annemi kaybettim

Babam öldüğünde bir yakınım bana şunu söylemişti: Şu anda içinde 40 mum yanıyor. Her gün biri sönecek. Kalan son mum ise sen ölene dek yanacak.

Canım bazı acılar unutulmaz. Böyle bir kayıptan sonra 2 ay nedir ki? Merak etme zamanla daha iyi olacaksın, unutmayacaksın elbet ama baş etmeyi öğreneceksin.

Mekanı cennet olsun..
amiiin.
sizin babanızında mekanı cennet olsun.
unutmak isteyen kim zaten anacığımı.
ben bu süreç uzun dediği için psikiatristin takıldım buna.
normal değilim ben, gidişatım iyi değil diye düşünmeye başlamış kendimi mutsuz hissetmeye başlamıştım.
ama burada yaşayanların anlattığına göre hiçte öyle doktorun dediği gibi uzun bir süreç değilmiş 2 ay.
beni gerçekten depresyona itmiş :(
zaten belki depresyonda iken
 
basiniz sagolsun mekani cennet olsun insallah tum annelerimizin
2 ayda unutmak oyle kolaymiymis anne yani dr lar artik okadar alismislarki olum konusuna bu konuda sinirlerini duygularini aldirmislar sanki sizde bir anormallik yok bence cok acı birsey allah yardimciniz olsun.
acin zamanla zayiflayacak belki ama hep bi yerde icinde sizi olarak kalacak kalmalida bence normal olani unutmak degil unutmamak insan annesini unuturmu hic.
iste insan maalesef hasminida hisminida boyle gunlerde taniyor onlar icin hic uzelme bu isler parayla degil sirayla akrabayi arkadasi arayacagina canin skildikca bi yerlere yaz daha iyi
 
merhabalar, hemen konuya girmek istiyorum.
annemi ansızın kaybettim, yıllardır hastaydı.
ama kimseye şükür muhtaç değildi.
ölüm haktır, öldüğü için isyan etmiyorum.
ama ben toparlayamadım bir türlü kendimi.
psikiatriye gittim en sonunda.
benim merakım bu süreç ne kadar sürüyor?
devamlı rahatsızım.
ağlıyorum durduk yere, özlüyorum, evde tek başıma kaldım ve bu da beni üzüyor.
insanlar 1-2 defa benimle ilgilendiler sonra kendi rutin hayatlarına döndüler.
dostlarım benle olmadı.
ondan dolayıda kendimi çok yalnız hissediyorum.
bunu kendilerine söylediğimde de, bizim işimiz gücümüz var dediler.
bu da beni kırdı.
ben kimseyi yanımda olsun istemiyorum zaten, ama dost ise benim nasıl olduğumu sormalarını bbeklerdim bu ilk 1 hafta sürdü sadece.
sonra herkes kendi yoluna döndü.
kaslarım tutuluyor, spazm oluyor, hepsi psikolojik dedi doktor.
antidepresan verdi bana depresyona girmeyeyim diye.
2 ay uzun bir süre, şimdiye dek kendini toparlamış olman gerekiyordu dedi.,
bu bana çok ilginç geldi.
anamdı nasıl 2 ayda insan toparlar kendisini.
anormalmiyim, nedir nasıl bir gidişattır yaşamış olanlar lütfen benimle paylaşsın.
bu duygular nasıl anormal olabilir?
ve normal ise, ne zaman geçer yaşayanlar lütfen benimle paylaşsınlar.
Çok olağan bir süreç yaşıyorsun . Normalsin, aksi olsa anormal olurdun. Dostların seni anlamıyorsa ,yeni dostluklar edinebilirsin . Kendini kapama ,evde çok vakit geçirme . Her an birşeyler yapmaya çalış .evde yalnız kalıp düşündükçe daha çok bunalıma girersin . Tedavi şeklini yada doktorunu değiştirmeyi düşündün mü? Belki sana yeterli değildir o kadarı . Benim de babam hasta ,beyin kanseri (grade 4 :( ) her an kaybetme korkusuyla yaşıyorum ve psikolojim berbat ! Hayatımın merkezine koyduğum adam eriyor :( Allah hepimize güç kuvvet versin . Basın sağolsun ,kendine dikkat et!
 
