Annem için hiç bir zaman öncelikli olmamam ve artık bunu kavgaya dökecek olmam

Haklı olabilirsiniz. Ben konu sahibiyle empati yapamıyor olabilirim.
Annelere karşı zaafım var. Eşimde annesi tarafından zaman zaman haksızlığa uğradı ama bana kalırsa annesinin aynı zamanda birçok fedakarlığı vardı ve eşim hep olumsuz olan üzerinden annesine yükleniyordu, yaptığı güzel şeyleri görmüyordu bile. Yaptığı fedakarlıkları tekrar tekrar anlattım eşime.
Eşim şimdi annesini daha çok anlıyor, araları daha iyi ve eşim daha mutlu. Mesela konu sahibi annem çocuk bakma konusunda tecrübeli benim ilk çocuğumdan demiş. Belki de annesinin iyi yönleri de vardır ama göremiyordur.
Öfkeden uzak bir şekilde durum değerlendirmesi yapmak belki de anneyle kızının bağlarını güçlendirecektir.

Ben anneniz hakkı, siz haksızsınız demedim hiç bir yorumumda, durum değerlendirmesi yapın dedim sadece.
Ve sakince kızgınlığınızı bildirin dedim.

Ben de baba ayrımıyla büyüdüm ama hiç kavga etmedim babamla. Sadece hep uzak durdum ondan, ihtiyacı olduğunda yanında olarak utantırdım onu. Allah rahmet etsin yaşamıyor şimdi.
Ama anneme hep dermiş, ben ona haksızlık ettim, o bana en iyi evlat oldu. Bunun vicdani yükünü çok taşıdı babam.
Ama ben onu da affettim. Çünkü çocukken yaşadıklarını anlatsam oturur ağlarsınız
Anne babalar da insan. Hata yapabilirler.
Herşeye rağmen özlüyorum babamı..

Fedakarlik yapmak=sevgi vermek degildir. Benim annemde fedakarliklar yapti ama asla sevgi veremedi. Derdi anne olmakti, etrafada ne kadar iyi anne oldugunu göstermekti. Ancak hiçbir zaman sevgi, saygiyi bana veremedi. Bu bir histir. Insana güç, küvvet, özgüven,.. hepsini veren.

Ki bu çok "woow harikaa" bir olay degil, annenin fedakarlik yapmasi. Ben kizimi bu dünyaya getirdiysem, elbette maddi manevi elimden gelenlerin hepsini yapacagim. Parada harcarim, zamanda. Bu "ilerdede kizim bana bakar" mantigi ile degildir. Benim kizim bir yatirim araci degildir. Ille bana iyilikler yapmak zorundada degil. Sadece kendine, etrafa hayirli, mutlu bir insan olmasini isterim. Onun için yetistiriyorum kizimi.

Yani hersey tarti degildir. Bazen insan o kadar kötülük yapiyor ki, yaptigi iyiliklerinide alip götürür. Sirf bir iki iyiligi oldu diye, bir insana kötü davranma hakkini vermez.

Babani özlemen, arabesk bir sekilde büyümenden dolayi kaynaklaniyor. Kendine yeterici kadar deger vermemenden kaynaklaniyor. Elbette hepimiz insaniz beser sasariz. Ama kötü insan denilen seyde var. Yada en azindan empatiden yoksun, aslinda ebeveyn olmamali olan insanlarda var.
 
Var annemin iyi yönleri, yok diyemem tabi ama açtığı yaralar çok daha derin. Evet ilk kızımda her hün geldi, evime yardımcı getirdi, her işi yaptı, misafir ağırladı, lohusa 40gün yaşnız kalmaz denildi. Şimdi lohusa olmayacak mıyım? O zamanki el aleme gösterişti. Benim için olan kısmı da vardı millete ne güzel ilgileniyor herşeyle dedirtmek için olan kısmı da.
yanındaki son sabahımda gitmiş eski mahallemizdeki simitçi fırınından bişiler almış mesela ben bir gün önce fırına gittim birşey kalmamaştı dediğim için, içimde kalmasın diye. O zaman düşünüyorum hep olumsuz değil diye.
koşulsuz sevgi olmaz demişsiniz siz ama insanın bebeğine, küçük çocuguna sevgisine ne koşul olabilir. Kızım çok zor bir bebekti çok severdim. Şimdi de itiraz etmeyi seven bir çocuk, karakteri böyle uyumlu olmadın deyip yine çok seviyorum. Abiniz de 5 yaşındayken ödemedi herhalde annenizin sgksını. Ben anaokulu zamanımdan yapılan ayrımları hatırlıyorum. 4-5 yaşımda ne yapmış ya da yapmamış olabilirim ki? Tabi ki o yaş grubuna koşulsuz sevgi olacak!
Nasil ya gercekten koşulsuz sevgi yoktur mu yazmış allahim yarabbim şaka gibi ya bir anne 1 aylık bebeginden ne karşılık gorup seviyor arabami almis binami dikmis icerden hisse senediylemi çıkmış şaka gibi birde bunu normallestiriyorlar.

