Sen gene de kırma kimseyi. Bak iyi niyetli saygılı insanlar aslında anlattığın kadarı ile. Bazı konularda huzursuz olmakta haklısın. Seni en iyi ben anlarım. Bebeğime 2 yıldır annem ve kayınvalidem bakıyor. Annemler daha uzun kalıyor ama arada 1-2 aylık molalarda kayınvalidemler geliyor. Bizimkiler de çok iyi insanlardır, çok düşüncelidirler ama vardır bana da tuhaf gelen huzursuz eden yanları. Bir şekilde ben bu konuları laf arasında kırmadan incitmeden terslemeden dile getiriyorum. Bir evlat gibi. Çok sıkışırsam da eşimden yardım istiyorum. O da lafın yerini getirip söylüyor.
Yatak odanın çekmecelerinin açılması hoş değil mesela. Çok haklısın. Mesela "anneciğim ben işteyken birşey lazım olmuş galiba benim odamdan, bana söyleseydiniz ben bulurdum aramanıza gerek kalmazdı, çamaşırlarım filan da olunca utandım." dersin. O alır mesajı. Anladığım kadarıyla kayınvaliden daha olgun biri. Gene de şanslısın, sen en son kayınbabana çıkıştığında başka kaynan kayınpeder olsa kavgayı koparır, gözyaşı döke döke oğullarını doldurur, küser giderdi.
Uzun kalma meselesinde de eşin uygun bir dille annesine, "Ya lohusa kadın kayınpeder yanında rahat edemez, doğumdan sonra çok uzatmayın kalmayı, biraz toparlanınca gelir seversiniz torununuzu bol bol, biz de sık sık getiririz size" desin. İnan ki açık açık tatlı dille konuşmaktan güzeli yok.
Ben ilk zamanlar annem ne kadarlığına evine gidecek, onun geri geleceği zaman kaynanama nasıl sen git derim diye çok sıkılıyordum. Birgün kadıncağız bana "kızım bak ben oğlumdan çok senele diyalog kuruyorumi ben alınmam gücenmem, sen ne zaman kaç gün ihtiyacın varsa söyle, ona göre geliriz biz, açık konuşmaktan kimseye zarar gelmez, ben de daha rahat ederim." dedi. O gün öyle bir rahatladım ki. Arıyorum şimdi, "Anne annem bu ay sonunda İzmir'e gidecek işte 3 hafta 5 hafta neyse biraz dinlenecek şu tarihe kadar siz kalır mısınız?" diyorum. İşte bitti.