Merhaba buraya daha önce açtığım konularımı hatırlayınca şimdiki aklım olsa hiç kafama takmazdım..
1 temmuzda ailemle karadeniz şehrine gezmeye giderken arabamla kaza yaptım, uçurumdan yuvarlandık ve babamı kaybettim. Kucağımda verdi son nefesini daha 49 yaşındaydı. Annemin bacağı kırıldı o günden beri ameliyatlı yatıyor 1 ay daha üstüne basmayacak. Ben hemşireyim işe başladım 2 hafta oldu tam kafam dağılır işime odaklanırım derken dün corona testim pozitif çıktı üstelik evde 2 teyzem ve çocukları var annemden dolayı ve ben artık kendimle dahi anlaşamıyorum. İyi miyim değilim, kötüyüm diyemem babamı atlatamıyorum her sabah sanki gerçek değilmiş gibi uyanıyorum ama gerçek yüzüme vuruyor. Güçlü bi karaktere sahibim kendimi hiç bi zaman tamamen bırakmadım onun ömrünün orada bittiğinin bilincindeyim zaten kalp yetmezliği hastasıydı ve son 2 ayda 12 kilo kaybetmişti mutlu bir adam değildi bazı haksızlıklara uğradı ama yine de o benim canım babamdı ve onsuz bi hayatla nasıl başa çıkarım bilmiyorum. Normalde inanılmaz pozitif her anı şükürle ve neşe ile geçen biriyimdir çok sevilirim aynı babam gibi o da öyleydi. Nişanlıyım seneye düğünüm var ha olur mu olmaz mı onu da bilmiyorum hiç bişeye dair umudum ve hevesim kalmadı döngü gibi yatmak için kalkıyorum kalkmak için yatıyorum nişanlım sağolsun hep benimle o da babasını 4 yaşındayken kaybetmiş birbirimizi iyi anlıyoruz ama benim acım daha çok taze ve ben içi yanıp dışı gülen insanlardanımdır güçsüzlüğümü belli etmem sırf insanlar beni teselli etmesin diye yüzümü bile asmıyorum, şimdi acaba bir gün tekrar eski neşeli günlerime döner miyim diye düşünüyorum..