Arkadaşlar, eşim serbest meslek sahibi. Ben de ona güveniyorum ve yanında çalışıyorum. Eskiden başka yerlerde çalışıyorduk, sonra eşime destek olmak için onunla çalışmaya başladım. Tabii ki her serbest mesleğin iyi ve kötü yanları var. Eşimin de geçmişte güven problemi yaşadığı oldu; mesela taşeron işçilere parayı kaptırdı ve o dönem birikmiş paramız gitti, sıkıştık. Sağ olsun annesi o zaman bize yardımcı oldu.
Bir de şöyle bir durum var: Eşim eskiden normal bir iş yerinde çalışırken düğünümüzün çoğunu o üstlendi, ben de elimden geleni yaptım. Babası vefat ettiğinde de zordu… Yani eşimle ben hayata bir adım geriden başladık aslında. Ama olsun, biz böyle olunca emeğimizin, kazandığımızın kıymetini daha iyi biliyoruz.
Kayınvalidem ise dönüp bana “Sen normal bir işe gir, daha gençsin” diyor. Sanki ben çalışmıyormuşum gibi… “Bak yine sıkışmışsınız” iması yapıyor. Eşim de “Hayır, normal çalışmasına gerek yok. Evet sıkışığız ama projeler geliyor, yıl sonu işleri var. Ne münasebet?” dedi. Ben sustum ama içim içimi yedi tabii.
Sonra eşim bana dedi ki: “Bunca emeği hiçe sayamam. Boşver, annem konuşsun. Ben seni biliyorum, biz buraya emeklerimizle geldik. Ne düşünürse düşünsün.” Bu sözleri içimi rahatlattı.
Bir de arkadaşlar, kayınvalidemin bir kızı var ya… O da boşanmış. Zamanında eski eşine “Sen iş yeri aç, ben çalışayım” diyordu ve kayınvalidem ona çok destek veriyordu. Sonra boşandılar, kızı ortada kaldı. Şimdi o yaşananları bize yakıştırmaya çalışıyor, sürekli bir kıyas hâli… Tatile giden gidiyor, hayatını yaşayan yaşıyor ama hemen bir karşılaştırma, bir söz. Ama ben kendi kendime “Boşver, konuşsun dursun. Allah biliyor her şeyi.” diyorum.kizi zaten rekabet icersinde benimle.. ölüyor yani salak
