Babamı kaybettim ama aramızda güçlü bir bağ olmadığı için çok etkilenmedim.
Ama Temmuz ayında ablamı kaybettim aniden. Yoğun bakımda 1 defa gördüm o kadar. Daha 47 yaşındaydı. Bir sürü hevesi,heyecanı vardı. Kızıyla yapmak istediği ne hayaller.
Yeğenimin üniversite okuduğu şehirdeyim. Allah'ın hikmeti bilinmez. Buraya istemeden geldik,tercih dışı yani.
Akabinde ablam vefat etti.
Sanki gelmemizin hikmeti buymuş gibi.
3 aya yakındır antidepresan kullanıyorum. Başka türlü iyileşemezdim zaten çocuklarım da çok ilgisiz kalıyordu.
Zamanla alışacaksın diyorlar ama gece hep başa sarıyorum. Kafam çok karışıyor.
O düşüncelerin etkisiyle sık sık rüyalarımda görüyorum. Hep güzel,temiz iyi görüyorum.
Bütün ağrılarım geçti,vücudum rahatladı dedi en son gördüğümde.
Yeğenim Cuma geldi bana,bugün gitti. Sevdiği yemekleri,tatlıları yapıyorum ona hep. Ablamın yaptığı gibi işte.
Ama olmuyor hissine kapılıyorum. Anne gibi olmuyor.
İçimden "ah be çocuk keşke bunları annen yapıp önüne koysaydı,bin neşeyle ikram etseydi." Diye söyleniyorum.
Her şey buruk,eksik geliyor.
Annemlerde her hafta Cuma günleri toplanırdık kardeşler. Şimdi onun da tadı yoktur.
Ablamsız olmaz ki...