biliyorum bende okumuştum bu yazıyı ilginç ben hiç birisini yaşamıyorum sadece depresyonda olduğumu düşünüyorum.
kabullenmediğim için mi ağlıyorum diye düşünüyorum ama öldü hayatta değil.
bunu nasıl kabullenmem dualar okurken ruhuna
kızgınık öfke inkar o tür şeyler yaşamam inşallah.
sadece özlüyorum boşluk derin sonsuz bir boşluk.
annem gibi kimse bana karşı olmayacak düşünceleri
kızsada kıyamaması olmayacak
son gün bile ben rahatsızım diye bana bitki çayı yapmaya kalkışan bir yüce varlıktan söz ederken hatta bencillikmi benim duygularım bile düşündüğüm oluyor.
Allah yardımıcımız olsun.
artılarını düşünüyorum
çekmedi diyorum sevin
istediği gibi öldü yataklara düşmedi sevin buna diyorum
mezarlığını bile yaptırdı kimseye muhtaç olmadan vefat etti sevin tüm bunlara diyorum
annen seni ağlarken görmek istemezdi diyorum
bir sürü kendimi avutacak şeyler sıralıyorum kendime
ama bir an geliyor ki hepsi uçup gidiyor
annemm diye oturup ağlıyorum
bahs ederken burnum sızlıyor hemen
burun sızlamasını annemde öğrendim
aslında bahs etmek bile yetiyor
kimseyede fazla söz edip de sıkmak istemiyorum
insanlar ilgilenmezken çevremde
hiç tanımadıklarımın da canlarını sıkmaya hakkım yok diyorum
bunu ben yaşıyor ben atlatmalıyım iyi kötü diyorum
çok teşekkür ediyorum uzun yazınız ayırdığınız zamanınız için

Gerçekten de dediğiniz gibi acı çekmeden yataklara düşmeden vefat etmesi de bir nimet...
Annem vefat ettiğinde 40 kg civarıydı normalde 65 kilo. Çok acı çekti :( :( Onu o halde görmek param parça ediyor insanı. Aslında çok şanslısınız ve anneniz de öyle. Ölüm herkes için, akşam uyuduğumuzda sabah çıkacağımızın garantisi yok. Acınızı da yaşayın bastırmayın...İyi olmam lazım diye zorlamayın kendinizi. Akışına bırakın ama birşeylerle meşgul olun çalışıyor musunuz okuyor musunuz bilmiyorum ama birşeyler yapmak iyi geliyor gerçekten. Ben üniversite sınavına hazırlanıyordum sonra kazanıp başka şehre gittim o zaman daha toparlamıştım.
 
Allah rahmet eylesin. Başın sağolsun canım.
Ben de annemi kaybettim. Seneler önce ama bugün bile kalbimde kocaman bir kara deliktir.
2 ay çok kısa bir süre. Ben de psikolog yardımı almıştım.Zaman alışman için yardımcı olacaktır.
Acı geçmiyor sadece mevcut duruma alışıyorsun.
Sen depresyonda değilsin sadece yaslısın. Öyle iyi anlıyorum ki seni.
Ne gece uykum vardı, ne gündüz gözüm açıktı. Bitkisel hayattaymış gibi yaşadım.
Etrafımdakiler çok sonraları söyledi artık gülmediğimi.
Çığlıklar atarak uyanırdım. Rüyamda gördükten sonra çığlık çığlığa uyanıp, sabahlara kadar ağlardım. Çünkü uyanmak , acıyı tekrar hatırlamak demekti.
Bir süre sonra psikoloğu da bıraktım. Ve toparlandım. Ama uzun sürdü
Bununla yaşamayı da öğreneceksin.
Sadece henüz çok erken. Kendine zaman tanı.


Umarım senin için herşey çok güzel olur...
Allah sabır versin.

gözlerim doldu.
ne zor bir süreç.
annemi unutma isteği gibi bir derdim olamaz asla.
süreç ve psikiatristin 'uzun bir süre 2 ay'demesine takıldım.
ve çevremdekiler de kabullen öldüğünü hepimiz ölücez demesini saçma bulduğum için artık boğuldum.
ben biliyorum elbette hepimizin öleceğimizi, kabullendim de öldüğünü.
kabullenmesem böyle üzülmezdim.
bu acıyı herkes tadacak, kural bu biliyorum.
annem hayattayken bana birşey olacak diye korkardım.
allahım anneme evlat acısı gösterme ben baş ederim ama annem dayanamaz diye dua ederdim.
rüyamda görürüm inşallah diye giriyorum yatağa
görüncede çok mutlu oluyorum
fakat aldığım uyku hapından dolayı da pek anımsamıyorum çoğu rüyamı
gün içinde uyuduğumda ise ilaçsız çok net hatırlıyorum
şimdi de 2 hafta evvel almam gereken veraset sonucunu almaya gideceğim
kuzenim sayesinde gideceğim yoksa ona bile gücüm yok
annelerimizin mekanı cennet olsun
kabirleri nurlarla dolsun inşallah
 
