Merhaba, 5 kardeşli bir ailede büyüdüm ve maalesef annemi hissettiğim tek bir an hatırlamıyorum. Niye ben de diğerleri değil diye aklım erdiğinden beri düşünüyorum.
Lütfen yazdigimi içselleştirme ama ben çok çok dayak yedim. Apartman inlerdi Öyle böyle dayak değil kafamdan burnumdan kan gele gele. Neden mi ? Ya kardeşlerimle yaramazlik birşey yapmışızdır ya da oynarken eve geç gelmişimdir. Ama o dayağı sadece jes yerdi :)
Ha bide çok ac kaldığımı hatırlıyorum kızar yemek vermezdi. Açlıktan uyuyamadigim o kadar gece anımsıyorum ki belki o yüzden şuan 27 yaşımda doymuyorum.
Bide oruç tutmasam yemek vermezdi. Ben sırf kahvaltı olmaz diye sahura kalkardim 6 yaşımda. Ama oruç da tutamazdım karnim hep aç sanki, bir defa yakaladı beni ağzım doluydu. Yediğim dayağı hala unutamıyorum ağzımdaki ekmekle kanin tadı karışmıştı birbirine
Neyse yaz yaz bitmez bu 3 gun
velhasıl değişmedi asla ben yıllarca beni sevsin diye kendimden verdim tabiri caizse eşek gibi sırtıma bindi. Ama yine en kötü ben oldum. Yüzleşme kısmını da yaptım içimdekileri de döktüm işittiğim lafları buraya yazsam muhtemelen evlatlık olduğumu düşünürsün
Benim kırılma noktam evliliğim oldu orda koptu herşey. Bir insanın birini sevmesi için birşeyler feda etmesine gerek olmadığını gördüm. Hele bir annenin.. Uzaklaştım ararsa açıyorum havadan sudan konuşup kapatıyorum. Asla ac misin açıkta misin keyfin nasıl diye sormadı hiç. Ben de hayatıma dair hiç birşey paylaşmadım bu vakte kadar. Ne yerim ne içerim ne derdim var bilmez. Merhaba merhaba. Ötesi zaten olmaz, değişmez.
Demem o ki yoluna bak, üzülme kendi ailenin kıymetini bil mutlu ol. Ve inan olacaksin da hemde fazlasiyla. Her zaman burda yazdığım bir sözüm var sana da yazayım:
Seçme şansı olmadığı aileler tarafından mağdur edilen çocuklar olarak Dilerim seçme şansı yakaladığımız ailelerimiz ile mutlu oluruz.