Annesizlik

orantisizempatik .!.:

Hani 23 yasında mezun olduğumuzda hepimiz idealisttik. İtibarımı kaybedecek hicbirsey yasamadım sükürler olsun ama ayna bana öyle söylemiyor. Saclarımdaki aklar tek tek dile gelmiş sanki. Yaşama diyor. Saygı görmüyorsun diyor. Sen o cocuğu haketmiyorsun diyor. O masa senin hakkın değil diyor. Aldığın nefes zarar diyor.

Genişletmek için tıkla...

Haketmeye çalışın o zaman, olmaz mı?
Daha çok ilgilenin, her şeye 4 elle sarılın ve birçok insanın hayalini kurduğu şeylerin sizde oluşturduğu tatminsizliği düşünerek ne kadar bencilce ve şükürsüzce düşündüğünüzü anlayın.

mesela iki kızım var 3 ve 1,5 yaşında. bir ufak çikolataya satıp gidiyor beni sıpalar.
çikolata ve eğlence faslı bitince, yokluğumu farkedince (birkaç saat sonra) aramaya başlıyorlar evin içinde. bu kez ne çikolata ne oyun ne oyuncak durduramıyor onları.
küçük olsun büyük olsun. bir insanın hayatında ilk 10-20 sıranın tamamını anne kaplar. sonra baba, kardeş, nine dede vs gelir.
Rabbim şifa versin, bu hislerden kurtarsın seni.

orantisizempatik .!.:

Bir yerde okumuştum cekirge olduğunu cek dedim.

Salla kim olduğumu.

Genişletmek için tıkla...

Bende yedim
Sen benim tahmin ettiğim kişisin
Ama söylemek istemiyorsan da sen bilirsin.

Çünkü söylediklerim doğru
Sen aciz değilsin, aciz olmayı seçiyorsun
Ben sadece kızına üzüldüm
Çünkü senin ardında dağ gibi annen vardı kızına da o baktı, sen itibarını artırırken
Demek ki yaş 30 da olsa anneye ihtiyaç varmış , oysa belki torunun olacak ve o annem bakar diye asla düşünemeyecek
Ona bakmayan annesi toruna nasıl baksın
Sen kızının hayatını çöpe atmayı seçiyorsun resmen, bir de psikolojiden bahsediyorsun
Bi sende mi psikoloji var

Canım tedavi görüyor musun? Bu düşüncelerini doktorunla mutlaka paylaşmalısın. İntihar düşüncesi hafife alınacak bir şey değildir.

Psikiyatriste gitmiyorsan mutlaka git, kendi iyiliğin için, çocuğun için..

orantisizempatik .!.:

hepinizin yazdıklarını okuyorum.

İnanın niyetim ya da derdim tek tek anlatılabilecek seyler değil.

Ben konu acsam aaa sunlar sunlar oldu desem herkes ya söyle cık sunu yap tasın istifa et evlen fln der. Ben bunu her hafta yapıyorum zaten. Olmuyor. Tutunamıyorum. Ufacık bir dal var elimde. Bir cift el.

Eve gidip merdivenelrden anne deyisini duyuyorum. Emiyor ve sonra arkasını dönüp gidiyor. Babasına daha cok ihtiyacı var gibi. Anneannesi daha cok seviyor gibi. Beni sadece emip arkasını dönüyor gibi.

Anlattıklarım komik ya da basit gelebilir. Bensiz de yasar gibi. El kadar cocuk. Tam izah edemiyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Niye sensiz yaşasın ki niye doğurdun o zaman başkaları için mi benim oğlum da emerken aklına geliyo dum sanki öyle gibiydi ama değil şimdi hasta anne anne diyo sürekli anneye sürekli ihtiyacı var herkesin ölsen ne olcak geride bıraktıkların ne olcak bu düşünceyi unut hayata tutun herkesin imtihanı kendine ağır bwnde oleyim o zaman babam öldü küçük yaşta annem depresyon hastasiydi iftirayada uğradım ama herseye rağmen ayaktayim

orantisizempatik .!.:

Bilmiyorum işte ne hisseder. Beni bu hayata bağlayan sey de bu zaten.