Çok olağan bir süreç yaşıyorsun . Normalsin, aksi olsa anormal olurdun. Dostların seni anlamıyorsa ,yeni dostluklar edinebilirsin . Kendini kapama ,evde çok vakit geçirme . Her an birşeyler yapmaya çalış .evde yalnız kalıp düşündükçe daha çok bunalıma girersin . Tedavi şeklini yada doktorunu değiştirmeyi düşündün mü? Belki sana yeterli değildir o kadarı . Benim de babam hasta ,beyin kanseri (grade 4 :KK43: ) her an kaybetme korkusuyla yaşıyorum ve psikolojim berbat ! Hayatımın merkezine koyduğum adam eriyor :KK43: Allah hepimize güç kuvvet versin . Basın sağolsun ,kendine dikkat et!
ah be canım, annem de babam da akciğer kanseriydi.
yıllarca birini eve getirip diğerini hastaneye götürmemle geçti
neler yaşadığını çok iyi biliyorum.
sende psikiatrik yardım almalısın bende alıyordum babamı kemoterapye götürüp kendim psikiatriste gidiyordum aynı hastanede.
Allah sana sabır versin.
çok zor çok zoooorr
yardımcınız olsun allah tüm hasta yakınlarına
ben bıraktım kendimi zamana
terapiye başlayacağım bakalım bana bişey verecekmi.
pekde sevmem aslında çünkü aklım başımda
bilmediğim şeyler demeyeceğini biliyorum
 
Allah rahmet eylesin anacıgına başın sağolsun.kolaymı ana bu elbet üzüleceksin çok normal ama zamanla acıyada alışacaksın daha iyi olacaksın.Rabbim güç versin
 
biliyorum bende okumuştum bu yazıyı ilginç ben hiç birisini yaşamıyorum sadece depresyonda olduğumu düşünüyorum.
kabullenmediğim için mi ağlıyorum diye düşünüyorum ama öldü hayatta değil.
bunu nasıl kabullenmem dualar okurken ruhuna
kızgınık öfke inkar o tür şeyler yaşamam inşallah.
sadece özlüyorum boşluk derin sonsuz bir boşluk.
annem gibi kimse bana karşı olmayacak düşünceleri
kızsada kıyamaması olmayacak
son gün bile ben rahatsızım diye bana bitki çayı yapmaya kalkışan bir yüce varlıktan söz ederken hatta bencillikmi benim duygularım bile düşündüğüm oluyor.
Allah yardımıcımız olsun.
artılarını düşünüyorum
çekmedi diyorum sevin
istediği gibi öldü yataklara düşmedi sevin buna diyorum
mezarlığını bile yaptırdı kimseye muhtaç olmadan vefat etti sevin tüm bunlara diyorum
annen seni ağlarken görmek istemezdi diyorum
bir sürü kendimi avutacak şeyler sıralıyorum kendime
ama bir an geliyor ki hepsi uçup gidiyor
annemm diye oturup ağlıyorum
bahs ederken burnum sızlıyor hemen
burun sızlamasını annemde öğrendim
aslında bahs etmek bile yetiyor
kimseyede fazla söz edip de sıkmak istemiyorum
insanlar ilgilenmezken çevremde
hiç tanımadıklarımın da canlarını sıkmaya hakkım yok diyorum
bunu ben yaşıyor ben atlatmalıyım iyi kötü diyorum
çok teşekkür ediyorum uzun yazınız ayırdığınız zamanınız için


Canım anneler çok yüce varlıklar evet ama bazı anneler galiba bundan da öte, tarifi imkansız birer merhamet timsali oluyor. Bitki çayı demişsin, benim de sayısız buna benzer an var aklımda. Hastalarken bile, bize en ufak bir şey olsa onu dert eden yüce ötesi varlıklar anneler.

