Merhabalar..
Daha önce ailevi sorunlarimla ilgili konular acmistim fakat özetle gececek olursam..
Evlendim cok uzaga geldim. Esimle aramiz mükemmel denecek kadar iyi. Fakat annesi ilk günden beridir huzur vermedi bize. Esim de ben de cok yiprandik. Benden sürekli onu aramami, yanina gitmemi isterdi ilk zamanlar telefonlar sürekli beni sikayet ederdi kocama bu yüzden. Haftada en az üc kere görüstügümüz haftasonlarini onlara verdigimiz halde cözemedik bu sorunu. Kendi tabirimle simarik bir cocuk gibi hep onun istedigi olsun ben de komsulara göstermelik tabiri caizse süs köpegi olayim. Misafirlerin yaninda konusmami istemez, kendi de benimle muhattap olmaz. Ama ister de ister. Ailesi tarafinda hep bu baski altinda gecirdik ilk iki senemizi. Cocugumuz oldu. Lohusa depresyonu yasadim ve de sürekli onunla ugrastim. Ama konusarak birsey cözemedik.
Ne kadar anlattimsa konustumsa olmadi.
Beni anlamak gibi derdi yoktu gelsin gitsin gelinim ya. Neden sürekli arayip sormuyorm bu hep tartisma konusu oldu.
Bugün geldigim nokta ise simdiye kadar yasadiklarimdan dolayi baya dolmus olmam. Ve telefonda sesini duyunca bile fenalasmam.
Ayrintili yazmadim ama cok yiprandim.
Sans verdim konustum. Yemegi onlarda yiyelim hep onlara gidelim.
Esimle yalniz birsey yapsak surat asip telefonlar taciz ederlerdi.
Oglu evlendi ama o daha bunun bilincinde degil sanki ben onlara eklenmisim kafasiyla hareket etti hep.
Bize uyun saglayacaksin, biz iyilik istiyoruz. Biz hep beraber olalim istiyoruz.
Ama kalbim cok kirildi. Yardimi ve anlayisi yoktu. Esim de cok sikintilar cekti bu yüzden.
Cünkü aile olmak isteyen insan aile gibi davranir. ilk sene yüzüme bile bakmadi konusmadi da ama hep dizinin dibinde olayim baskisini yasadim. Herseye karisti.
Inanin esim de ben de ugrasamiyoruz. Esim hersekilde konustu. Kavgalar oldu. Yine de cözemedik. Esimle oturup ayrilsak kurtulur muyuz bu durumdan diye konusmalar yapip duruyorum son zamanlarda.
Hamileyim. Severek neden ayrilir ki insan.. Ayrilmak da istemiyorum. Esimle birbirimize cok bagliyiz o konuyu acmam dahi gerekmiyor yoksa bir dakika olsun bunlara katlanamazdim. Fakat simdi..
Boguluyorum sanki. Hamileyim. Farkina vardim ki hic sabrim kalmamis. Sesini duydugum an sanki yine sorun yasayacakmisim gibi boguluyorum. Fenalasiyorum. Hicbirsey olmasa bile artik onlarin sesi bile bana huzursuzluk veriyor.
Bu duruma nasil geldim bilmiyorum.
Esimle ikimiz de hep idare etmeye calistik yani. Konustuk ugrastik. Olmadi, olmuyor. Yahu neden cözemiyoruz bu kadar sabretmemize ragmen bu karakterle basa cikamadik.
Esim ben yirmi yil bas edemedim simdi de edemiyoruz diyor.
Benim panik atagim geri geldi bu yüzden. Ögrenciyken üstesinden gelip yenmistim. Artik seslerini duydugum gibi atak geliyor.
Esimde de sinire ve baskiya bagli uyusmalar basladi vucudunda. Ciddi sikinti oluyor bu durum.
Ne onu ne kendimi kurtarabildim. O da kurtaramadi.
Diyeceksiniz ki neden söyle böyle yapmadiniz sizde suc.
Ne yapalim, adamlari evden mi kovayim, kapa ceneni sus artik diyip telefonu yüzüne mi kapatayim.
Yapamam esimin ailesi. Esim de yapamaz. Kimseye bu sekilde davranmadim davranamam.
Illa cirkinlesmek mi lazim.
Biz bunu beceremedik ama kanimiz kurudu. Bunu bilerek sanki daha cok üstümüze geliyorlar.
Kizlar ben tartismada bile fenalasan biriyim artik. Üzüntüye hic gelemiyorum. Kendimi tutamadigim agladigim oldu. Inanin karsimizdakiler hicbirsekilde merhamet etmiyorlar. cünkü kutsal birsey yaptiklarini düsünüyorlar bu yüzden hep biz haksiziz. Aile!
artik aile falan istemiyorum.
Yurt disindayim ve biraz iyilesinde türk psikolog bulmaya calisacagim. ama su an böyle bir imkanim yok.
Cocugum var sorumlulugum var kendimi salamam.
Cok uzun oldu biliyorum. Okuyanlar hakkinizi helal edin.
Kimseye karsi böyle bir duygu beslemek istemezdim. Ama artik ailesini görmek dahi istemiyorum.
Esimle de konustuk defalarca. Cirkinlesmeden cözülmeyecek gibi.
Simdi sorun cikarmasalar bile boguluyor gibi oluyorum.
Hep mi böyle olacak..
Nasil düzelirim bilmiyorum.