Cocuklarini dogurur ken bana baksın mantigiyla doguran cahil kesim geldi aklima
 
Fedakarlik yapmak=sevgi vermek degildir. Benim annemde fedakarliklar yapti ama asla sevgi veremedi. Derdi anne olmakti, etrafada ne kadar iyi anne oldugunu göstermekti. Ancak hiçbir zaman sevgi, saygiyi bana veremedi. Bu bir histir. Insana güç, küvvet, özgüven,.. hepsini veren.

Ki bu çok "woow harikaa" bir olay degil, annenin fedakarlik yapmasi. Ben kizimi bu dünyaya getirdiysem, elbette maddi manevi elimden gelenlerin hepsini yapacagim. Parada harcarim, zamanda. Bu "ilerdede kizim bana bakar" mantigi ile degildir. Benim kizim bir yatirim araci degildir. Ille bana iyilikler yapmak zorundada degil. Sadece kendine, etrafa hayirli, mutlu bir insan olmasini isterim. Onun için yetistiriyorum kizimi.

Yani hersey tarti degildir. Bazen insan o kadar kötülük yapiyor ki, yaptigi iyiliklerinide alip götürür. Sirf bir iki iyiligi oldu diye, bir insana kötü davranma hakkini vermez.

Babani özlemen, arabesk bir sekilde büyümenden dolayi kaynaklaniyor. Kendine yeterici kadar deger vermemenden kaynaklaniyor. Elbette hepimiz insaniz beser sasariz. Ama kötü insan denilen seyde var. Yada en azindan empatiden yoksun, aslinda ebeveyn olmamali olan insanlarda var.
Ve bu insan evlenip cocuk yapip kendi ailensinden normal gördüğü sekilde yetistiricek 😐
 
Ben anneniz cahil demedim bu düsünce cahilliktir dedim herkes her konuda mukemmel olmak zorunda degil sizinki algida secicilik.

Sevebilirsiniz aileniz sonucta belliki bu yapiyla buyumussunuz ve size normal geliyor .

Umarim kendi cocuklarinizi bana ev alan veya almayan olarak ayirmazssiniz her cocugun imkani olmuyor. Ev alamayan aynı ilgiyi gormucekse o is annelik degil cikarciliktir.
Benim de bir kızım bir oğlum var.
Elbetteki her ikisi için de canımı veririm.
Ama ben de kızıma bazı öncelikler veriyorum. Mesela okuyup kendi ayakları üstünde durması benim için çok önemli.
O nedenle oğlumun eğitimiyle bir ilgileniyorsam kızımınkiyle 2 ilgileniyorum.
Tabi ki bu demek değil ki oğlumla ilgilenmiyorum. Sadece kızımın ilerde bir erkeğe muhtaç olmasını istemiyorum.
Bunu oğlum ayırım olarak görürse çok üzülürüm.

Durum bana normal gelmiyor elbette ki ama ben 34 yaşında evlendim, okudum meslek sahibi oldum. 13 yaşında evlenmiş çocuk annemle benim anneliğim nasıl aynı olabilir ki. Onun yaşadığı yıpranmışlıkları anlayabiliyor ve her haliyle seviyorum diyelim.
 
Var annemin iyi yönleri, yok diyemem tabi ama açtığı yaralar çok daha derin. Evet ilk kızımda her hün geldi, evime yardımcı getirdi, her işi yaptı, misafir ağırladı, lohusa 40gün yaşnız kalmaz denildi. Şimdi lohusa olmayacak mıyım? O zamanki el aleme gösterişti. Benim için olan kısmı da vardı millete ne güzel ilgileniyor herşeyle dedirtmek için olan kısmı da.
yanındaki son sabahımda gitmiş eski mahallemizdeki simitçi fırınından bişiler almış mesela ben bir gün önce fırına gittim birşey kalmamaştı dediğim için, içimde kalmasın diye. O zaman düşünüyorum hep olumsuz değil diye.
koşulsuz sevgi olmaz demişsiniz siz ama insanın bebeğine, küçük çocuguna sevgisine ne koşul olabilir. Kızım çok zor bir bebekti çok severdim. Şimdi de itiraz etmeyi seven bir çocuk, karakteri böyle uyumlu olmadın deyip yine çok seviyorum. Abiniz de 5 yaşındayken ödemedi herhalde annenizin sgksını. Ben anaokulu zamanımdan yapılan ayrımları hatırlıyorum. 4-5 yaşımda ne yapmış ya da yapmamış olabilirim ki? Tabi ki o yaş grubuna koşulsuz sevgi olacak!
Elbetteki koşulsuz sevmeli anne baba. Ama eski insanlar bizim kadar şanslı değildi, o nedenle anlamaya çalışın dedim.
Herkes kendi yaşadığını bilir. Elbette küçükken yapılan ayırımlar çok incitici, onun açıklaması olamaz. Umarım anneniz ve sizin için herşey güzel olur bu saatten sonra.
 