Hayatta hicbir acının dayanılmaz olmadığını düşünenlerdendim. Ama öyle değilmiş. Üst üste yığıp altında kalınıyormuş.

Yani biri cıkıp karsıma "bir yıl acı ceker sonra sadece annesi olarak kalırsın" aklında dese bu kadar zor olmazdı.

Genişletmek için tıkla...

neymiş bunlar.bi yazarmısın.
belki bizle beraber aslında üstesinden gelinebilir sorunlar olduğunu anlayacaksın.
saygınlığını yitirecek ne yapmış olabilirsin.
muhtemelen çok dürüst ve titiz bi çalışansın sen.
nasıl planlar bunlar böyle.
evladının yaşayacağı yıkımı hesap edip duruyosun.
yaz lütfen sorunlarını açıkca
intihar etmek istediğini paylaşabilen biri,
evladını bırakmayı düşündüğünü yazabilen biri sorunlarını haydi haydi yazar bana göre

Fotografıma bakıp.

Gidiyorum doktora. Düzenli ilac da kullanıyorum.

Neyse tesekkür ederim yazdıklarınız icin.

Kellimler yetersiz kalıyor sanki. Anlatamıyorum derdimi.

Benim babam vefat etti, 26 ay oldu...intihar değildi ama bence intihar gibiydi, yani ben intihar olmadığı halde bile bazen çok kızıyorum insan hiç mi hastaneye gitmez insan hiç mi kendine bakmaz diyorum, bayram seyran zaten bitti de hayatın içinde karmaşık olduğum diğer günlerde de çok arıyorum, cok koni birikti anlatacak akıl alacak...şımarıklıklarım bitti gülüşüm soldu, 1 sene de olsa alışmaz 1000 senede olsa alışmaz özledim arkadaş yarım kaldım burnumun direği sızlıyo,anne baba ata unutulur mu,ağlasan herkes görüyo da içinin közünü gören yok

Sen kendin diyosun beni emiyo sonra anneannesine ya da babasına dönüyo diye. Bak gördün mü sen de söylüyosun, Onun sana ihtiyacı var.
Anneanne ve baba oyun ihtiyacını karşılar mı? Evet, karşılar ama senin doldurduğun yeri kimse dolduramaz.
Ben ergenlik zamanımda anneme çok çektirdim şimdi dilim kopsaydı da öyle isyankar cümleleri diyemeseydim diyorum... Şimdi de anlaşamayız çok ama o olmasa benim eksik her yanım diyorum...
Anne nefestir kuzum bebeğini nefessiz bırakma allah aşkına...
Nerde yaşıyosun görüşelim konuşalım seninle tanıdığın insanlarla konuşamıyosan?

orantisizempatik .!.:

hepinizin yazdıklarını okuyorum.

İnanın niyetim ya da derdim tek tek anlatılabilecek seyler değil.

Ben konu acsam aaa sunlar sunlar oldu desem herkes ya söyle cık sunu yap tasın istifa et evlen fln der. Ben bunu her hafta yapıyorum zaten. Olmuyor. Tutunamıyorum. Ufacık bir dal var elimde. Bir cift el.

Eve gidip merdivenelrden anne deyisini duyuyorum. Emiyor ve sonra arkasını dönüp gidiyor. Babasına daha cok ihtiyacı var gibi. Anneannesi daha cok seviyor gibi. Beni sadece emip arkasını dönüyor gibi.

Anlattıklarım komik ya da basit gelebilir. Bensiz de yasar gibi. El kadar cocuk. Tam izah edemiyorum kendimi.

Genişletmek için tıkla...

Tatlım insanlar her dönem aynı hisler içinde bulunamazlar zaten, insanız biz yahu, robot muyuz?
Bazı anlar olur, umutla tutunuruz ve bazı hüzünler olur boğuşur dururuz.

Bak ben de bipolar hastasıyım, bundan seneleer seneler önce o kadar kaçıp gitme isteği uyanırdı ki içimde, uzaklara, koşayım da koşayım, anlatamadığım, kelimelerle - cümlelerle izah edemediğim ne çeşit duygunun istilasındaysam, saatlerce yürüyeyim ve bir yerlerde kendimden geçeyim isterdim. Ölümü düşündüm, belki de her insan gibi. Sadece ben bipolar olduğum için, düşüncelerim "Hastalıktan" dedim. Ama bugün en "Normalim" diyen insanlar dahi, yeri geliyor, kendilerini kontrol edemiyor, "Öleyim de kurtulun" filan bağırıyor çevresine.

