- 1 Nisan 2021
- 1.548
- 1.522
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
-
- #1
annem ile babam ben küçükken ayrıldılar. Yaklaşık 25 26 yıl anneannemlerin yanında yaşadık. Çok kısa geçmeye çalışacağım çünkü konu bu değil. Bunca sene bir fiil anneannemin psikolojik eziyetleri ile geçti. “Başımıza kaldılar”,”annesi bunlark bıraktı gitti başımıza” “yiyip içip oturuyorlar “, “bi b@ka faydaları yok” (en hafiflerini yazıyorum ki sinirim bozulmasın akşam akşam)
Zeytine bayılırım hiç unutmam bi sofrada yendiğim zeytinleri görünce dedenin zeytin bağı mı var demişti. (Yaş 13 14) bir gün taze ekmek vardı çok tatlı geldi taze ekmeği sade yemişim yarısını kadar ona bile kızmıştı.
Oturmam kalkmam uyumam yemek yemem tuvalete gitmem ellerimi yıkamam duş almam hatta nefes almam bile rahatsız ederi. Yaz tatillerinde bir fiil evde olunca yaptığı eziyetlerden artık katlanılanaz oldugunda babamın yanına giderdim e orası da burayı aratmıyor az biraz durup geri dönerdim.
Ta kimi evden çıktım bi işe girdim başka şehre girdim benim kafada ampul yandı.
Ya aileler öyle olmazmış normalmiş aileler yemekte sohbet ederlermiş birbirlerini sever ve saygı duyar. Konuşurlarmış.
Gülümserler şakalaşırlarmış.
Halbuki ben her gün beddua duydum. Tek suçumuz annemin ayrılması. Annem laf işitmemek için çalışırdı ama yine de işe yaramazdı.26 dan 29 a kadar bunun öfkesi yavaş yavaş bedenimi sarmaya başladı. 29 da ağlama krizleri öfke nöbetleri derken annemi aradım ben bu kadını öldürücem yada kendimi öldürücem bana yardım et eşinde avucunda ne varsa yüklü tutarda para gönderdi elimdekilerle birleştirdim 2 yıl her hafta psikoloğa gittim de hayatıma devam edebilir duruma geldim.
Bu örneklerden onlarca yüzlerce yazabilirim ama asıl konu şu
Ben son bir Yıldır derdimi anlatırkan kekeliyorum hık mık ediyorum. Ankara diyecekken İstanbul diyorum mesela ve farkına varmıyorum.
Ancak çok yavaş ve düşünerek konuşmam lazım ki saçmalamayayım.
Ne yapacağımı bilemedim artık psikoloğuma maddi açıdan gidemiyorum bitirdi beni her hafta o parayı vermek.
Ben napıcam bu konuşmamı düzeltmem lazım bugun bir yerde tahsili olmayan sevdiğim bir arkadaşla konuşurken hayran kaldım ne gğzel anlatıyor derdini. 5 kız kardeşler hepsi fıkır fıkır gözleri gülüyor ben olabildiğince az konuştum.
Bide vatandaşla iç içeyim işimde takır takır konuşurdum ben. Aptallaşmış gibiyim ben kelimeleri unutuyorum mesela şuan şarap açıcağımı hatırlamaya çalışıyorum yok. Çok üzülüyorum belki bi fikri olan vardır yazarken en azından derdimi düzgün anlatıyorum
Zeytine bayılırım hiç unutmam bi sofrada yendiğim zeytinleri görünce dedenin zeytin bağı mı var demişti. (Yaş 13 14) bir gün taze ekmek vardı çok tatlı geldi taze ekmeği sade yemişim yarısını kadar ona bile kızmıştı.
Oturmam kalkmam uyumam yemek yemem tuvalete gitmem ellerimi yıkamam duş almam hatta nefes almam bile rahatsız ederi. Yaz tatillerinde bir fiil evde olunca yaptığı eziyetlerden artık katlanılanaz oldugunda babamın yanına giderdim e orası da burayı aratmıyor az biraz durup geri dönerdim.
Ta kimi evden çıktım bi işe girdim başka şehre girdim benim kafada ampul yandı.
Ya aileler öyle olmazmış normalmiş aileler yemekte sohbet ederlermiş birbirlerini sever ve saygı duyar. Konuşurlarmış.
Gülümserler şakalaşırlarmış.
Halbuki ben her gün beddua duydum. Tek suçumuz annemin ayrılması. Annem laf işitmemek için çalışırdı ama yine de işe yaramazdı.26 dan 29 a kadar bunun öfkesi yavaş yavaş bedenimi sarmaya başladı. 29 da ağlama krizleri öfke nöbetleri derken annemi aradım ben bu kadını öldürücem yada kendimi öldürücem bana yardım et eşinde avucunda ne varsa yüklü tutarda para gönderdi elimdekilerle birleştirdim 2 yıl her hafta psikoloğa gittim de hayatıma devam edebilir duruma geldim.
Bu örneklerden onlarca yüzlerce yazabilirim ama asıl konu şu
Ben son bir Yıldır derdimi anlatırkan kekeliyorum hık mık ediyorum. Ankara diyecekken İstanbul diyorum mesela ve farkına varmıyorum.
Ancak çok yavaş ve düşünerek konuşmam lazım ki saçmalamayayım.
Ne yapacağımı bilemedim artık psikoloğuma maddi açıdan gidemiyorum bitirdi beni her hafta o parayı vermek.
Ben napıcam bu konuşmamı düzeltmem lazım bugun bir yerde tahsili olmayan sevdiğim bir arkadaşla konuşurken hayran kaldım ne gğzel anlatıyor derdini. 5 kız kardeşler hepsi fıkır fıkır gözleri gülüyor ben olabildiğince az konuştum.
Bide vatandaşla iç içeyim işimde takır takır konuşurdum ben. Aptallaşmış gibiyim ben kelimeleri unutuyorum mesela şuan şarap açıcağımı hatırlamaya çalışıyorum yok. Çok üzülüyorum belki bi fikri olan vardır yazarken en azından derdimi düzgün anlatıyorum