Bu cevap yeter benim için annenizin yolundan devam edin. Iyi günler.
Öyle mi diyorsunuz ya. Bende mi ayırım yapıyorum acaba. Ama oğlum daha çabuk algılayan bir çocuk desteğim yetiyor ona.
Bir de kız çocuklar kendi ayaklarının üstünde durmayınca çok eziliyorlar.

Resmen iğrenç bir anne gibi hissetim kendimi.
 
Ve bu insan evlenip cocuk yapip kendi ailensinden normal gördüğü sekilde yetistiricek 😐
Benim yüreğim sevgi dolu. Değil çocuklarıma bütün dünyaya yeter. Asıl siz bu nefret dolu yorumunuzdan sonra nasıl bir anne olacağınızı sorgulamalısınız.
 
Öyle mi diyorsunuz ya. Bende mi ayırım yapıyorum acaba. Ama oğlum daha çabuk algılayan bir çocuk desteğim yetiyor ona.
Bir de kız çocuklar kendi ayaklarının üstünde durmayınca çok eziliyorlar.

Resmen iğrenç bir anne gibi hissetim kendimi.
Bence çocuk ayrımı yapmak günlük hayatın akışı için yapılması gereken şeyler değil. Yani sabah ikisini de öpersin uyandığında, gün içinde ikisine de sarılırsın. Birinin ihtiyacı vardır ayakkabı alırsın diğerinin yoktur almazsın ama çocuk bilir ki bu kardeşine o daha çok sevildiğini için yapılmıyor, gerek oldugunda onun için de yapılacak.
benim kardeşim okul konusunda çok başarısız bir çocuktu. Annem okul, ders konusunda hep onun peşinde koştu. Ben hiç bir zaman annemin bizi bu konuda ayırdığını düşünüp, üzülmedim. Benim öyle bir ilgiye ihtiyacım yoktu. Sorun benim ilgiye ihtiyacım olan alanların da karşılanmamış olması.
 
Ben sadece 1 yillik bir anne olarak kendimi su sekilde telkin ediyorum. Ben de hata yapabilirim. Mukemmel degilim, insanim, kusurluyum. Fakat ne olursa olsun, her kosulda evladimi sevicem, elimden geldigince koruyacagim, ihtiyaci oldugu her an yaninda olacagim, ve ihtiyaci oldugunda onun her daim yaninda olacagimi / yaninda olmak icin elimden gelen herseyi yapacagimi bilecek. Cocuguma sorumluluk bilincini asilayacagim fakat onun da her daim basarili olamayacagini kabul edip bunun gayet normal oldugunu ona da anlatacagim. Dogrusuyla, yanlisiyla, gunahiyla, sevabiyla, her haliyle onu sevecegim. Her yaptigini onaylamasam da, yanlis yaptiginda da annesinin yaninda oldugunu bilecek insallah. Hic kusmeyecegim, hic umursamamazlik yapmayacagim, hic terk etmeyecegim. Kosulsuz sevecegim.
 
Benim yüreğim sevgi dolu. Değil çocuklarıma bütün dünyaya yeter. Asıl siz bu nefret dolu yorumunuzdan sonra nasıl bir anne olacağınızı sorgulamalısınız.
Ben biliyorum nasil bir anne olduğumu ogluma da kizimada aynı esitlikteyim.
Cinsiyetlerinden dolayi ne kizima ne ogluma ekstra bir şey yapmam ikisinede aynı yaparim gerek egitimi normal yasamda. Sizede tavsiye ederim😉
 
Benim yüreğim sevgi dolu. Değil çocuklarıma bütün dünyaya yeter. Asıl siz bu nefret dolu yorumunuzdan sonra nasıl bir anne olacağınızı sorgulamalısınız.
Bu arada sizin okudugunu anlamama gibi bir sorununuzmu var yukardaki yorumda nerde nefret var gerceklerin acı olmasi sinirlendirmis olabilirmi acaba🙃
 
Görüşmeyin. Açmayın telefonlarını. Oğlu ile mutluluklar dileyin. Gelecekte de bakmayın. Çok sinirlendim, terbiyemi bozmadan yazabileceğim tek şey bu.
Aaa yapmayin öyle ya oğlu ev araba almissa demi hayirli evlat dediğin annesine ev araba alir yatirim yapar 😄
 
İçime yine öküz oturdu.

