, cok iyi firmalarin gerek yurtici gerek yurtdisi yonetici pozisyonlarindalar, ben ise en alt pozisyondan bile yaptigim basvurulara red cevabi alan biriyim. Hadi basvurum kabul oldu, iyi de ben yine monotonluktan bunalima giricem!
Yas oldu 36. Bu yasima kadar sadece 2 yillik is tecrubem var, geri kalaninda okul + issizlikle gecen zavalli yillar.
Tamam diyorum, o zaman sevebilecegin bir is bul, e iyi de onun da ne oldugunu bilmiyorum ki.
Hayatta nerde yanlis yaptim hala bulamiyorum...
Yine mi sen doyenler olacak....
Yok bu sefer konu....
Esiniz icin ne zaman tum hayatimizi degistirecek "fedakarlik" yapardiniz? Ve bu fedakarlik tek tarafli, herseyi sadece siz yapiyorsunuz, "sartlarim bu yoksa bosaniyoruz" diyorsa ve nefesiniz kesiliyorsa?
Merhaba, bazı konularınızı okudum.Bir dunya konu actim su zamana kadar. Bu sefer ne esimi, ne ailemi, ne o gerizekali aile danismanini, hic kimseyi suclamiyorum.
Sorum, ben! Kendimi bildim bileli oyle kendine guvenen biri hic olmadim. Ancak ozellikle son 1-2 senedir, kendime olan ozguvenim sifir bile degil, eksi yuz! Hicbir konuda kendime guvenim yok, ozguvenim olmadigi icin de seviyesi gayet dusuk kisilerle arkadas olup, adamakilli is bulacagina inanci olmayan bir zavalliya donustum.
Dunyanin en muhtesem olmadigimi tabi ki biliyorum ama bu ozguvensizlik de cok asiri boyutta.
Bunu nasil asicam? Evet psikiyatriste gidiyorum....
Uzmana düzenli olarak gidiyorum. Evliligim yoluna girdi. Hatta esim de ben de calisiyoruz ve devlet yardimi almadigimiz gibi, krediyle ev alma planlarina bile basladik. Kisacasi bu tarafta hersey yolunda.
Yolunda olmayan, hicbirsekilde konusmayan kardesim ve "hakettin cekeceksin" sözleri. Bunu sindirmek kolay mi peki sizce?
Evet. Ve muhtemelen burada dogumuma dahi gelmeyeceklerŞimdi bebek mi bekliyorsun ?
Ailem ne büyük bir günah islemis olmali ki, benim gibi seytan dogurmuslar.Bazı sözlerinize kesinlikle katılıyorum.
Ama bazı sözleriniz de çok sert değil mi?
Şeytansınız felan ?
Bayanın zaten psikolojisi hiç normal durmuyor ki.
Şeytanlık yakıştırmasını bu bayana yakıştıramadım
Üyenin kim olduğunu ve önceki konularını bilenler yorumladı daha çok.Ayrıntısı olmayan konulara nasıl yorum yapıyorsunuz? Ben bu hanımın anlattıklarından bişey anlamadım. Kötü şeyler yaptım şeytanım karakteri bozuk ben ahh ben uhhh ben. Destek beklediğiniz konu nedir tam olarak? Sizi tanımadan ay yok sen şeytan değilsin dememiz mi??? Ya da ne halt ettiğini bilmeden akıl mı Verelim?
teşekkürler
Affetmiyorlar inanin. "Hak ettin, cekeceksin" denildi.
Kardesinizin durumuna epey benzer durumda seyretti olaylar. Evliligi sürmemis olabilir ama inanin kardesinizin o gelgitlerini benim kadar anlayan olamaz.Ah bu durumu biliyorum ben, kardeşimin ilk evliliğinde yaşadık, eşim bana şöyle yaptı böyle yaptı deyip rahmetli annemi gaza getirdi, hepimiz ayağa kalktık, şahsen ben eniştemin burnunu kırdım, karakol hastaneler , 6 ay sonra ben kocamı seviyorum gideceğim dedi ve gitti. Ha evliliği sürmedi, 3 yıl boşandılar, şiddet vardı çünkü ama biz ailece çok yıprandık. Bu tür şeyleri aileye aksettirirken çok iyi düşünmek lazım, hatanızı görmüşsünüz, onlara biraz zaman verin. Ama bu arada arayıp sorun, saygıda kusur etmeyin. Özellikle eşinizin kötü bir adam olmadığına inanmaları lazım ve size yeniden güvenmeleri lazım. Bir aile için kızlarının kötü adamın elinde eziyet çekmesi kadar sıkıntılı bir şey yoktur, endişeden uykuları kaçıyor insanın, korkuyor, üzülüyor, adam kızıma bir şey yapar mı diye kendi kendini yiyor aile, onlara da hak verin ve durumu düzeltmek için çabalayın. Zamanla yoluna girecektir
Psikiyatristim ve psikologum bipolar teshisi koymadilar. Ama bu konuyu danisayimgaliba bipolarsınız ama bu düzelmeyecek birşey değil en azından kontrol altına alınır. Bir aile nasıl anlamaz evlatlarının hastalığını garip. Asıl suçlu onlar
Kendime söyle diyorum "Artik kendine gel!"Merhaba, bazı konularınızı okudum.
