Üç gündür şoktayım. Nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.. Annem hamileymiş. Asla çocuk düşünmüyordu zaten durumumuz da hiç müsait değildi. Ama olmuş işte. Adeti gecikmişti, bana olabilir mi diye acaba diye söylemişti ben de fazla tepki vermemiştim olma ihtimali yoktur diye.
Test yaptı, pozitif.
Kızacak gibi oldum neden önleminizi almadınız nasıl bakacaksınız diye, ağlamaya başladı kızamadım. Üç gündür vicdan azabından uyuyamıyor sürekli oturuyor koltukta. Sebebi ise, ben özel üniversitede okuyorum ve notlarım çok iyi, bu sene kazandım. Böyle olmasına rağmen %50 bursluyum yani parayı zar zor denkleştiriyorduk, benim kyk kredimi de üstüne katarak tabii. Ben bu cana kıyamam diyor, kıymasını ben de istemem zaten. Doğana kadar çalışırım diyor ama imkansız. Annem her iki hamileliğinde de aşermekten hastanede yattı, sancısı tutup hastaneye giderken bile istifra ediyordu düşünün..
Ben okulu bırakırım çalışırım diyorum, bu kez daha çok ağlıyor ben seni okutmak için dişimi tırnağıma takıyorum bırakamazsın okulu diye. Evimizde ne bebek beşiği var ne de bebeğe dair bi' şey. Kardeşim doğduktan sonra daha düşünmediği için hepsini ihtiyacı olanlara vermişti, şimdi ihtiyacı olanlardan daha kötü haldeyiz. Bu arada annem 38 yaşında ve lustral da kullanıyordu daha yeni bıraktı, bebeğe bir şey olur diye de korkuyor. Ben çok arada kaldım, okulumu çok seviyorum notlarım da iyiyken bırakmak istemiyorum ama bırakmazsam da geçinemeyeeğiz. Sizce ne yapmalıyım? Moralim çok bozuk
Test yaptı, pozitif.
Kızacak gibi oldum neden önleminizi almadınız nasıl bakacaksınız diye, ağlamaya başladı kızamadım. Üç gündür vicdan azabından uyuyamıyor sürekli oturuyor koltukta. Sebebi ise, ben özel üniversitede okuyorum ve notlarım çok iyi, bu sene kazandım. Böyle olmasına rağmen %50 bursluyum yani parayı zar zor denkleştiriyorduk, benim kyk kredimi de üstüne katarak tabii. Ben bu cana kıyamam diyor, kıymasını ben de istemem zaten. Doğana kadar çalışırım diyor ama imkansız. Annem her iki hamileliğinde de aşermekten hastanede yattı, sancısı tutup hastaneye giderken bile istifra ediyordu düşünün..
Ben okulu bırakırım çalışırım diyorum, bu kez daha çok ağlıyor ben seni okutmak için dişimi tırnağıma takıyorum bırakamazsın okulu diye. Evimizde ne bebek beşiği var ne de bebeğe dair bi' şey. Kardeşim doğduktan sonra daha düşünmediği için hepsini ihtiyacı olanlara vermişti, şimdi ihtiyacı olanlardan daha kötü haldeyiz. Bu arada annem 38 yaşında ve lustral da kullanıyordu daha yeni bıraktı, bebeğe bir şey olur diye de korkuyor. Ben çok arada kaldım, okulumu çok seviyorum notlarım da iyiyken bırakmak istemiyorum ama bırakmazsam da geçinemeyeeğiz. Sizce ne yapmalıyım? Moralim çok bozuk
bir karara varırlar