Düşündükçe üzülmemek, kahrolmamak elde degil tabii ama yaşamak zorundayız. Yaşama devam etmek için, sindirmek zorundayız. Ben şuan hiçbir şeyi sindirmiş değilim ama en azından denemeye çalışıyorum yoksa bu sizi zaten geçmeyecek bunun farkındayım. Bir de anne sıcaklığını, anne samimiyetini kimsede bulamazsın canım. Kimse onların ceyregi olamaz. Onlar Allah' in bize verdiği meleklerdi ve Allah onları bizden daha çok sevdiği için yanina aldı. Dua edelim, ruhlarına kuran okuyup, hayır bagislayalim. Onların ihtiyacı olan bu. Evlatlık gorevlerimize böyle devam edelim. İnşallah orada cok mutludurlar. Böyle dusunmeye çalışalım. Başka seçeneğimiz yok ki.
 
başınız sağolsun Allah sabır versin

14 yaşındaydım annemi kaybettiğimde :KK43:
9 yaşında kardeşimle kendimi teyzemizin evinde bulduk biranda

babam mı? hiç sormayın orasını
kaç yaşındasınız bilmiyorum ama tabi her yaşta çok zor

güçlü olmaya çalışın.. :KK43:

haklısınız çok erken yaşta kaybetmek daha süt kuzusuyken ne zor olmalı
ne kadar anne yarısı da dense annenin yerini mecburi teyze dahi olsa dolduramaz.
çalışıyorum
güçlü bir kişiliğim aslında
ama tek zayıf yönüm annemdi
zamanla toparlyacağım elbette
çok sağolun
:(
her acının daha büyüğü vardır
ama yaşayana sorunca herkes kendi acısını bilir
maalesef kıyaslama azaltmıyor belki bir süreliğine evet annemi yaşadım diye bilmek de büyük birşey
yanlış anlamayın ama gerçekten şükür ediyorum bunun için
siz yazmadan evvelde düşünüp tüm bunları
mekanları cennet olsun
 
Canım anneler çok yüce varlıklar evet ama bazı anneler galiba bundan da öte, tarifi imkansız birer merhamet timsali oluyor. Bitki çayı demişsin, benim de sayısız buna benzer an var aklımda. Hastalarken bile, bize en ufak bir şey olsa onu dert eden yüce ötesi varlıklar anneler.

Düşündükçe üzülmemek, kahrolmamak elde degil tabii ama yaşamak zorundayız. Yaşama devam etmek için, sindirmek zorundayız. Ben şuan hiçbir şeyi sindirmiş değilim ama en azından denemeye çalışıyorum yoksa bu sizi zaten geçmeyecek bunun farkındayım. Bir de anne sıcaklığını, anne samimiyetini kimsede bulamazsın canım. Kimse onların ceyregi olamaz. Onlar Allah' in bize verdiği meleklerdi ve Allah onları bizden daha çok sevdiği için yanina aldı. Dua edelim, ruhlarına kuran okuyup, hayır bagislayalim. Onların ihtiyacı olan bu. Evlatlık gorevlerimize böyle devam edelim. İnşallah orada cok mutludurlar. Böyle dusunmeye çalışalım. Başka seçeneğimiz yok ki.

aynen dediklerinizi uygulamaya çalışıyorum
bu beni de manen rahatlatıyor
iyiki böyle inançlarımız var yoksa çıldırmamak mümkünmü diyorum
sanki uyumamışım gibi gözlerim kapanıyor.
ilaçmı uyku yapıyor beynimmi uyumak istiyor bilmiyorum
ama hep böyleyim ben son zamanda ilaç yüklemesinden sonra
sizleride meşgul etmek istemiyorum kendimle
kimseyi kendimle sıkıntı vermeye hakkım yok diye düşünüyorum
hakkınızı helal edin lütfen
sizede teselli veremiyorum ne ilginç beynim durmuş vaziyette
hiç birşeyi unutmayan titiz sözünün eri olan ben
herşeyi unutur oldum
sevgiler
 
Allah rahmet eylesin... Başınız sağ olsun. Benim de en büyük korkum bu, içim cız etti gerçekten. Yaşınız kaç, çalışıyor musunuz bilmiyorum, biraz kendinizi başka şeylerle fazlaca yormaya çalışsanız? Abiniz yurtdışındaymış, imkanınız varsa belki yanına gitseniz? Bunlar şu an mümkün değilse en azından psikiyatristinizi değiştirin, ne demek 2 aya geçmesi lazımdı... Anne bu ya, nasıl acısı 2 aya geçer. Ben arkadaşımın attığı kazığın etkisinden 4-5 ayda çıktım, anne ölümünü hangi gamsız 2 ayda atlatabilir? Bazı insanlar çok acayip. Çevrenize darılmanız çok normal ama bu da dünyanın gerçek yüzü işte. Arkadaşlıklar, dostluklar ve hatta akrabalık da yalan. Tek gerçek aile. Dilerim en yakın zamanda siz de sizi gerçekten hak eden biriyle yuva kurabilirsiniz.
 