çocukluğumdan beri annem tarafından hep arka plandaydım. Bakın ikinci bile diyemiyorum. İlk sıra hep erkek kardeşimindi. Bu hiç değişmedi. Çok irdelemeyeceğim geçmişi.

günümüze gelirsem hem kardeşimin eşi hem ben hamileyiz. Gelinimiz ekim ayında ben şubatta doğum yapacağız kısmetse.

Ben dünyanın öbür ucunda yaşıyorum. bu dördüncü hamileliğim. 2 gebelik kaybettim. İkisi de 10 haftayı geçmişlerdi. Bu gebeliklerimde hiç anneme bel bağlamadım, doğuma gelir diye düşünmedim, hatta ona hamile oldugumu bile söylemedim (yılbaşı süprizi yapacaktım güya ama kısmet değilmiş). Vize başvurusunda bulunmadım.

Bugun anneme vize başvurunu yapalım dedim. Ben gelmem doğuma, burada gelinin bana ihtiyacı var dedi. Gelinin bebeği 3aydan büyük olacak benim doğum zamanımda. Ama önceliği gelini ve oğlundan olacak torunu. Evde 5 yaşında bir kızım var. Burada doğum yapılan gece hastanede kalınıyor bir refakatçi ile. Buraya gelse hiç değilse biz hastanedeyken evde kızımla kalır, ben bunun için çözüm üretirim ama çok koyuyor böyle sevilmemek.

bu hamilelikte korktuğum bir hamilelikti, cvs oldum. 14-15 haftalık olduktan sonra sevdiğimiz insanlara söylemeye başladım. Ben hamilelik haberimi verip bebeğin fotosunu gösterdikten sonra daha insanlar benim için sevinçten ağlarken kardeşimin bebeğinin fotosunu gösterip “bu da benim fındık” dedi. 2 farklı zamanda yaptı bunu. Ne demek benim fındık, diğer fındık de, büyük fındık de, gelinin fındık de. Ne demek benim. Ben b.k oluyorum bu durumda.

artık bunun kavgasını çıkartacağım. Sizden de akıl almaya geldim. Hiç kavgacı, lafı gediğine koyabilen bir insan değilim o nedenle öğretim bana. Hanımlığın, sakinliğin bir faydasını görmedim. Yılda bir görüştüğümüz halde hiç hasretti, kıymetti görmüyorum.
Ben de benzer bir konu acmıstım. Biz 8 kardeşiz. 3.yüm ben de. Ailede tek meslek sahibi benim. Annem bir tabağın lafını edebilecek, bazı şeyleri karşılık bekleyerek yapacak bir kadın. Aynı şekilde bir tabak istemistim bana vermek istemedi ama yengem isteyince hemen alıp vermeye çalıştı mesela. Abim yılda bir kez bile aramaz, 7 yıldır onlara maddi yönden yardım eden benim ama gel gör ki hiç değerim yok. Topu topu 20 bin birikimim var onu da dişimden tırnağımdan arttırdım. Cünkü bana sen kendi çeyizini kendin yap dedi annem. Altın al evlenirsen sana takalım dedi bir de . Diğer kardeşlerime çeyiz de yapıldı, altın da.. zor bir durum. Kendim atlatamadım. Allah yardımcımız olsun
 
Korktuğum için bu hamileliğim ve doğumum ile ilgili plan yapmıyorum ama kaybettiğim ilk bebeğimde düzeni nasıl yaparız, yemeği nasıl hallederiz, evdeki çocugumuzu nasıl ayarlarız hep planlamıştım. Yine düşünüp, ayarlarım.

Şöyle bir salaklığım oldu, babamı kaybedince annemi yalnız bırakmamayı düşündüm, dedim şimdi kardeşimin bebeği için çok heyecanlı 2022ye kadar onun heyecanını yaşar, sonra yanımıza gelir, o bebek büyümüş olur, bizim yaşadığımız şehirde yine kafası dağılır, sonra bebekle türkiyeye geri döneriz derken babamın ölümünün ilk yılında annemi meşgul tutar, babamın olmadığı hayatına alışmasını sağlarız.