Ölümü düşünmekten geçip, ölümün ardında kalanları da düşündüm orantisizempatik , kimleri ne şekilde bırakacağımı, kendi cenazeme ve sonrasına kadar hayal ettim. Tabi o zamanlar bekarım. Annemin, babamın, herkesin yüzü gözümün önüne geldi... O babamın ayakta durmaya çalışması, annemin yerinden kalkamayışı... Hayatlarını ruh gibi sürdürdükleri - ölümleri... Kardeşimin yüzünün artık eskisi kadar gülmediğini... "Bunu kendime yapsam bile, onlara yapamam" dedim.
Sonra da hastalığımın beni yönetmesine izin vermemek için, onu yönetebileceğim bilgi - tecrübe ve çevre ile kendimi donattım. Doktorlarımla hep muhabbette oldum, ilaçlarımı aksatmadım, her depresyondan biraz daha sağlam çıktım, öfke nöbetlerimi 3 dakikada bastırır hale geldim, maniye girmeden doktoru arayıp "Bana bi iğne çakın vakti geldi" demeye başladım.

Bazı zevklerimden vazgeçtim, gecenin geç saatlerinde yaptığım kahve keyfilerinden, arkadaşlarla uykusuz sabahlamalardan, düzensiz yemelerden-içmelerden vs...
Aynısını yap canım, göreceksin bir daha depresyon yaşamayacaksın, göreceksin bir daha maniyle hırpalanmayacaksın, haftalarca aptal gibi gezmeyeceksin. Ve bir noktadan sonra aklını-zekanı tüm verimiyle kullandığını fark edecek, duygularına tekrar yön verebileceksin.

Hastalığını öğren iyice olur mu?
Ve Dr. Daniel G. Amen'in ufak kitapları var başlangıç olarak bi bak; hastalarının başarı hikayeleri, sana daha da güç verecektir.

orantisizempatik .!.:

Fotografıma bakıp.

Gidiyorum doktora. Düzenli ilac da kullanıyorum.

Neyse tesekkür ederim yazdıklarınız icin.

Kellimler yetersiz kalıyor sanki. Anlatamıyorum derdimi.

Genişletmek için tıkla...

öyle zannederiz.
ama kalmaz aslında.
anlaşılmayacağımızı zannederiz,dert bitek bizde var zannederiz.
dünyaları taşıdığımızı zannederiz.
asla çözülmez zannederiz.
ama çoğunluğu hatalıdır.
anlatmayı denersen ne kadar anlaşılır olduğunu anlayacaksın

İntihar en kolay çözüm. Bencilce sadece anlık duygularla kendini bu zorluklardan kurtarmaya çalışmak. Arkada bıraktıklarına alırış etmeden. Sen bu yaşında sorunlarla baş edemiyor ve işin kolayına kaçmaya çalışıyorsun ama el kadar kızından hayata 1-0 yenik başlamış olmasıyla baş etmesini bekliyorsun öyle mi? Bak arkadaşım kimsin bilmiyorum ama bildiğim tek şey işin kolayına kaçıyorsun. Bu durumu yaşayan bir tek sen değilsin, hangimizin sorunları yok, hangimiz maddi ve manevi yönden dibe vurmadık ama kimse senin gibi zorluklarla karşı karşıya kaldığında kolayı seçip intihar etmeyi düşünmüyor. İki çocuğum var ne kadar zorda olursam olayım intiharı asla düşünmem o iki meleği annesiz bırakmaya hakkım olmadığını çok iyi biliyorum çünkü.

orantisizempatik .!.:

Kocxa insan tepkisi beklemiyorum. Hissettiğimi söylüyorum.


Anlıyorum evet. O da bana kosuyor. Garip sadece. Yani bir adım atsam ucurumdan yuvarlanacakmışım gibi geliyor. Herkes mutlu olacakmış gibi. Dünyanın bütün kamburu benmişim gibi

Genişletmek için tıkla...