Çok üzüldüm, lütfen eve kapanma. Nerede yaşıyorsun bilmiyorum ama dışarı çık ne bileyim sinemaya git, müzik dinle birşeyler yap. Hayat devam ediyor, devam etmeli.
 
merhabalar, hemen konuya girmek istiyorum.
annemi ansızın kaybettim, yıllardır hastaydı.
ama kimseye şükür muhtaç değildi.
ölüm haktır, öldüğü için isyan etmiyorum.
ama ben toparlayamadım bir türlü kendimi.
psikiatriye gittim en sonunda.
benim merakım bu süreç ne kadar sürüyor?
devamlı rahatsızım.
ağlıyorum durduk yere, özlüyorum, evde tek başıma kaldım ve bu da beni üzüyor.
insanlar 1-2 defa benimle ilgilendiler sonra kendi rutin hayatlarına döndüler.
dostlarım benle olmadı.
ondan dolayıda kendimi çok yalnız hissediyorum.
bunu kendilerine söylediğimde de, bizim işimiz gücümüz var dediler.
bu da beni kırdı.
ben kimseyi yanımda olsun istemiyorum zaten, ama dost ise benim nasıl olduğumu sormalarını bbeklerdim bu ilk 1 hafta sürdü sadece.
sonra herkes kendi yoluna döndü.
kaslarım tutuluyor, spazm oluyor, hepsi psikolojik dedi doktor.
antidepresan verdi bana depresyona girmeyeyim diye.
2 ay uzun bir süre, şimdiye dek kendini toparlamış olman gerekiyordu dedi.,
bu bana çok ilginç geldi.
anamdı nasıl 2 ayda insan toparlar kendisini.
anormalmiyim, nedir nasıl bir gidişattır yaşamış olanlar lütfen benimle paylaşsın.
bu duygular nasıl anormal olabilir?
ve normal ise, ne zaman geçer yaşayanlar lütfen benimle paylaşsınlar.
valla bana kızacak millet ama ölüm hak oldugu kadar kurtuluşturda. 2 ay hala yas tutmak bana da ters ama ananem 1 sene hatta 2 sene ayıplıp bayılıyor. bu yuzden bazı bunyeler bu acıdan hoşlanıyor diye düşünüyorum. bu acı sizi dik tutuyor aslında, bununla besleniyorsunuz gibime geliyor.
arkadaşlarınız da aslında kötü degil. cok gercektci. evet hayat sizin için devam ediyor ve etmelide. herkes işi gücü var. sürekli sizin yasasınıza ortak olmaları sizi daha kötü yapar. arkadaşlarınıza dahil olun ve bu durumdan bir önce cıkın.
ve eminim rahmetli annenizde sizin bu kadar acılı olmanızı istemezdi.
 
Başın sağolsun, Allah mekanını cennet etsin bol bol dua oku, eğer kuran okumayı biliyorsan hergün yasin oku annene, hatim yap , bilmiyorsan öğren mutlaka inan ona dua okumak içini ferahlatır, tek kalmamaya çalış, eğer bir işin falan yoksa kendine bir uğraş bul, elbetteki bunlar anneni unutturmayacak ( unutturmasında zaten , kimse annesini unutmayı istemez) hayat devam ediyor o yüzden sende hayata bir yerden tutun
 
A
çok teşekkürler çok sağolun


Başın sağolsun.Annem hasta olduğunda bile aklım çıkıyordu.Anlıyorum seni.Ama yavaştan kendini alıştırman gerek.Doğanın kanunu.Onların rahat uyumaları için hayatına devam etmen gerek.Allahtan geldik yine Allahın yanına gidecez.En kısa sürede toparlanmanı diliyorum.Allah yardımcın olsun.Bol dua etmek sana ve annene iyi gelir.
 
Back
X