Şöyle de bir şey var annem kavgacı ve gergindir. O nedenle önceki hamileliklerimde onu buraya getirip evde 7/24 birlikte olup gerginlik olmadın diye düşünmüştüm.
Şimdi pekçoğunuz diyorsunuz ki arama. Aramazsam o da beni aramaz. Ne olacak sonra? Aramamak gerçekten benim için sorun değil, arayıp da neşe, huzur bulmuyorum. Ama uzun vadeli düşününce aramamsnın daha da faydasını göremiyorum.
 
Bence çocuk ayrımı yapmak günlük hayatın akışı için yapılması gereken şeyler değil. Yani sabah ikisini de öpersin uyandığında, gün içinde ikisine de sarılırsın. Birinin ihtiyacı vardır ayakkabı alırsın diğerinin yoktur almazsın ama çocuk bilir ki bu kardeşine o daha çok sevildiğini için yapılmıyor, gerek oldugunda onun için de yapılacak.
benim kardeşim okul konusunda çok başarısız bir çocuktu. Annem okul, ders konusunda hep onun peşinde koştu. Ben hiç bir zaman annemin bizi bu konuda ayırdığını düşünüp, üzülmedim. Benim öyle bir ilgiye ihtiyacım yoktu. Sorun benim ilgiye ihtiyacım olan alanların da karşılanmamış olması.
Ya ne kadar tatlısınız 😍 Biran kendimi çok kötü hissetmiştim. Oğlum algısı çok açık bir çocuk, desteğe pek ihtiyacı olmuyor bir de dediğim giibi kadınlar kendi ayakları üstünde durmayınca çok eziliyorlar, erkeklerin yaptığı işleri yapamıyorlar. O nedenle kızıma fazla ağırlık veriyorum.

Bakın bu laf bile içimi acıttı ayırımcı mıyım diye. Bence annenize içinizdekileri dökerseniz hatasını anlayacaktır, kendini sorgulayacaktır ve belki daha dikkatli olacaktır. Olmazsa bile sizin içinizde kalmaz. İçten içe öfkelenmek yerine rahatlarsınız.
 
Aaa yapmayin öyle ya oğlu ev araba almissa demi hayirli evlat dediğin annesine ev araba alir yatirim yapar 😄
Şakası bile güldürmüyor. Benim de böyle bir kanayan yaram var. Abimin durumu iyi. Kazandığının binde birini veriyor ama annem bayılıyor. Benim işim iyi değil, kazandığımın yarısına süpürge aldım hala bana bir şey almadın diyor. Elalemin kızları annelerini gezdiriyormuş. Anneme çok öfkeleniyorum bu menfaatçiliği yüzünden. Düşününce abim çok az yardım ediyor çünkü durumu gerçekten çok iyi. Ben zaten bir o işteyim bir bu işteyim dikiş tutturmakta zorlanıyorum. Burada abim okuduysa annem banam desteklediği içindir ben okuyamadıysam da yine aynı imkanlar sağlanmadığı içindir. Yine de annemle görüşmemeyi düşünmem çünkü bu ayrımcılığa rağmen sever beni. Bir bebeğim olsa gelin yerine benim yanıma gelir. Sadece şu maddiyat açısından yaptığı delirtiyor beni. Konu sahibininkinde bariz bir sevgisizlik de var. Nasıl oğlundan olan torunu onun fındığı olur da kızından olan torununu umursamaz?
 
Ben de benzer bir konu acmıstım. Biz 8 kardeşiz. 3.yüm ben de. Ailede tek meslek sahibi benim. Annem bir tabağın lafını edebilecek, bazı şeyleri karşılık bekleyerek yapacak bir kadın. Aynı şekilde bir tabak istemistim bana vermek istemedi ama yengem isteyince hemen alıp vermeye çalıştı mesela. Abim yılda bir kez bile aramaz, 7 yıldır onlara maddi yönden yardım eden benim ama gel gör ki hiç değerim yok. Topu topu 20 bin birikimim var onu da dişimden tırnağımdan arttırdım. Cünkü bana sen kendi çeyizini kendin yap dedi annem. Altın al evlenirsen sana takalım dedi bir de . Diğer kardeşlerime çeyiz de yapıldı, altın da.. zor bir durum. Kendim atlatamadım. Allah yardımcımız olsun
Allah yardımcınız olsun. Anlıyorum sizi. İnsan onlar varken yok gibi davranmayı da içine sindiremiyor, böyle davranılmayı da.
Bu arada ben de kardeşimin hiç aramam. O da ben aramadıkça bıraktı aramayı. O kadar yabancılaştım ki.
 
Back
X