Kardeşim (15) olacak çocuğa mutfağın perdesini çek, yemeğini de bitir diye bağırdım.
Odama geldi. Kardeşine karışma diye kaç defa diyeceğim. Kardeşine karışma. Odanda ne yapıyorsan yap. Dışarıya çıkıp da fitne çıkartma dedi.
Ailenin huzurunu bozuyormuşum. Annemin bu hale gelmesinin sebebi benmişim. İyice tuhaflaşmış benim yüzümden kadın.
Ben de tek benim yüzümden mi dedim.
Evet senin yüzünden dedi.
Sonra kapıyı kapatmaya çalıştım. İtti kapıyı. Sakalını bir tuhaf kesmiş. Onu eleştirdim. Sen de aynaya bir bak dedi, ben de seni eleştireyim iyice genişledin dedi eliyle gösterip. Ben de ben kilo vermeye çalışıyorum ve veriyorum da dedim. O da gülerek sen öyle zannet vermiyorsun dedi.
Sonra ne konuştuk hatırlamıyorum seni duvara yapıştırırıma geldi konu. Ben de sonucuna da katlanırsın polisi ararım dedim. O da sonuca katlanmak pahasına seni duvara yapıştırırım dedi. Sonra ben de oturdum bir şey demedim daha telefonla ilgilendim gitsin diye bekledim. Gitti, kapıyı kapattım.
Sonra içeride bağırış çağırış koptu. Kapıyı açtı gerizek*lı, her şey senin yüzünden oluyor. Bütün gün telefonunla ilgileniyorsun, odandan çıkıp bir iş yapmıyorsun falan filan dedi. Ki yaparım her şeyi de. Bu kapı açık kalacak dedi gitti. Neyden sonra kapattım.
Sonra benim şarj aletini kardeş almış. Baktım ucu bükük duruyor aldım elinden. O da koruyucularına koştu. Babası geldi şarj aletlerinin birini alayım dedi. Ben de birini verdim. Diğerini alayım dedi markalarına bakıyor aklınca bana laf sokacak. Elinden aldığım için, bu senin değil kendininkini kullan dedi. Ben de sizin de değil o zaman siz de kullanmayın dedim. O da dediği lafı aynen tekrar etti. Bu kapı açık kalacak dedi. Ben de niyeymiş dedim. Sonra yeter ki gitsin diye tamam falan dedim. Daha kapıdan bana bakıyor. Ben de Allahım ya hala bakıyor nefret ettim dedim. Geldi yine dayakla ilgili bir şeyler dedi ben de döv falan dedim. Durdu yok seni dövmeyeceğim dedi. Ben de senden nefret ettim seni Allaha havale ediyorum dilerim Allahtan hayatın boyunca gün yüzü görme hep çile çek çileler peşini bırakmasın falan gibi beddualar etti ağlamaklı. Bitti artık evladım değilsin dedi. Ben de sen zaten bende o ilk dayaktan sonra bittin dedim. 22 yaşındayım 19 yaşıma girdiğim gün doğum günümde dövmüştü beni. Ondan önce bir oyuncakla kolum kan toplayana kadar aynı yere vurmuştu. Psikolojik şiddetleri daha fazladır ama. Ne zamandır bana kızım demiyor adımla hitap ediyor. Sayesinde adımdan nefret ettim. Ben küçükken eskiden beni savunurdu. Sonra annem gibi oğlunu savunmaya başladı. Yediğim dayakların hepsi de annemin doldurmaları yüzünden. Sayelerinde psikolojim mahvoldu. Hiç tasarruf yapma gereği duymazlar ama bende tuhaf bir şekilde tasarruf yapma gereksinimi ortaya çıktı. Limona ketçap mayoneze pilava kadar düştüm önceki konumu okuyanlar bilirler. Bir bakışı var adamın bir konuşması var sakin sakin ama psikolojisi bozuk gibi artık tüylerim ürperiyor gözüm seyiriyor. O kadar düşüncesizler ki her şeyi ben düşünüyorum evin tasarrufunu falanı filanı. Ailecek hiçbir şey yapmayız pikniğe bile hiç gitmedik
Tek bildiği memleketine gitmek. Kendi kendine alışveriş yapmak. Varyemez ailesiyiz resmen. Maaşı çok yüksek eve eşya almak istemezler. Oğluna her gün 10 ar 15 er lira verir. Bana vermez neden çünkü annemin dolduruşu yüzünden. Kavga sırasında buna bir daha harçlık verme demesi yüzünden. O verdigi paraları da biriktiriyordum zaten. En son ne zaman kendime bir şey aldım hatırlamam o kadar uzun zaman oldu çünkü. Parasını da yemem yani. Ne getirirse onu yerim öyle. O kadar bıktım ki evde kurban için aldığı bıçakla bileğimi kesmek geldi içimden. Geçenlerde de o kadar üstüme geldi ki yine beni suçladı yalnızlaştırdı o gidince az daha aşağıya atlayacaktım. O konuda da korkağım işte. Bir de günah boyutu var sanki günahsızmışım gibi. İçimde aklımı kemireceğine düşünceler, buraya yazdım.