Haddim olmayarak dikkate alırsanız yorumlamak istedim.
Bazı insanlar zordur. Ben de bazen hayatımı kendi elimle zora sokmuşumdur belki mükemmeliyetçi kişilik yapısından, belki psikolojik etmenlerden dolayı. Belirli yaşlarla geldiğimizde dönemsel görevlerimizi kısmen ya da tamamen gerçekleştirmemiz gerekir. Bu sağlıklı olmamızın koşuludur. 36-37 yaşlarında bir kişinin evlilik yapması ya da sağlıklı ilişkiler içinde olması, mesleği ne olursa olsun mesleğini başarılı bir şekilde devam ettirmesi psikolojik olarak doğru yolda olduğu anlamına geliyor. Anladığım kadarıyla siz phd ye çok anlam yükleyerek (yüklenmemeli demiyorum da anladınız siz) onu takıntı haline getirdiniz. Belki gençlik hayaliniz olan Almanya da yaşadığınızda herşeyin yoluna gireceğini umdunuz. Evlilik konusunda da tahminen aceleye gelmiş bir karar verdiniz. Tek tavsiyem hayatı sıraya sokmanız. Hem Almanya’da kariyer sahibi olup (denklik vs) hem çocuk yapıp hem tr deki phd nizi tamamlayamazsınız. Her tercih fedakarlıklar ister. Tercihlerinizin arkasında durun. Yanlış olduğunu farkettiğinizde vazgeçme hakkınız her zaman var. Ancak yakıp yıkmayın köprüleri. Aileniz zamanında sizi elbet desteklemiştir. Güvenlerini kazanmak için zamana ihtiyacınız var sadece.
Aylar önce yazmıştım size : çocuk yapın .yoksa onun için de yaşınız gececekNe kadar gerizekali oldugumu tarif edecek kelimeleri bulamiyorum. Beni ilk taniyanlar, gercekten cok severler beni, cok cok samimi olduklarinda ise, dengesizligimi kararsizligimi gördükleri icin, hakli olarak mesafe koyarlar.
Bu dengesizligim ve istemeden ve planlamadan etrafimi yikislarim yüzünden annem bana "birgün tüm sevdiklerin senden uzaklasacak" demisti. Su anda anliyorum....yok bosanicam, yok baristim yine derken, o dönemimde yakin cevremi öylesine parcalamisim ki elimde olmadan, hakli olarak önüme cok sert duvarlar örüldü. Esimle evliligimizi yoluna koyduk ve su an yanimda tek kalan da o. Gecen hafta, Amsterdamda yasayan erkek kardesim sözlendi, ailem sözden 1 gün önce "biz gidiyoruz" dedikleri o ana kadar, bu olaydan haberim bile yoktu.seneye yine Amsterdam'da dügün yapacaklarmis ve tüm aile büyükleri dügüne gidecegi icin , sembolik olarak cagirilacakmisim.
Eee, ben bu kadar kötü olmayi becerip, milleti küstürdükten sonra "neden?" diye sormam gereksiz. Neden söze davet edilmedim diye sordugumda "eee hakettin, kizimiz olmasan suratina bile bakmazdik, yüzüne tükürürdük" sözü de herseyi ne kadar mahvetmis oldugumun göstergesi.
Esimi, benim gibi birine katlandigi icin gercekten tebrik ediyorum. Ondan baska kimsemin kalmadigi gercegini kabullenip "senin gibi hayatin..." diyorum.
Ve evet, ben nasil beceriyorum bilmiyorum ama "melek yüzlü seytanin önde gideni"yim.
Cocugum dogdugunda (Türkiye disinda yasiyorum), bizleri ziyarete gelecek kimsenin olmamasi da epey aci. (Ailem esimden nefret ediyor ve evime gelmemeye büyük ant ictiler Olsun napalim, yavrum ve esim yeter bana.
Allahtan tek dilegim, bari bu seytanligimi dengesizligimi yavruma hissettirmeyeyim de "annem manyak" diye düsünmesin.
Hangi noktada kayisi koparip, cok bssarili zeki ve sevilenden, sürünen ve uzak durulan birine döndüm bilmiyorum. Ancak beni eskiden taniyanlar, su halimi görünce taniyamiyorlar. Hayir, kesinlikle alkol madde vs kullanmadim.
Neden bunlari yazdim ? Bilmiyorum. Sadece yazmak istedim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?