- 12 Şubat 2012
- 885
- 515
- 133
İlk sevgilimdi o benim, ben de onun ilk sevgilisiydim... Temmmuzda iki yıl olacaktı ancak ayrıldık, daha doğrusu o ayrıldı. Arkadaşımdı,dostumdu... Şu an kendimi öyle yalnız hissediyorum ki. Her yerde anımız var, nereye gitsem onu görüyorum ve bu bana çok acı veriyor. Nasıl baş edeceğimi bilmiyorum.... Yazın hayallerimiz vardı gezecektik, daha önce gitmediğimiz yerlere gidecektik İstanbul'da....
Neden mi ayrıldı?
Bazı şanssızlıklar yaşadı bu yıl 3. kez üniversite sınavına girecek. Ben ise üniversite ikinci sınıftayım. Bunu hep sorun etti, bir kendine bir de bana bak dedi. Onun bu seneki üniversiteye hazırlanma süreci sancılı oldu. Tartışmalar oldu, kırdık birbirimizi. O daha çok beni kırdı aslında ama anlıyabiliyordum durumunu normal bir süreç değil ve çok stres yapıyordu. Bir süredir artmıştı tartışmalarımız. Hemen hemen her gün tartışıyorduk ama o gün hallediyorduk. Buluştuğumuzda çok normaldi her şey bana her karşı her zamanki gibiydi soğukluk hissetmedim, ilgileniyordu benimle.
2 gün önce bana seni hak etmiyorum, seni çok kırdım, çok haksızlık ettim dedi. Sana daha fazla bu kötülüğü yapamam,sen daha iyilerine layıksın lütfen unut beni dedi. Ara ara konuşmalarımız oldu bazen diyor ki ''ben acı çekmiyorum mu sanıyorsun ben de çok üzülüyorum, sen ilk ve sondun, aklımdan çıkmıyorsun''. Bazen de şunları diyor ''ben seni eskisi gibi sevemiyorum, ben bu ilişkiyi çok yıprattım'' Görüşelim dediğimde ise 'yüzünü görmeye dayanamam, bana acımanı istemiyorum,seni görürsem kahrolurum ne olur yapma.'' diyor.... Anlam veremiyorum beni eskisi gibi sevmeyen insan bunları düşünmez. Çevremdekilerin çoğu sınav stresine bağlıyor, zamana bırak üstüne gitme diyorlar. Ona da dedim zamana bırakalım şu sınavların geçsin ondan sonra bakarız diye dedi ki zamana bırakacak bir şey yok, bitti işte,unut beni...
Hatta daha cuma günü senin yalnız takılmana,yalnız olmana üzülüyorum yaz gelsin her gün seninle olacağım demişti....
Zaman ne gösterecek bilmiyorum... Fikri değişir mi sizce? Çünkü insanın bir anda bu kadar değişebilmesine aklım almıyor. Bunu nasıl atlatacağımı da bilmiyorum. Çok mutsuzum, bebek gibi ağlayıp duruyorum.
Neden mi ayrıldı?
Bazı şanssızlıklar yaşadı bu yıl 3. kez üniversite sınavına girecek. Ben ise üniversite ikinci sınıftayım. Bunu hep sorun etti, bir kendine bir de bana bak dedi. Onun bu seneki üniversiteye hazırlanma süreci sancılı oldu. Tartışmalar oldu, kırdık birbirimizi. O daha çok beni kırdı aslında ama anlıyabiliyordum durumunu normal bir süreç değil ve çok stres yapıyordu. Bir süredir artmıştı tartışmalarımız. Hemen hemen her gün tartışıyorduk ama o gün hallediyorduk. Buluştuğumuzda çok normaldi her şey bana her karşı her zamanki gibiydi soğukluk hissetmedim, ilgileniyordu benimle.
2 gün önce bana seni hak etmiyorum, seni çok kırdım, çok haksızlık ettim dedi. Sana daha fazla bu kötülüğü yapamam,sen daha iyilerine layıksın lütfen unut beni dedi. Ara ara konuşmalarımız oldu bazen diyor ki ''ben acı çekmiyorum mu sanıyorsun ben de çok üzülüyorum, sen ilk ve sondun, aklımdan çıkmıyorsun''. Bazen de şunları diyor ''ben seni eskisi gibi sevemiyorum, ben bu ilişkiyi çok yıprattım'' Görüşelim dediğimde ise 'yüzünü görmeye dayanamam, bana acımanı istemiyorum,seni görürsem kahrolurum ne olur yapma.'' diyor.... Anlam veremiyorum beni eskisi gibi sevmeyen insan bunları düşünmez. Çevremdekilerin çoğu sınav stresine bağlıyor, zamana bırak üstüne gitme diyorlar. Ona da dedim zamana bırakalım şu sınavların geçsin ondan sonra bakarız diye dedi ki zamana bırakacak bir şey yok, bitti işte,unut beni...
Hatta daha cuma günü senin yalnız takılmana,yalnız olmana üzülüyorum yaz gelsin her gün seninle olacağım demişti....
Zaman ne gösterecek bilmiyorum... Fikri değişir mi sizce? Çünkü insanın bir anda bu kadar değişebilmesine aklım almıyor. Bunu nasıl atlatacağımı da bilmiyorum. Çok mutsuzum, bebek gibi ağlayıp duruyorum.