Ben de sana hissettiğin şeyin mantığını söylemeye çalışıyorum.
Sen bütün yükü kızına yükleyip kaçmak istiyorsun. Zaten babasını benden çok seviyor ben olmasam da olur diye vicdan rahatlatıyorsun.

RuH PaSTaSI .!.:

Ben de sana hissettiğin şeyin mantığını söylemeye çalışıyorum.
Sen bütün yükü kızına yükleyip kaçmak istiyorsun. Zaten babasını benden çok seviyor ben olmasam da olur diye vicdan rahatlatıyorsun.

Genişletmek için tıkla...

:)

Onun o kücük omuzlarının bunları tasıyabileceğini bilsem suanda konu acmış akıl alıyor olmazdım. Aklımdakini eyleme dökerdim.

Babasını sevmesi ya da beni az sevmesi değil. Cümlelerim de yarım.

umuts76 .!.:

öyle zannederiz.
ama kalmaz aslında.
anlaşılmayacağımızı zannederiz,dert bitek bizde var zannederiz.
dünyaları taşıdığımızı zannederiz.
asla çözülmez zannederiz.
ama çoğunluğu hatalıdır.
anlatmayı denersen ne kadar anlaşılır olduğunu anlayacaksın

Genişletmek için tıkla...

Dert yanlış belki amacsızlık biraz. Cok boş bomboş.

Ama arka sayfada okudum simdi. Gecmiyor galiba anne acısı. Ne kadar kötü ne kadar eksik olursa olsun anne annedir.

Anneniz yok ve içinizi boşaltmak için konu açtınız sandım ama sırf merakınızdan açmışsınız şok oldum..Annesiz insanların yarasını kanattığınızın farkındamısınız bu anlamsız merak yüzünden?

Bir çocuğa dünyaya gelip gelmek istemediği sorulmadığı için sırf bencillikten intihar edemez bir anne..

Ve evet anne 0-7 yaşına kadar çocuğun ilerideki psikolojik durumunu ve karakterini şekillendirir.Çünkü anneyle bebeğin doğumdan gelen bir bağ vardır.Babayla yoktur sonradan oluşur.Çocuk ilk yıllarında kendini ayrı varlık olarak bile algılayamaz annesinin uzantısı olarak görür.Yani evet annesizlik üzerinde merak dahi edilmeyecek bir konu

orantisizempatik .!.:

:)

Onun o kücük omuzlarının bunları tasıyabileceğini bilsem suanda konu acmış akıl alıyor olmazdım. Aklımdakini eyleme dökerdim.

Babasını sevmesi ya da beni az sevmesi değil. Cümlelerim de yarım.

Genişletmek için tıkla...

Tamam iyi değilsin. Ama iyileşmek zorundasın. Şuan her ne kadar dibe batmış bile olsan intihar etsem ne olur acaba diye düşünme lüksün bile yok bilmem anlatabildim mi.

Çocuğa anneannenin bakacağı ne malum hem senden sonra, babası alıp giderse...

orantisizempatik .!.:

Dert yanlış belki amacsızlık biraz. Cok boş bomboş.

Ama arka sayfada okudum simdi. Gecmiyor galiba anne acısı. Ne kadar kötü ne kadar eksik olursa olsun anne annedir.

Genişletmek için tıkla...

Ha şunu bileydin... Geçmez anne acısı geçer mi hiç. Hiç unutur mu insan annesini... Hele onu şu koskocaman dünyada arka'sız bırakıp da gidersen emin ol tüm hayatı etkilenicek bundan...

orantisizempatik .!.:

Dert yanlış belki amacsızlık biraz. Cok boş bomboş.

Ama arka sayfada okudum simdi. Gecmiyor galiba anne acısı. Ne kadar kötü ne kadar eksik olursa olsun anne annedir.

Genişletmek için tıkla...

kaç yaşındasın orantısızsempatik.
annene uzun ömürler dilerim.
yaşamamışssın bilemiyorsun.
evt 34 yaşımda yıkıma uğradım ben.
daha da toparlanamadı bir yarım.
evladının çekeceği acıya göre mi karar vereceksin ölüme.
dert değilse nedir.amaçsızlık vs hepsi depresyonun uzantısı.
kendine ve tedavine zaman tanı.
bu kadar dirayetsizlik niye.