Evet arkadaslar yine ben ve sorunlarim!
Bugune dek bir kaz esimle olan sorunlarim hakkinda konu acmistim ama sizden istedigim yardimi alamadim.
Cok zayif ve gucsuz hissediyorum kendimi. Artik canimi acitan bir evliligim ve gunahina girdigim uc tane cocugum var. Ne deseniz haklisiniz. Ama dusunmedenmi desem nasil oldu desem bu uc cocuk ama pisman degilim. Onlari cok ama cok seviyorum. Bu yedi sene boyunca hep kapak gecirdim sorunlarima ve her defasinda esime simsiki sarildim unutmayi tercih ettim ve ona askimi fazlaca gosterdim. Ama artik hayal kirikligina daha cok ugrayacagimin farkina vardim ve bu yuvayi devam ettirecek gucu kendimde bulamiyorum.
Kendim nefret ediyorum desem yeridir, cunku cok zayif dusmusumde haberim yokmus. Bakim yok, kilo fazla ve sonucunda kendini birakmis bir es ve en onemlisi bir anne. Kim ne dese hakli cunku ben yenilmeyi kabullenmis ve boyun egmistim. Artik yavas yavas anliyorumki ben fazla boyun egmisim ve kendime olan guvenimi tamamen kaybetmek uzereyim. Sizlerin yazilarini okudukca icimde bazen firtinalar, bazen kadinlik duygularim, bazen annelik duygularim birden bire kabariyor ve kimim ben diye aynanin karsisina gecip kendime soruyorum.
Bugune kadar ne kadar konu yazdiysam hep ustu ortulu esimi fazla suclamadan yazmisim. Cunku ben kendimi suclamaya alismisim. Nedenmi? Bu cocukluktan kalan birsey. Kucuk kizken annemin beni siddetle buyuttugu gunler kabullenmisim ben ezilmeyi, sucluyu korumayi ve kendimi ezdirmeyi. Evet bu ciddi bir sorun. Cunku bir zaman sonra kendini unutuyor ve deli biri oluyor insan sanki. Ben soruyorum simdi kendime ''BEN KIMIM!''
Herseyi gectim ama ben bir ''anneyim'' bende kalan son ve bu guclu duyguyu kimsenin yok etmesine musade edemem. Esimdende tiksiniyorum.
O zaman ne duruyorsun git bosan dieyeceksiniz. Iste burda duruyorum. Adim atamiyorum cunku nerden baslayacagimi ve nasil devam edecegimi bilmiyorum. Yari yolda kalmaktan ve elimden kalan, yani cocularimida kaybetmekten korkuyorum cunku kim ne derse artik inaniyorum ve geri cekiliyorum. Uzun oldu ama esim yedi senede neler yapmamiski. Maddi herseyi bize verdi ama manevi yonden beni mahv etti, bitirdi, tuketti. Hep diyorum kendi kendime hata bendemi diye, ama bilmiyorum.
Ne olur arkadaslar bana yardim edin. Delirmek uzereyim. Cok caresizim.
Acamadigim bazi konular var. Cok korkuyorum ve cekiniyorum.
Bugune dek bir kaz esimle olan sorunlarim hakkinda konu acmistim ama sizden istedigim yardimi alamadim.
Cok zayif ve gucsuz hissediyorum kendimi. Artik canimi acitan bir evliligim ve gunahina girdigim uc tane cocugum var. Ne deseniz haklisiniz. Ama dusunmedenmi desem nasil oldu desem bu uc cocuk ama pisman degilim. Onlari cok ama cok seviyorum. Bu yedi sene boyunca hep kapak gecirdim sorunlarima ve her defasinda esime simsiki sarildim unutmayi tercih ettim ve ona askimi fazlaca gosterdim. Ama artik hayal kirikligina daha cok ugrayacagimin farkina vardim ve bu yuvayi devam ettirecek gucu kendimde bulamiyorum.
Kendim nefret ediyorum desem yeridir, cunku cok zayif dusmusumde haberim yokmus. Bakim yok, kilo fazla ve sonucunda kendini birakmis bir es ve en onemlisi bir anne. Kim ne dese hakli cunku ben yenilmeyi kabullenmis ve boyun egmistim. Artik yavas yavas anliyorumki ben fazla boyun egmisim ve kendime olan guvenimi tamamen kaybetmek uzereyim. Sizlerin yazilarini okudukca icimde bazen firtinalar, bazen kadinlik duygularim, bazen annelik duygularim birden bire kabariyor ve kimim ben diye aynanin karsisina gecip kendime soruyorum.
Bugune kadar ne kadar konu yazdiysam hep ustu ortulu esimi fazla suclamadan yazmisim. Cunku ben kendimi suclamaya alismisim. Nedenmi? Bu cocukluktan kalan birsey. Kucuk kizken annemin beni siddetle buyuttugu gunler kabullenmisim ben ezilmeyi, sucluyu korumayi ve kendimi ezdirmeyi. Evet bu ciddi bir sorun. Cunku bir zaman sonra kendini unutuyor ve deli biri oluyor insan sanki. Ben soruyorum simdi kendime ''BEN KIMIM!''
Herseyi gectim ama ben bir ''anneyim'' bende kalan son ve bu guclu duyguyu kimsenin yok etmesine musade edemem. Esimdende tiksiniyorum.
O zaman ne duruyorsun git bosan dieyeceksiniz. Iste burda duruyorum. Adim atamiyorum cunku nerden baslayacagimi ve nasil devam edecegimi bilmiyorum. Yari yolda kalmaktan ve elimden kalan, yani cocularimida kaybetmekten korkuyorum cunku kim ne derse artik inaniyorum ve geri cekiliyorum. Uzun oldu ama esim yedi senede neler yapmamiski. Maddi herseyi bize verdi ama manevi yonden beni mahv etti, bitirdi, tuketti. Hep diyorum kendi kendime hata bendemi diye, ama bilmiyorum.
Ne olur arkadaslar bana yardim edin. Delirmek uzereyim. Cok caresizim.
Acamadigim bazi konular var. Cok korkuyorum ve cekiniyorum.
